Spontaan verlaten
Door: Jamie
Blijf op de hoogte en volg Jamie
08 Januari 2011 | Vietnam, Hanoi
Spontaan verlaten
(link foto's staat onderaan het verhaal, voor zo ver ik foto's heb kunnen nemen)
Zondag 12 december 2010
We konden vandaag een beetje uit slapen want het ontbijt was pas om 9 uur, heerlijk!
Toen we wakker werden was het helemaal stil boven en dacht ik dat iedereen dus al aan het ontbijt zat. Toen ik echter beneden kwam ontdekte ik dat er niemand meer was, behalve de gids en de eigenaar van het huis.
Ik wist dat Aussie's nr 1 en 2 vanochtend vroeg met een busje naar een marktje zouden gaan. Zij deden een drie daagse toer, maar waar Aussie nr 3 en de twee Engelse boys waren?
Het bleek dat Aussie nr 3 last van zijn knie had en ook het busje had genomen. De twee Engelse boys zagen nog zo'n regenachtige dag niet zitten en namen dus de makkelijke weg. Ik wist niet eens dat het een optie was om het busje terug naar Sapa te nemen. Ik was in de veronderstelling dat we ons nog steeds ergens in the middle of no where bevonden. Het bleek dat de weg waar we gister de laatste honderd meter op uit kwamen, het begin van de hoofdweg naar Sapa was.
Mitch en ik zaten dus samen aan het ontbijt, vrolijk onder het afdakje. Het heeft de hele nacht geregend en nog steeds komt het met bakken uit de hemel zetten. Ik had het geen overbodige luxe gevonden als het nu gewoon droog zou zijn. Na het ontbijt hebben we ons weer in de regencape's gehesen en deed ik mijn prachtige kaplaarsjes aan. Klaar voor de strijd van Sapa dag twee.
Onze gids had duidelijk geen zin vandaag want ze probeerde ons uit te leggen dat de paden bijna onbegaanbaar waren door de hoeveelheid regen. We zouden geheid vallen in de modder stromen en we hebben nog ruim drie uur te gaan voordat we bij het dorpje zijn waar we kunnen zwemmen in de waterval. Daarna was het nog drie uur terug naar Sapa. Dus of we niet ook gewoon met het busje terug willen.
Na spoed overleg waren we het eens dat het laf en onafgemaakt zou zijn om nu met het busje terug te gaan. Dat zwemmen met dit weer ook niet ideaal is en dat we er niet helemaal op gekleed zijn om door te modder te ploegen. Regen is niet erg, maar ik wil niet in de modder vallen omdat ik mijn mooie camera bij me heb. Dus uit veilige en praktische overwegingen besluiten we om niet via de kruip door sluip door paadjes te gaan, maar om de geasfalteerde weg te nemen. Dit is één en dezelfde weg naar Sapa en zo maken we toch te voet de tocht af.
De gids was niet helemaal tevreden, maar dit was duidelijk beter dan de volledige toer af te maken. Het was een uurtje misschien anderhalf, lopen naar Sapa.
We liepen goed en wel drie minuten toen we toch ineens de bush bush in gingen. Dit was een short cut. Nou dat hebben we geweten. In plaats van de haarspeld bochten te nemen klommen we nu bijna recht omhoog tegen de berg op. Haha, hebben we toch nog ons avontuur in de gladde modder vandaag.
De weg was verder goed te doen en gelukkig reden er niet veel auto's, wel kwamen er regelmatig brommertjes voorbij. Hoe kan het ook anders hier in Vietnam. Na nog eens drie minuten wandelen vroeg de gids of we oké waren en het lopen goed ging. Of we toch niet liever met de auto terug gingen of anders achterop bij een brommertje.
'Nee, we maken het te voet af.'
Dit vond ze prima, alleen deelde ze ons wel even mede dat zij dan wel een brommertje terug naar Sapa nam.
'Oké?'
Verbaasd keken we toe hoe ze het eerst volgende brommertje aanhield, achterop sprong en weg reed.
Haha, daar stonden we dan met z'n tweetjes in de regen. Goed, als we alleen de weg moeten volgen kan het niet moelijk zijn. Een uurtje, maximaal anderhalf. Easy!
Of toch niet...
We liepen berg opwaarts en de regen die nog steeds ongestoord door gaat, moet van de berg zijn weg naar beneden zien te vinden. Nu is dat duidelijk gelukt. Om de paar honderd meter is er een waterval ontstaan die via de bergwand naar beneden klettert op de berm, dan vervolgens verder de weg oversteekt en daar weer als waterval verder naar beneden stort. De eerste die we tegen kwamen, was nog te doen. Bij de volgende waterval was de stroom die over de weg ging zo hoog en snel dat ik er bijna niet door heen wilde gaan. Zeker wanneer je bedenkt dat er daar waar het water naar toe stroom een diepe afgrond is. Ik wil het niet overdrijven, maar als je valt ben je gewoon de Sjaak en voert het water je mee naar beneden. Of je het dan overleeft is maar de vraag. Helaas is dit dé weg naar Sapa en zit er dus niks anders op, met een grote aanloop ben ik door de stroom gerend. Dat ging goed, op naar de volgende.
