Team Dutch, Opstand in buik, Blackout en Oude rot
Door: Jamie
Blijf op de hoogte en volg Jamie
24 Juni 2011 | Thailand, Koh Tao
Team Dutch
(link foto's onderaan verhaal)
Maandag 9 mei 2011
Sinds mijn oor probleempje gingen de eerste vier duiken vlekkeloos, daarna was ik weer één keer per duik een beetje duizelig. Ik voel het nu aankomen en voel/hoor dan een squeeze geluid in mijn oor en dan is het over. Wat het precies is weet ik niet, maar op die paar seconden duizeligheid na is er niets aan de hand. Ik neem het voor lief en wie weet moet ik wennen aan het vele duiken.
Vanmiddag neem ik team Dutch mee uit duiken samen met Mitch en zijn twee duikers. Dit is een onderdeel van de DMT course, het oefenen in het leiden van een duik. Team Dutch, oftewel Eva en Bas fietsen door Azië. Echt zo gaaf en een mooie manier van reizen. Nu hebben ze een kleine break na al die kilometers op de fiets en fun duiken ze met Simple Life. Het is onwijs gezellig en leuk om met team Dutch te duiken. Ondertussen vertellen ze over hun fiets avontuur. Indrukwekkend en bijzonder. Ze komen op plekken waar je normaal niet komt. Dat staat ook nog op mijn lijstje, reizen te fiets.
'Ach, wat heb ik nog een hoop te doen zeg.'
Maar voorlopig zit ik nog heerlijk op Koh Tao en genieten we vanavond met z'n allen van een avondje loungen op het strand. Terwijl de zon onder gaat verschijnt er een wonder aan de horizon. Zo mooi, ik heb nog nooit zo'n zonsondergang gezien.
Gelukkig ben ik altijd gewapend met mijn camera en klik ik er op los. Het resultaat en bewijs kan je zien bij de foto's van dit verhaal.
Opstand in de buik
Dinsdag 10 mei 2011
Vandaag heb ik buikpijn en ik heb geen idee waarom. Er is geen maandelijkse reden, de darmen doen het tip top, ik heb niets verkeerds gegeten, maar de buik protesteert. De conclusie is dan ook dat ik geen idee heb wat mijn buik aan het doen is en ik schakel daarom maar een rust dagje in. Er wordt niet gedoken vandaag. Er zijn trouwens nog vier hoofdstukken die geleerd moeten worden dus is er genoeg te doen.
Ook al heb ik het vaak over rust dagjes en chill-out sessies. De gemiddelde bedtijd is meestal rond middernacht, al niet later. Vanavond kruip ik een keer echt vroeg onder de wol. Half tien, een mooie bedtijd. Morgen moet ik vroeg op, dus komt het nog goed uit ook.
Blackout
Woensdag 11 mei 2011
Om half zeven wordt ik wakker, niet helemaal fris en met een licht verstopte neus, maar de buik is genezen en dus kan het er mee door. Ik ben op het moment niet echt gewend aan vroeg opstaan, dus dat werkt ook een beetje tegen. Zodra ik buiten loop gaat het een stuk beter en wandelend naar de duikschool wordt ik rustig wakker, mijn neus is weer vrij en ik voel me bijn aherboren na zo en goede nacht slaap.
Vanochtend staat er een diepe duik op de planning. Dit is om weer een vinkje te behalen. Op 30 meter diepte moet je laten zien dat je prima functioneert door een navigatie oefening te doen. Samen met mijn buddy Anne-Marie maak ik me klaar voor de eerste duik.
De Chumpon Pinnacle is werkelijk prachtig vandaag. Het zicht is wel 30 meter en er zijn zo veel verschillende vissen te zien, echt gaaf. We duiken naar 25 meter en daar doen we onze navigatie opdracht. Terwijl we dit doen stijgen we en aantal meters en op dat moment krijg ik mijn duizeligheid momentje. Het duurt deze keer alleen zo lang dat ik niet echt meer weet wat er gebeurde. Ik hield me stevig vast aan Anne-Marie en het enige wat ik dacht was rustig ademen, het komt goed. Adem in, adem uit. Geen paniek. De duizeligheid bleef echter aanhouden tot het moment dat ik dacht dat ik knock out zou gaan. Ik kalmeerde mezelf door te zeggen dat het wel goed komt waar ik ook wakker wordt.
