06:00, 08:00, 10:00 uur en You do not belong here

06:00, 08:00, 10:00 uur

(link foto's onderaan verhaal)

Maandag 13 december 2010

Nu dachten we dat vijf uur vroeg was, vanochtend kwamen we maar liefst om vier uur aan met de trein in Hanoi. Mitch en ik lagen op de bovenste bedjes en waren zo beleefd om onze Australische onderburen even hun tas in te laten pakken. Dit duurde alleen nogal lang, toen ze eindelijk klaar waren en de trein uit stapten konden wij ons ook richting uitgang begeven. Tot onze grote schrik begon de trein ineens te rijden. Gelukkig stond er een conducteur naast ons die een seintje gaf dat de trein nog een keer moest stoppen. We mochten vervolgens daar uit stappen en stonden toen midden tussen de sporen. Oké?
Na goed gecheckt te hebben of er geen trein aan kwam liepen we via de rails terug naar het perron. Dat kan hier allemaal in Azië, geen probleem.
Op het station namen we snel een taxi naar het hostel. We waren in de veronderstelling dat we daar snel konden inchecken en nog even konden slapen.
Not dus, pas om zes uur konden we volgens de bewakers inchecken. We hebben Sanne nog geprobeerd wakker te bellen, maar helaas was ze ver weg in dromenland. Dus hebben we tot zes uur op wat bankjes geslapen, samen met nog zo'n tien andere backpackers die ook dachten in te kunnen checken.
Toen het eindelijk zes uur was, kwam er inderdaad leven in de brouwerij. Blijkbaar waren de nacht bewakers niet zo goed op de hoogte van het werk rooster, want het waren de schoonmaaksters die aan het werk gingen. Zij konden ons niet helpen, maar ze konden ons wel vertellen dat om acht uur de receptie open ging. Om acht uur stonden we voor de derde keer bij de receptie en kregen toen te horen dat we pas om tien uur konden inchecken omdat de kamers eerst werden schoongemaakt. Mooi verhaal.
Omdat we nu toch al wakker waren, zijn we gaan douchen en hebben daarna nog lekker in Hanoi rond geslenterd. Ook zijn we gezellig met Sanne gaan lunchen en hebben wat laatste dingetjes geregeld. Een high speed was service opgezocht en de koffers gepakt. Ik mistte na deze snelle service wel meerdere sokken, maar de kleren zijn weer modder vrij. Vanavond nemen we met z'n drietjes de nacht trein naar Hué.
Hoe vlekkenloos de Halong Bay toer verliep, zo chaotisch en ongeorganiseerd was de Sapa trip, maar je hoort me niet klagen hoor. Het was super!


You do not belong here

Dinsdag 14 december 2010

Het was de derde rit met de nachttrein in drie dagen. De eerste twee verliepen vlekkeloos op het uitstappen na dan. Deze rit verliep ook vlekkeloos, alleen onze wagon liep wat minder soepeltjes. Eigenlijk helemaal niet soepel. Onze wagon schudde zo wild heen en weer dat ik echt dacht dat hij ieder moment om kon vallen. Het schudden hield de hele rit aan en was soms zo heftig dat je tijdens het slapen er wakker van werd en met je hoofd tegen de muur aan sloeg. En ik overdrijf echt niet. Haha, het was echt bizarre. Ik had het deze keer dan ook niet erg gevonden als we al om vier uur op de plek van bestemming zouden zijn. Helaas rijden we half Vietnam door en komen we dus pas om tien uur 's ochtends aan. Totaal door elkaar geschud stappen we de trein uit. Ik was echt benieuwd of mijn ingewanden nog wel op de goede plek zaten.
Op het station werden we opgepikt en naar ons hostel gebracht, daar konden we gelukkig meteen inchecken en was het allemaal tip top geregeld. De sfeer in het hostel was ook heel relaxed. Het hostel ligt aan een rustige, maar gezellige straat. Er is een leuk barretje waar je heerlijk eten kan bestellen. Hier maakten we dan ook vrijwel meteen gebruik van. Boven is een groot balkon met ligstoelen en aangezien de zon vandaag eindelijk schijnt hebben we daar ook even gerelaxed. We zitten niet ver van de kust en gaan het relaxen vanmiddag voortzetten op het strand.
Bij de receptie hadden we gevraagd of we naar het strand konden en wat dan het makkelijkst is. Niet veel later stond de taxi klaar en reden we naar het strand. Met de zonnebril op, de handdoek over de schouder en de zonnebrand in de tas waren wij er helemaal klaar voor. Het strand zelf blijkbaar net iets minder.
We reden met de taxi het strand op dat tot onze grote verbazing helemaal verlaten is! We stopte bij een strandtent waar de taxi ons weer op zou halen. De deal was dat hij pas na vier uur terug zou komen. Deze hebben we snel veranderd, nu komt hij wanneer we hem bellen.
Het was zo een gek gezicht, alsof er net een storm had geraasd. Alle strandtentjes stonden er nog precies zo bij als op een zonnige dag, net als de kleine hutjes, de stoeltjes en de vuurtoren. Alles was alleen helemaal verlaten. Een echt spook-strand.
De vraag is wat gaan we doen? Na wat foto's gemaakt te hebben zijn we gaan wandelen langs de kust en de strandtenten. Langzaam ontdekten we wat leven in de strandtenten, bewoners of medewerkers en wat honden en katten. Daar blijft het dan ook bij, we zijn nog steeds de enige toeristen. Het is dan ook dat er een man bij is, als ik alleen met Sanne was geweest had ik misschien niet rond gaan lopen. Ik ben geen held met dit soort dingen en zoek het dus ook liever niet op.
Sanne en Mitch dachten daar duidelijk anders over. Zij ontdekten aan het einde van het pad dat langs het strand liep, een dorpje. Via een pad loop je zo het dorpje in. Dit is al even spookstad achtig als het strand. Ik liep zwaar protesterend achter de twee avonturiers aan en voelde me totaal niet op mijn gemak.
Vanaf een afstandje zag ik wat mensen aan komen lopen en gelukkig schudde de man Mitch zijn hand en was dit voor mij het teken dat het wel oké was. Alhoewel, dit betekent dat we niet meteen overvallen worden of erger. Wat niet is kan nog komen. Ik zei dan ook dat ik graag weer terug wilde gaan. Sanne daarin tegen vond het allemaal prachtig en reuze interessant.
Er kwam een jonge jongen op ons af en ik vroeg aan hem of hij Engels sprak. Wie weet kan hij ons vertellen waar we belandt zijn.
Ik vroeg waar we waren en of het oké was dat we hier rond liepen.
Hij sprak inderdaad Engels, met de meest griezelige stem ooit zei hij:

