De Hike, Iet wat verzuring, DeTry out

De Hike

Dinsdag 7 juni 2011

Sport schoenen aan, lunch gesmeerd, flink wat water in de tas en met een kaart van Koh Tao in de hand verlaten Mitch en ik vanochtend ons huisje. We gaan hiken naar de andere kant van het eiland. Het is elf uur 's ochtend als we de wandeling starten. Het pad wat we begaan heb ik vier jaar geleden ook bewandeld. Toen was het echter nog een pad te noemen, nu is er weinig van over. De heftige regenval van maart heeft grote delen weg geslagen. Dit maakt de toch avontuurlijker. Het eerste deel gaat bergopwaarts. Het is grappig om te zien dat je na zo'n tien minuutjes alle huisjes voorbij bent en in de middle of no where loopt. Af en toe zie je iets van een hutje. Vaak zijn het de restanten en zijn ze inmiddels onbewoond. Ook zie je her en der een kleding stuk of een schoen liggen. Ik ben blij dat Mitch mee is op de tocht, het heeft toch iets huiverigs om dat soort dingen te zien liggen. Ik weet dat het komt doordat de regen het heeft meegevoerd naar de meest onmogelijke plaatsen, maar toch. Wanneer we niet veel later een klein zijpad in slaan en langs een kooi lopen, besluiten we toch maar om het grote pad te volgen. Je weet maar nooit wat je tegen komt. Er gaat hier op Koh Tao een verhaal de ronde dat er ooit een man gevangen is genomen en in een kooi gestopt is ergens in de bush bush. Dat verhaal kennende, wil ik geen kooi tegen komen.
Het is, los van de oude schoenen en de kooi, onwijs mooi hier! Vogeltjes fluiten en kleine beestjes ritselen langs het pad. Wanneer we de top van de berg bereiken kan je de zee zien en is het uitzicht schitterend. Ik klik er op los en probeer vast te leggen wat we zien. Het blijkt altijd lastig om een impressie van wat je ziet vast te leggen op beeld. Het is nooit zo overtuigend als in het echt.
Inmiddels gaan we bergafwaarts richting de zee. Als het goed is komen we uit bij een klein baaitje genaamd Tanote Bay. Wanneer dit niet zo is hebben we toch een afslag over het hoofd gezien en kijken we vanaf het baaitje hoe we verder gaan. Dit is dus het geval, we zijn in de verkeerde baai genaamd Laem Thian Bay.
Het uitzicht is hier erg mooi. Het is een verlaten baaitje. Het hotel is leeg en de paar hutjes op palen ook. Ooit was het een mooi resort, maar aan het pad dat we net afgelegd hebben gezien kan ik me voorstellen dat het wat lastig te bereiken is. We klauteren op één van de hutjes en bekijken de map. Op zich hoeven we alleen maar een paar honderd meter rots kust te trotseren en dan komen we uit bij Tanote Bay. Waarom niet, we hebben tenslotte wat getraind toen we Shark Bay zochten. Dit maal hoop ik alleen wel de Tanote Bay te bereiken. Toen moesten we halverwege omkeren.
Het is een hele klauter partij geweest. Af en toe wist ik gewoon niet hoe ik naar de volgende rots moest komen. Mitch is duidelijk minder bang en neemt grote sprongen. Mij niet gezien. Ik zocht dan een omweg en kwam er uiteindelijk ook. Het was echt onwijs leuk om over al die rotsen te klimmen. Halverwege hebben we midden op een enorme rots gelunched.
Mijn benen waren wat trillerig maar, na denk ik zo'n 600 meter rotsen hadden we het laatste obstakel bereikt. Een enorme rotswand scheidt ons van Tanote Bay. Wat nu? Terug is geen optie dus bekijken we de wand en er is één soort van spleet waar we een aardig goed pad omhoog weten te vinden. Het is een soort berg beklimmen, maar dan zonder touw. Echt gaaf. En wel veilig hoor. Ja, vallen dat moeten we niet doen natuurlijk, maar de rots is wat schuin waardoor je tegen de rots aan kan leunen.
Wanneer we bijna boven zijn is er een soort drempel langs de rots waar we overheen moeten om de top te bereiken. Dit vond ik het leukste deel. Niet alleen omdat het spannend was, maar ook omdat ik van dit spektakel een foto wilde nemen en Mitch een beetje hoogtevrees heeft. Het was heel schattig hoe hij me heel serieus waarschuwde dat ik geen gekke dingen moest doen en dat een foto nemen niet echt goed getimed is. Zelf vind ik dat het een mooie shot is. Mitch op de berg richel. Hij weigerde om een foto van mij te maken, haha te gevaarlijk. Ik kreeg een shot van bovenaf, toen hij de top bereikt had.
Boven op de top gaf het echt een goed gevoel. Het was een soort overwinning. Al die onmogelijke rotsen. Op de foto's zie je heel in de verte het resort, daar zijn we gestart. Het is echt gaaf om terug te kijken wat we net afgelegd hebben.
Vanaf de top zien we de baai en vanaf hier begint ook een resort en zijn en kleine hutjes op palen. Dit betekent dus dat er vanaf hier een pad naar het strand leidt. En inderdaad, binnen vijf minuten staan we op het strand. Mijn benen bibberen van alle inspanningen en we gaan eerst een Colaatje drinken. Daarna plonzen we de zee in. Na een uur snorkelen drinken we nog een drankje bij een strand tentje en maken we ons vervolgens op voor de terugweg. We nemen niet dezelfde weg terug. Die berg af is onmogelijk. We gaan terug over het midden van het eilandje. We volgen de wegen omhoog naar de top. We zijn nu een stuk verder van Sairee vandaan en lopen daarom een tijdje op de toppen van de bergen van Koh Tao. Dit is onwijs mooi en het uitzicht is super.
Met uiteindelijk Sairee in zicht beginnen we aan de afdaling. Het is grappig om te zien hoe snel je een enorme afstand aflegt. Wanneer we beneden aan de berg terug kijken naar waar we net stonden op de top, lijkt het onmogelijk dat we in een uurtje weer beneden staan. De laatste tien minuten naar ons huisje lopen we weer in de bewoonde wereld.
Het is zes uur wanneer we terug zijn. Wat een dag en wat een gave hike. Ik zou niet zeggen dat ik het morgen meteen weer doe, maar het was echt onwijs leuk. Met nogal veel trek halen we take-away bij Tiks en ploffen met ons maaltje op schoot neer op bed. De dag is alleen nog niet voorbij, vanavond is er een snorkeltest. Juliëtte, Matt en Michelle zijn de gelukkigen. Het is wederom een mooie avond. Terwijl we uiteindelijk terug naar huis lopen vraag ik me af hoe we ons morgen voelen.