Daarna hield de duizeligheid gelukkig op en kon ik weer normaal doen en nadenken.
Ik bleef heel rustig, maar daarna spookte wel door mijn hoofd dat ik me eigenlijk niet zo fit voel en terug naar de boot wil. Nog even proberen, wie weet gaat het zo beter. Het was een prachtige duik, maar gelukkig gaf de instructeur al heel snel het teken dat we terug gaan naar de boot. Op een diepte van vijf meter doen we onze safety stop. Het is belangrijk dat je rustig stijgt om geen reversed block te krijgen.
Dit is wanneer de druk buiten je oor groter is dan de druk binnen je oor. De druk van buitenaf drukt dan op je trommelvlies. Je trommelvlies drukt dan op zijn beurt tegen de verbindingen met je midden oor en tegen je evenwicht orgaan verbinding wat duizeligheid kan veroorzaken. Dit is waarschijnlijk ook wat eerder deze duik gebeurd is.
Zeer gefocust op het langzame stijgen ben ik nog steeds blij dat het een korte duik is geworden. Ik schat zo'n 20 minuten lang. Ik duik met een duik computer en kan dus precies zien hoe lang we onder water zijn. Dit realiseerde ik me echter niet tot ik op de ladder van de boot klom. Tot mijn grote verbazing zag ik dat we 40 minuten gedoken hebben. Ik kan het niet geloven, ik ben 20 minuten van de 40 minuten helemaal kwijt. Een black out. Zo gek! Ik bespreek het met de instructeur, maar hij heeft niets geks opgemerkt. Ook aan mijn luchtverbruik gezien heb ik een mooie rustige duik gemaakt. Anne-Marie heeft ook niets gemerkt.
Hmm, zo gek dit allemaal. In ieder geval weet ik dat ik in mijn onderbewustzijn een prima duikster ben. Helaas is dit niet een leuke ervaring en ga ik vanmiddag terug naar de dokter om mijn oor weer na te laten kijken. Dit moet geen tweede keer gebeuren.
Inmiddels zijn Nikki en Tom op Koh Tao aangekomen. Wanneer ik terug ben van de ochtend boot gaan we gezellig een drankje drinken. Het is zo leuk om een bekende op bezoek te hebben. Trots heb ik alles laten zien vandaag. De duikschool, de barretjes en uiteraard ons huisje.
Daarna ben ik samen met Mitch naar de dokter gegaan.
Met lood in mijn schoenen stapte ik naar binnen. Dit omdat ik eigenlijk al wist dat het niet veel goeds kan beloven na vanochtend. En inderdaad, een hematoom achter mijn trommelvlies. Oftewel, mijn middenoor is weer beschadigd omdat het eigenlijk toch nog niet helemaal goed genoeg genezen was na de vorige keer.
Mooi verhaal dat ze dat achteraf zeggen. Nu is alles een tikkeltje erger en moet ik minimaal twee weken uit het water blijven. Bij de foto's zie je een voorbeeld van het oor. Daarmee heeft de dokter mij uit kunnen leggen waar en wat beschadigd is. De oorzaak van dit alles is dat ik een sinus infectie heb, een verkoudheid. Dit zorgt ervoor dat je niet goed kan klaren en wordt de druk te groot. Op de foto zie je de wit achtige buis die richting de keel gaat, aan de rechterkant. Deze is ontstoken. (Ik hoop dat dit een beetje een duidelijk verhaal is.)
Opnieuw verlaat ik de praktijk met een verzameling pillen en een antibiotica kuur. Ik ben geen fan van al die medicijnen, maar met alles en iedereen wat hier aan de lopende band infecties oploopt ga ik er toch maar aan.