'Yes I speak English, I am from America. But you do not belong here.'

Ik kon maar één ding denken:

'Oké, nu komt mijn grootste nachtmerrie uit!'

Gelukkig legde hij daarna uit dat het een familie aangelegenheid is hier en niet voor toeristen. Dat het niet erg was dat we hier lopen, maar dat het niet de bedoeling was om hier rond te hangen.
Als het aan mij had gelegen was ik direct omgedraaid en weg gegaan. Zijn stem was echt verschrikkelijk monster, zombie en schor-achtig.
De jongen vertelde dat hij op bezoek was bij familie en dat hij al bijna weer terug ging. Tijdens het gesprek begreep Mitch mijn hints en zei dat we weer terug gingen.
Ik wilde bij wijze van weg rennen, terwijl Sanne het jammer vond omdat het zo interessant in het dorpje was. We delen veel dezelfde interesse, maar bij deze haak ik even af.
Toen we net het dorpje weer uit waren hoorde ik geschreeuw achter ons.
'Ojee...wat nu weer?!'
De jongen kwam samen met twee meisjes achter ons aan.
'Hij wilt alsnog onze spullen en ons geld hebben.'
Uiteindelijk wilde hij gewoon nog even kletsen en vonden de twee meisjes het gewoon hartstikke interessant om blanke toeristen te zien.
Met een diepe zucht van opluchting stapte ik uiteindelijk het strand weer op. Waar tot mijn grote verbazing drie mannen hadden plaats genomen bij een strandtentje en er liep een groep van zo'n tien jongeren langs de zee. We waren niet meer de enige toeristen, jee!
Toen we langs de drie mannen liepen zagen we wat voor een heerlijks zij aan het eten waren. Verse schelpjes en krab, zo uit de zee.
We besloten om er dan maar het beste van te maken en namen ook plaats. Niet veel later zaten we heerlijk te smullen van een hele krab en een enorme schaal schelpjes. De prijs voor dit alles is ook om te smullen. Nog geen vijf euro voor dit alles en de drankjes. Genietend van de maaltijd was het toch nog ontspannen op het strand.
Het strand is overdag niet druk bezocht, zeg maar gerust uitgestorven. 's Avonds komen mensen er om verse vis te eten. Niet dat het dan druk is, maar genoeg voor de strandtenten om te overleven.
De taxi was helemaal niet weg geweest en had blijkbaar verwacht dat we het niet lang vol zouden houden. Al met al zijn we er toch zo'n twee uur geweest.
Terug in het hostel hebben we met z'n drietjes lekker gegeten en zijn Mitch en ik daarna een barretje op gaan zoeken. Dit bleek een groot succes. Het was een onwijs leuke bar met goede muziek en het stroomde vol met jongeren. Na heerlijke cocktails, potjes pool spelen en lekker dansen zijn we uiteindelijk om drie uur pas weggegaan.
Het was een dag vol verrassingen!

Foto's: http://picasaweb.google.com/110499589480486761305/111314Dec10#