Ortho Jamie, Visarun, 10min Myanmar, crossed fing

Ortho Jamie

(link foto's onderaan verhaal)

Dinsdag 24 mei 2011

Vanochtend ga ik naar de orthodontist. Niet dat er daadwerkelijk een orthodontist praktijk is op het eiland, nee ik doe het zelf. Voor vertrek heb ik een tangetje, nieuwe powerchain elastiekjes en een haak achtig ding mee gekregen. Daarmee kan ik de powerchain elastiekjes vervangen. Het is even een gepruts, maar ik kan weer voor de dag komen met een vers setje elastiekjes in de beugel.
Vanmiddag heb ik afgesproken met de Dive Medic Matt. Hij checkt mijn oor en helaas zit er nog steeds geen beweging in mijn trommelvlies, bad news dus. Na lang wikken en wegen en overleg met mijn vader, de raadsman aller tijden, besluit is toch maar naar Koh Samui te gaan. Daar is een goed ziekenhuis met een echte KNO arts. Hij kan mij als het goed is vertellen wat er nu echt aan de hand is en hopelijk heeft hij de oplossing zodat het eindelijk over gaat of heelt.
Koh Samui is het grootste van de drie eilandjes. Het is zo'n drie uur varen met de High Speed Catamaran. Ik ga dus twee tickets boeken. Mitch gaat gezellig mee.
Helaas moet ik ook een visa run doen. Ik heb namelijk twee keer twee maanden gekregen van de Thaise ambassade. Dit betekent dat ik binnen de eerste twee maanden het land uit moet en zodra ik de Thaise grens weer over ga krijg ik een nieuwe stempel en gaat mijn tweede visum van twee maanden in.
Een visa run doen is heel normaal hier. Er zijn speciale reis organisatie die de visa runs verzorgen. De reisbureautjes op het eiland zijn er ook helemaal bekend mee en je koopt een visa run als één pakket. Ik ga morgen samen met Tristan een visa run doen. Omdat ik dan toch al onderweg ben regelen we het zo dat wanneer ik terug kom met de Catamaran op Koh Tao, ik aan boord blijf en Mitch op de zelfde boot stapt. De Catamaran gaat van het vaste land eerst naar Koh Tao en uiteindelijk naar Koh Samui. Het sluit dus allemaal perfect aan.
De visa run is niet het leukste uitstapje wat je kan maken maar de trip naar Koh Samui is wel leuk, zeker omdat Mitch gezellig mee gaat.


De visa run

Woensdag 25 mei 2011

Vanmiddag ga ik mijn tasje pakken en om half elf 's avonds rijden Tristen en ik samen met Mitch, Liam, Ali en Matt naar de pier in Mae Haad. We worden uitgebreid uitgezwaaid en dat terwijl we om precies te zijn zestien uur weg zijn. Morgen om drie uur zijn we weer terug.
De nachtboot ligt klaar voor vertrek in de haven. Er is één grote ruimte met allemaal kleine stapelbedden. Morgen ochtend om vijf uur komen we aan op het vaste land bij Chumpon.
Iedereen zoekt een bedje uit en heel veel meer dan slapen kan je niet op de nachtboot. Dus ook Tristan en ik installeren ons voor de nacht. De bedjes zijn best oké. Zodra we vertrekken gaan de lichten uit. De boot schommelt rustig heen en weer en het deinen wiegt me lekker in slaap.