Terug naar Sairee zit ik huilend achter op de scooter, wat een pech toch. En zou ik hier zijn om op het strand te liggen is het allemaal niet zo heel erg. Het feit dat ik hier ben om te duiken, maakt het allemaal erger. Ik wil niet uit gaan van het ergste, maar mijn gevoel zegt dat dit wel eens lang kan gaan duren. Zeker door het klimaat op het eiland. Alles duurt hier gemiddeld twee weken langer om te genezen.
Vanavond gaat Nikki, Tom, Mitch en ik uit eten. Ik zet het stomme oor gedoe even uit mijn hoofd en geniet van de avond. Positief blijven, wie weet duurt het maar even.
Een oude rot
Donderdag 12 mei 2011
Mitch is mee op de ochtend boot dus ontbijten Nikki, Tom en ik gezellig met z'n drietjes bij Zest. Zij hebben voor vandaag een scooter gehuurd en gaan het eiland verkennen. Ik duik braaf de boeken in want vanavond is het tweede en laatste examen. Voor het harde leren ga ik alleen nog heel even ontspannen.
Nikki wil namelijk graag leren hoe je een Thaise massage geeft en ik ben het proefkonijn. We gaan naar een massage salon en een leuk ouder dametje gaat de les geven. Een oude rot in het vak zullen we maar zeggen. Het was een prima massage en ook Nikki deed het goed. Achteraf had ik ook wel een buikspier massage kunnen gebruiken. Telkens wanneer ik een kreun of steun gaf omdat het pijnlijk was of al mijn wervels kraakten gierde de Thaise dame het uit van het lachen. Haar lag was zo aanstekelijk dat we met z'n allen in een deuk lagen. Puur leed vermaak al zeg ik het zelf.
Mijn examen is om zes uur vanavond. Het was weer even spannend maar het ging super goed! Ik heb weer maar één fout. En ik ben nu officieel klaar met alle examens. Twee vinkjes erbij, wat een heerlijk gevoel.
We eten vanavond bij Tik's want Nikki en Tom moeten het eten hier uiteraard geproefd hebben. Ook gaan ze vanavond met de hele Simpel Life club mee naar de Choppers om zo veel mogelijk Koh Tao ervaringen op te doen. En zo te zien bevalt het ze tot nu toe prima.
Link foto's: https://picasaweb.google.com/110499589480486761305/KTSA129101112Mei11#
(link foto's onderaan verhaal)
Maandag 9 mei 2011
Sinds mijn oor probleempje gingen de eerste vier duiken vlekkeloos, daarna was ik weer één keer per duik een beetje duizelig. Ik voel het nu aankomen en voel/hoor dan een squeeze geluid in mijn oor en dan is het over. Wat het precies is weet ik niet, maar op die paar seconden duizeligheid na is er niets aan de hand. Ik neem het voor lief en wie weet moet ik wennen aan het vele duiken.
Vanmiddag neem ik team Dutch mee uit duiken samen met Mitch en zijn twee duikers. Dit is een onderdeel van de DMT course, het oefenen in het leiden van een duik. Team Dutch, oftewel Eva en Bas fietsen door Azië. Echt zo gaaf en een mooie manier van reizen. Nu hebben ze een kleine break na al die kilometers op de fiets en fun duiken ze met Simple Life. Het is onwijs gezellig en leuk om met team Dutch te duiken. Ondertussen vertellen ze over hun fiets avontuur. Indrukwekkend en bijzonder. Ze komen op plekken waar je normaal niet komt. Dat staat ook nog op mijn lijstje, reizen te fiets.
'Ach, wat heb ik nog een hoop te doen zeg.'
Maar voorlopig zit ik nog heerlijk op Koh Tao en genieten we vanavond met z'n allen van een avondje loungen op het strand. Terwijl de zon onder gaat verschijnt er een wonder aan de horizon. Zo mooi, ik heb nog nooit zo'n zonsondergang gezien.
Gelukkig ben ik altijd gewapend met mijn camera en klik ik er op los. Het resultaat en bewijs kan je zien bij de foto's van dit verhaal.