Ik kreeg de smaak te pakken. Het enige nadeel was dat ik inmiddels ook natte voeten had. Niet dat mijn kaplaarses lekten, nee het water stroomt zo hard dat het gewoon tegen de laars op knalt en er dus ook in stroomt. Ach, het is vast nog maar een uurtje.
Na een uur berg opwaarts gelopen te hebben is er nog niets te zien wat ook maar een beetje op Sapa lijkt. Dus stappen we vrolijk door. Na zo'n twintig watervalletjes en heel, heel veel regen komen we na drie uur het eerste bordje tegen wat aangeeft dat we richting Sapa lopen. Hoopvol vragen we ons af of de weg nu eindelijk gaan dalen. Heel veel hoger kunnen we toch niet, maar nee de weg gaat nog steeds omhoog.
Na nog een half uur zien we na de bocht dan toch eindelijk de eerste tekenen van Sapa. Een klein dorpje boven op de berg.
'Yes, na ruim vier uur lopen hebben we het dan toch gehaald!!'
We komen nu via de andere kant Sapa binnen. Het doet me denken aan een klein dorpje in Oostenrijk tijdens de wintersport. Overal zijn challets, winkeltjes waar je warme kleding, wandelschoenen en mutsen kan kopen. Ook zie je veel restaurantjes die stuk voor stuk een briefje op de deur geplakt hebben met de tekst:
'We have a nice and warm fireplace!'
Nou dat kunnen we zeker gebruiken en gaan het eerste beste restaurantje binnen. Even bijkomen, dan zien we daarna wel hoe we ons reisbureautje terug vinden tussen alle concurrenten hier.
Mijn richtings gevoel laat ons gelukkig niet in de steek en we vinden de weg naar ons reisbureau in één keer. Hier kunnen we douchen, ons omkleden en lekker bij het haard vuur gaan zitten. Ook krijgen we nog een heerlijke maaltijd voorgeschoteld, voordat we weer naar het station gebracht worden.
Wat een avontuur, ik vond het echt heel leuk. En mede door de regen en onze gids die ons zomaar verlaten heeft. Ik had het niet willen missen, maar of ik het over zou doen? Dan toch liever met een zonnetje, kan ik tenminste mooie foto's maken.
Foto's: http://picasaweb.google.com/110499589480486761305/1012Dec10#
(link foto's staat onderaan het verhaal, voor zo ver ik foto's heb kunnen nemen)
Zondag 12 december 2010
We konden vandaag een beetje uit slapen want het ontbijt was pas om 9 uur, heerlijk!
Toen we wakker werden was het helemaal stil boven en dacht ik dat iedereen dus al aan het ontbijt zat. Toen ik echter beneden kwam ontdekte ik dat er niemand meer was, behalve de gids en de eigenaar van het huis.
Ik wist dat Aussie's nr 1 en 2 vanochtend vroeg met een busje naar een marktje zouden gaan. Zij deden een drie daagse toer, maar waar Aussie nr 3 en de twee Engelse boys waren?
Het bleek dat Aussie nr 3 last van zijn knie had en ook het busje had genomen. De twee Engelse boys zagen nog zo'n regenachtige dag niet zitten en namen dus de makkelijke weg. Ik wist niet eens dat het een optie was om het busje terug naar Sapa te nemen. Ik was in de veronderstelling dat we ons nog steeds ergens in the middle of no where bevonden. Het bleek dat de weg waar we gister de laatste honderd meter op uit kwamen, het begin van de hoofdweg naar Sapa was.
Mitch en ik zaten dus samen aan het ontbijt, vrolijk onder het afdakje. Het heeft de hele nacht geregend en nog steeds komt het met bakken uit de hemel zetten. Ik had het geen overbodige luxe gevonden als het nu gewoon droog zou zijn. Na het ontbijt hebben we ons weer in de regencape's gehesen en deed ik mijn prachtige kaplaarsjes aan. Klaar voor de strijd van Sapa dag twee.
Onze gids had duidelijk geen zin vandaag want ze probeerde ons uit te leggen dat de paden bijna onbegaanbaar waren door de hoeveelheid regen. We zouden geheid vallen in de modder stromen en we hebben nog ruim drie uur te gaan voordat we bij het dorpje zijn waar we kunnen zwemmen in de waterval. Daarna was het nog drie uur terug naar Sapa. Dus of we niet ook gewoon met het busje terug willen.
Na spoed overleg waren we het eens dat het laf en onafgemaakt zou zijn om nu met het busje terug te gaan. Dat zwemmen met dit weer ook niet ideaal is en dat we er niet helemaal op gekleed zijn om door te modder te ploegen. Regen is niet erg, maar ik wil niet in de modder vallen omdat ik mijn mooie camera bij me heb. Dus uit veilige en praktische overwegingen besluiten we om niet via de kruip door sluip door paadjes te gaan, maar om de geasfalteerde weg te nemen. Dit is één en dezelfde weg naar Sapa en zo maken we toch te voet de tocht af.