10 minuten Myanmar

Donderdag 26 mei 2011

Nog half slapend waggelen we met z'n allen richting het mini busje wat ons vanaf Chumpon naar de Thaise grens met Myanmar brengt. Dit is drie uur rijden. Aangekomen bij de grens worden we naar een bureautje gestuurd en daar geven we onze paspoorten af. Best gek om te doen, zeker omdat het er niet al te professioneel uit ziet hier. We krijgen een stempel in ons paspoort en een immigration form dat je in moet vullen. Eigenlijk gaat het precies hetzelfde als wanneer je per vliegtuig Thailand bezoekt. Nu we Thailand “uitgestempeld” zijn stappen we in een klein bootje wat ons via de rivier naar Myanmar brengt. Het is een gammel bootje, maar het doet zijn werk prima.
Net als alles hier in Thailand. Luxe vind je alleen in de resorts. We zijn op dit moment op een totaal niet toeristische plek, waardoor je het “echte” Thaise leven ziet. Sommige huisjes hier zijn dan ook erg armoedig. Langs het water zie je hoe het er aan toe gaat. Water taxi's en kleine bootjes vervoeren goederen die her en der verkocht worden. Een mooi gezicht op de werkelijkheid.
Aangekomen bij Myanmar worden we naar het grens kantoortje begeleidt en hier krijgen we vervolgens onze paspoorten terug, nu inclusief een Myanmar stempel. Zodra iedereen een stempel en zijn paspoort terug heeft stappen we weer in het bootje terug naar de Thaise grens. We zijn goed en wel tien minuten in Myanmar geweest. Terug bij de Thaise grens worden we officieel het land weer “ingestempeld” en de klus is geklaard. Na een snel bezoekje aan het toilet en de 7-11 stappen we met z'n allen het mini busje weer in. Deze rijdt ons terug naar Chumpon.
Het is inmiddels één uur als we aankomen bij Chumpon. De tocht met de Catamaran is één uur en drie kwartier. Het is leuk om te zien hoe goed het georganiseerd is, terwijl het er allemaal zo niet professioneel uitziet. Al met al is het een vlekkeloze trip, dit wil niet zeggen dat het een comfortabele trip is geweest, maar je hoort me niet klagen. Wanneer de Catamaran de stijger van Koh Tao bereikt zie ik Mitch aan komen lopen. Alles gaat dus helemaal volgens plan.
Om vijf uur komen we aan op Koh Samui. Morgen ochtend heb ik om negen uur een afspraak met de KNO arts. We gaan op zoek naar een hotel. Gelukkig is Koh Samui onwijs toeristisch en hotels genoeg dus. We checken in, in een prima hotel met airco. Een luxe! Omdat het inmiddels al best laat is gaan we op zoek naar een restaurantje. Het is een zeer spontaan tripje en de reden is het ziekenhuis bezoek, maar dat neemt niet weg dat we er een leuk uitstapje van kunnen maken. Én vandaag is het de 26ste dus is Mitch al weer drie maanden officieel mijn vriendje. We vieren het met een feestmaal. Na het eten heb ik nog net ruimte voor een drankje, maar helaas hakt bij mij de visa run er toch een beetje in en heb ik een nogal groot after dinner dipje. Het wordt dus geen latertje.
Aangekomen in de ijskoude airco hotelkamer kan ik het niet geloven, ik krijg gewoon kippenvel. Iets wat ik zo lang niet gehad heb. Ik kan vanavond dus heerlijk onder een echt dekbed slapen zo koud is het in de kamer, wat een feest! Ik had niet gedacht dat ik een dekbed nog eens zo zou waarderen en missen.


Crossed fingers

Vrijdag 27 mei 2011

Om negen uur rijdt de taxi voor bij de ingang van het ziekenhuis. Voordat ik het goed en wel door heb staat er een rolstoel voor me klaar en twee zusters. Een derde zuster komt aangelopen met bekertjes water. Wat een service en fijn dat wanneer ik me echt niet lekker zou voelen, ze voor je klaar staan. Ik bedank ze vriendelijk en loop samen met Mitch naar de informatie balie. Hier worden we doorverwezen naar een wachtkamer. Het ziet er allemaal spik en span uit hier. Dit geeft me een goed vertrouwd gevoel. Niks is minder prettig dan een luguber ogend ziekenhuis.
Al vrij snel wordt ik geholpen. De arts wil de hele geschiedenis horen, checkt mijn oor en komt met een conclusie die we helaas al verwacht hadden. Er zit nog steeds vocht in mijn midden oor. Deze arts kan echter veel meer vertellen over de oorzaak en wat ik er het beste tegen kan doen. Wat ik wel en niet moet doen en ik krijg nieuwe medicijnen voorgeschreven. Kuur antibiotica nummer vijf. Dat mijn immuun systeem nog weet wat het moet doen is een wonder. Ook krijg ik een kuurtje dat het vocht sneller opneemt en wegwerkt uit mijn midden oor.
Het is fijn om te weten wat er nu precies aan de hand is en het is een enorme opluchting om te weten dat het niet ernstig is. Het enige wat wat minder is, is dat ik echt niet mag duiken voordat het geheel genezen is. Ik mag nu één week lang niet klaren. Pas na één week mag ik het weer proberen. En dit dan op het land en niet onder water. Wanneer dit lukt moet ik mijn trommelvlies langzaam trainen zodat het weer gewend raakt aan het klaren en weer soepel wordt. Pas wanneer ik dertig keer mijn oor kan klaren op het land, mag ik het proberen in het water.
Opgelucht verlaat ik het ziekenhuis en nemen Mitch en ik een taxi naar de haven waar de Catamaran al klaar ligt. Na een heerlijke ijskoffie is het tijd om aan boord te gaan. Op naar Koh Tao, op naar huis.
Het is leuk om te merken dat wanneer we aankomen, Koh Tao echt als thuis voelt. Het is nog veel leuker om te merken dat werkelijk de hele DMT club bij de pier staat te wachten. Wat een warm onthaal. Dit is alleen niet helemaal speciaal voor ons, maar onwijze toeval. Nathalie gaat vandaag terug naar Engeland en iedereen is er om haar uit te zwaaien. We zijn dus net op tijd om haar gedag te zeggen en daarna krijgen we een lift naar huis.
Het was een onwijs leuk en nuttig tripje. Hopelijk is het niet voor niets geweest en doen de medicijnen hun werk. Only time will tell. We keep our fingers crossed!

Link foto's: https://picasaweb.google.com/110499589480486761305/KTSA1524252627Mei11#