Opstand in de buik
Dinsdag 10 mei 2011
Vandaag heb ik buikpijn en ik heb geen idee waarom. Er is geen maandelijkse reden, de darmen doen het tip top, ik heb niets verkeerds gegeten, maar de buik protesteert. De conclusie is dan ook dat ik geen idee heb wat mijn buik aan het doen is en ik schakel daarom maar een rust dagje in. Er wordt niet gedoken vandaag. Er zijn trouwens nog vier hoofdstukken die geleerd moeten worden dus is er genoeg te doen.
Ook al heb ik het vaak over rust dagjes en chill-out sessies. De gemiddelde bedtijd is meestal rond middernacht, al niet later. Vanavond kruip ik een keer echt vroeg onder de wol. Half tien, een mooie bedtijd. Morgen moet ik vroeg op, dus komt het nog goed uit ook.
Blackout
Woensdag 11 mei 2011
Om half zeven wordt ik wakker, niet helemaal fris en met een licht verstopte neus, maar de buik is genezen en dus kan het er mee door. Ik ben op het moment niet echt gewend aan vroeg opstaan, dus dat werkt ook een beetje tegen. Zodra ik buiten loop gaat het een stuk beter en wandelend naar de duikschool wordt ik rustig wakker, mijn neus is weer vrij en ik voel me bijn aherboren na zo en goede nacht slaap.
Vanochtend staat er een diepe duik op de planning. Dit is om weer een vinkje te behalen. Op 30 meter diepte moet je laten zien dat je prima functioneert door een navigatie oefening te doen. Samen met mijn buddy Anne-Marie maak ik me klaar voor de eerste duik.
De Chumpon Pinnacle is werkelijk prachtig vandaag. Het zicht is wel 30 meter en er zijn zo veel verschillende vissen te zien, echt gaaf. We duiken naar 25 meter en daar doen we onze navigatie opdracht. Terwijl we dit doen stijgen we en aantal meters en op dat moment krijg ik mijn duizeligheid momentje. Het duurt deze keer alleen zo lang dat ik niet echt meer weet wat er gebeurde. Ik hield me stevig vast aan Anne-Marie en het enige wat ik dacht was rustig ademen, het komt goed. Adem in, adem uit. Geen paniek. De duizeligheid bleef echter aanhouden tot het moment dat ik dacht dat ik knock out zou gaan. Ik kalmeerde mezelf door te zeggen dat het wel goed komt waar ik ook wakker wordt.
Daarna hield de duizeligheid gelukkig op en kon ik weer normaal doen en nadenken.
Ik bleef heel rustig, maar daarna spookte wel door mijn hoofd dat ik me eigenlijk niet zo fit voel en terug naar de boot wil. Nog even proberen, wie weet gaat het zo beter. Het was een prachtige duik, maar gelukkig gaf de instructeur al heel snel het teken dat we terug gaan naar de boot. Op een diepte van vijf meter doen we onze safety stop. Het is belangrijk dat je rustig stijgt om geen reversed block te krijgen.
Dit is wanneer de druk buiten je oor groter is dan de druk binnen je oor. De druk van buitenaf drukt dan op je trommelvlies. Je trommelvlies drukt dan op zijn beurt tegen de verbindingen met je midden oor en tegen je evenwicht orgaan verbinding wat duizeligheid kan veroorzaken. Dit is waarschijnlijk ook wat eerder deze duik gebeurd is.
Zeer gefocust op het langzame stijgen ben ik nog steeds blij dat het een korte duik is geworden. Ik schat zo'n 20 minuten lang. Ik duik met een duik computer en kan dus precies zien hoe lang we onder water zijn. Dit realiseerde ik me echter niet tot ik op de ladder van de boot klom. Tot mijn grote verbazing zag ik dat we 40 minuten gedoken hebben. Ik kan het niet geloven, ik ben 20 minuten van de 40 minuten helemaal kwijt. Een black out. Zo gek! Ik bespreek het met de instructeur, maar hij heeft niets geks opgemerkt. Ook aan mijn luchtverbruik gezien heb ik een mooie rustige duik gemaakt. Anne-Marie heeft ook niets gemerkt.
Hmm, zo gek dit allemaal. In ieder geval weet ik dat ik in mijn onderbewustzijn een prima duikster ben. Helaas is dit niet een leuke ervaring en ga ik vanmiddag terug naar de dokter om mijn oor weer na te laten kijken. Dit moet geen tweede keer gebeuren.