De gids was niet helemaal tevreden, maar dit was duidelijk beter dan de volledige toer af te maken. Het was een uurtje misschien anderhalf, lopen naar Sapa.
We liepen goed en wel drie minuten toen we toch ineens de bush bush in gingen. Dit was een short cut. Nou dat hebben we geweten. In plaats van de haarspeld bochten te nemen klommen we nu bijna recht omhoog tegen de berg op. Haha, hebben we toch nog ons avontuur in de gladde modder vandaag.
De weg was verder goed te doen en gelukkig reden er niet veel auto's, wel kwamen er regelmatig brommertjes voorbij. Hoe kan het ook anders hier in Vietnam. Na nog eens drie minuten wandelen vroeg de gids of we oké waren en het lopen goed ging. Of we toch niet liever met de auto terug gingen of anders achterop bij een brommertje.
'Nee, we maken het te voet af.'
Dit vond ze prima, alleen deelde ze ons wel even mede dat zij dan wel een brommertje terug naar Sapa nam.
'Oké?'
Verbaasd keken we toe hoe ze het eerst volgende brommertje aanhield, achterop sprong en weg reed.
Haha, daar stonden we dan met z'n tweetjes in de regen. Goed, als we alleen de weg moeten volgen kan het niet moelijk zijn. Een uurtje, maximaal anderhalf. Easy!
Of toch niet...
We liepen berg opwaarts en de regen die nog steeds ongestoord door gaat, moet van de berg zijn weg naar beneden zien te vinden. Nu is dat duidelijk gelukt. Om de paar honderd meter is er een waterval ontstaan die via de bergwand naar beneden klettert op de berm, dan vervolgens verder de weg oversteekt en daar weer als waterval verder naar beneden stort. De eerste die we tegen kwamen, was nog te doen. Bij de volgende waterval was de stroom die over de weg ging zo hoog en snel dat ik er bijna niet door heen wilde gaan. Zeker wanneer je bedenkt dat er daar waar het water naar toe stroom een diepe afgrond is. Ik wil het niet overdrijven, maar als je valt ben je gewoon de Sjaak en voert het water je mee naar beneden. Of je het dan overleeft is maar de vraag. Helaas is dit dé weg naar Sapa en zit er dus niks anders op, met een grote aanloop ben ik door de stroom gerend. Dat ging goed, op naar de volgende.
Ik kreeg de smaak te pakken. Het enige nadeel was dat ik inmiddels ook natte voeten had. Niet dat mijn kaplaarses lekten, nee het water stroomt zo hard dat het gewoon tegen de laars op knalt en er dus ook in stroomt. Ach, het is vast nog maar een uurtje.
Na een uur berg opwaarts gelopen te hebben is er nog niets te zien wat ook maar een beetje op Sapa lijkt. Dus stappen we vrolijk door. Na zo'n twintig watervalletjes en heel, heel veel regen komen we na drie uur het eerste bordje tegen wat aangeeft dat we richting Sapa lopen. Hoopvol vragen we ons af of de weg nu eindelijk gaan dalen. Heel veel hoger kunnen we toch niet, maar nee de weg gaat nog steeds omhoog.
Na nog een half uur zien we na de bocht dan toch eindelijk de eerste tekenen van Sapa. Een klein dorpje boven op de berg.
'Yes, na ruim vier uur lopen hebben we het dan toch gehaald!!'
We komen nu via de andere kant Sapa binnen. Het doet me denken aan een klein dorpje in Oostenrijk tijdens de wintersport. Overal zijn challets, winkeltjes waar je warme kleding, wandelschoenen en mutsen kan kopen. Ook zie je veel restaurantjes die stuk voor stuk een briefje op de deur geplakt hebben met de tekst:
'We have a nice and warm fireplace!'
Nou dat kunnen we zeker gebruiken en gaan het eerste beste restaurantje binnen. Even bijkomen, dan zien we daarna wel hoe we ons reisbureautje terug vinden tussen alle concurrenten hier.
Mijn richtings gevoel laat ons gelukkig niet in de steek en we vinden de weg naar ons reisbureau in één keer. Hier kunnen we douchen, ons omkleden en lekker bij het haard vuur gaan zitten. Ook krijgen we nog een heerlijke maaltijd voorgeschoteld, voordat we weer naar het station gebracht worden.
Wat een avontuur, ik vond het echt heel leuk. En mede door de regen en onze gids die ons zomaar verlaten heeft. Ik had het niet willen missen, maar of ik het over zou doen? Dan toch liever met een zonnetje, kan ik tenminste mooie foto's maken.
Foto's: http://picasaweb.google.com/110499589480486761305/1012Dec10#
-
10 Januari 2011 - 11:08
Nico:
Jamie je zegt dat je de wandeling door de rijstvelden niet wilde missen mede door de regen en de gids maar je vergeet eigenlijk het belangrijste.
Gelukkig leest die persoon geen nederlands
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