Iet wat verzuring

Woensdag 8 juni 2011

Ja, dat dacht ik al. Ik heb spierpijn. Haha, gelukkig valt het erg mee en beperkt het zich tot mijn bovenbenen, maar die voel ik dan ook wel heel erg.
Ik ben ondertussen druk bezig met het trainen van mijn trommelvlies. Ik had nooit gedacht dat ik mijn trommelvlies nog eens zou moeten trainen. Het is weer eens wat anders. Het gaat best goed en morgen ga ik een “probeer duik” doen met Jess. Eigenlijk moet ik nog een paar dagen wachten, maar ik heb nu al te weinig tijd om mijn Divemaster af te maken. Ik baal er goed van.
Twee en een halve maand is meer dan genoeg tijd om de cursus te doen en om veel ervaring op te doen. Voor mijn gevoel heb ik dat nu niet. Ik heb er over nagedacht en de beste optie is om niet meer te duiken en een andere keer terug te komen. Althans dit is de beste oplossing voor mijn oor. Het betekent namelijk dat wanneer ik morgen weer kan duiken ik vanaf dan iedere dag moet duiken. Mijn oren zijn het niet gewend en zullen dus een hoop te voortduren hebben. De andere optie is als het morgen goed gaat en er dan gewoon voor gaan en dan hopen dat de oortjes meewerken. Dit is tenslotte waar ik voor gekomen ben.
Vanavond is het de laatste avond van Juliëtte en Tristan. Ze gaan morgen terug naar huis. Traditioneel getrouw vieren we de laatste avond met de hele groep. Alhoewel, de hele groep...inmiddels is er niet zo heel veel meer van over. Langzamerhand verlaat iedereen het eilandje. Er komen binnenkort weer nieuwe DMT's dus vullen die de groep weer aan.


De Try-out

Donderdag 9 juni 2011

De pm boot gaat vandaag naar Mango Bay, een zeer geschikte plek voor een probeer duikje. Samen met Jess maak ik me klaar. Voor dat ik het water in spring strech en rek ik de trommelvliesjes nog even en ik ben er klaar voor. Het plan is om heel rustig te proberen hoe diep ik kan gaan.
Uiteindelijk gaat het gedurende 25 minuten goed en bereiken we een diepte van 5 meter. Op dat moment voel ik echter de duizeligheid opkomen. Goed pissig geef ik Jess een teken dat we terug moeten gaan naar de boot. Ik ben uiteindelijk niet duizelig geworden, maar een goed teken is het niet. Ki ka k*k! Nouja ik geef mijn oor het voordeel van de twijfel en het moest gewoon weer even wennen. Morgen kan ik Hanna assisteren met haar Open Water cursus in het zwembad. Het assisteren van deze cursus moet ik doen dus komt het goed uit. De cursus is drie dagen en de eerste dag is in het zwembad. Het zwembad is slechts twee meter diep, perfect om te wennen dus. Daarna zien we wel weer verder of ik de assist af kan maken.
Wanneer we terug zijn van de duik zwaaien we Juliëtte en Tristan uit en ga ik op weg naar de Clinic. Michelle ligt daar zielig en alleen in een ziekenhuis bedje. Haar knie is ontstoken en vannacht moet ze ter observatie in het ziekenhuis blijven. Ik haal een take-away maaltje voor ons en blijf gezellig eten. Het is zelfs zo gezellig dat we aan één stuk door kletsen en ik uiteindelijk rond middernacht pas naar huis ga.


Ik heb geprobeerd een lijn te trekken op de kaart, zodat jullie kunnen zien hoe onze hike was.

Link foto's: https://picasaweb.google.com/110499589480486761305/KTSA17789Juni11#