Inmiddels zijn Nikki en Tom op Koh Tao aangekomen. Wanneer ik terug ben van de ochtend boot gaan we gezellig een drankje drinken. Het is zo leuk om een bekende op bezoek te hebben. Trots heb ik alles laten zien vandaag. De duikschool, de barretjes en uiteraard ons huisje.
Daarna ben ik samen met Mitch naar de dokter gegaan.
Met lood in mijn schoenen stapte ik naar binnen. Dit omdat ik eigenlijk al wist dat het niet veel goeds kan beloven na vanochtend. En inderdaad, een hematoom achter mijn trommelvlies. Oftewel, mijn middenoor is weer beschadigd omdat het eigenlijk toch nog niet helemaal goed genoeg genezen was na de vorige keer.
Mooi verhaal dat ze dat achteraf zeggen. Nu is alles een tikkeltje erger en moet ik minimaal twee weken uit het water blijven. Bij de foto's zie je een voorbeeld van het oor. Daarmee heeft de dokter mij uit kunnen leggen waar en wat beschadigd is. De oorzaak van dit alles is dat ik een sinus infectie heb, een verkoudheid. Dit zorgt ervoor dat je niet goed kan klaren en wordt de druk te groot. Op de foto zie je de wit achtige buis die richting de keel gaat, aan de rechterkant. Deze is ontstoken. (Ik hoop dat dit een beetje een duidelijk verhaal is.)
Opnieuw verlaat ik de praktijk met een verzameling pillen en een antibiotica kuur. Ik ben geen fan van al die medicijnen, maar met alles en iedereen wat hier aan de lopende band infecties oploopt ga ik er toch maar aan.
Terug naar Sairee zit ik huilend achter op de scooter, wat een pech toch. En zou ik hier zijn om op het strand te liggen is het allemaal niet zo heel erg. Het feit dat ik hier ben om te duiken, maakt het allemaal erger. Ik wil niet uit gaan van het ergste, maar mijn gevoel zegt dat dit wel eens lang kan gaan duren. Zeker door het klimaat op het eiland. Alles duurt hier gemiddeld twee weken langer om te genezen.
Vanavond gaat Nikki, Tom, Mitch en ik uit eten. Ik zet het stomme oor gedoe even uit mijn hoofd en geniet van de avond. Positief blijven, wie weet duurt het maar even.
Een oude rot
Donderdag 12 mei 2011
Mitch is mee op de ochtend boot dus ontbijten Nikki, Tom en ik gezellig met z'n drietjes bij Zest. Zij hebben voor vandaag een scooter gehuurd en gaan het eiland verkennen. Ik duik braaf de boeken in want vanavond is het tweede en laatste examen. Voor het harde leren ga ik alleen nog heel even ontspannen.
Nikki wil namelijk graag leren hoe je een Thaise massage geeft en ik ben het proefkonijn. We gaan naar een massage salon en een leuk ouder dametje gaat de les geven. Een oude rot in het vak zullen we maar zeggen. Het was een prima massage en ook Nikki deed het goed. Achteraf had ik ook wel een buikspier massage kunnen gebruiken. Telkens wanneer ik een kreun of steun gaf omdat het pijnlijk was of al mijn wervels kraakten gierde de Thaise dame het uit van het lachen. Haar lag was zo aanstekelijk dat we met z'n allen in een deuk lagen. Puur leed vermaak al zeg ik het zelf.
Mijn examen is om zes uur vanavond. Het was weer even spannend maar het ging super goed! Ik heb weer maar één fout. En ik ben nu officieel klaar met alle examens. Twee vinkjes erbij, wat een heerlijk gevoel.
We eten vanavond bij Tik's want Nikki en Tom moeten het eten hier uiteraard geproefd hebben. Ook gaan ze vanavond met de hele Simpel Life club mee naar de Choppers om zo veel mogelijk Koh Tao ervaringen op te doen. En zo te zien bevalt het ze tot nu toe prima.
Link foto's: https://picasaweb.google.com/110499589480486761305/KTSA129101112Mei11#
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
