De Veteraan

Tot morgen is tot over een paar maanden geworden. Er is in die paar maanden een hoop gebeurd en dat zal ik ook allemaal beschrijven, maar eerst ga ik dit avontuur af maken.

(link foto's staat onderaan verhaal)

Zondag 19 december 2010

De bus rit is twee keer langer dan de vorige omdat we Mui Ne overslaan. Rond een uurtje of één komen we in Mui Ne aan en om zes uur 's ochtends komen we als het goed is aan in Saigon (Ho Chi Min City). Een filmpje kijken blijkt de succes formule. Na nog geen half uurtje zijn we allebei in slaap gevallen. Ik schrok wakker toen de bus stopte en dacht dat we in Mui Ne waren. Tot mijn grote verbazing waren we al in Saigon en heb ik tot drie keer toe gevraagd of we er echt al waren. De rit is prima verlopen doordat ik de hele tijd heb geslapen. Mitch daarin tegen heeft voornamelijk geïrriteerd naar mij liggen kijken omdat hij dit keer juist niet kon slapen. We zijn eerst even koffie gaan drinken en hebben de bijbel weer open geslagen en vonden, samen met een Engels stel, een leuk hotelletje. De kaart leidt ons door allerlei steegjes en ik was er niet van overtuigd dat hier het leuke hotel verstopt kon zijn. Toch kwamen we uit op een iets breder steegje waar allemaal leuke hotelletjes te vinden zijn. Ons hotel is een succes. We kunnen direct inchecken en boeken ook meteen voor die dag een trip naar de Vietnam Tunnels. Vandaag is de enige dag dat we in Saigon zijn. Morgen vliegen Mitch en ik naar Bangkok.
Om acht uur zitten we samen met het Engelse stel Alice en Dan, klaar in de lobby. Niet veel later worden we gehaald door onze gids. Een echte veteraan.
Ons was aangeraden om een oude veteraan als gids te nemen. Deze kan namelijk uit eigen ervaring spreken. Dit leek mij dan ook erg interessant. We stapten een busje in en na nog wat mensen te hebben opgepikt gaan we op pad.
De gids stelt zich voor en begint te vertellen. De eerste paar zinnen zijn te volgen, helaas was het Vietnamese accent zo sterk dat ik er verder weinig van kon maken. Ik vroeg Mitch extra goed te luisteren zodat hij het vervolgens aan mij kon vertellen. Mitch had hier echter de grootste moeite mee. Dit was ook niet zo gek. De manier van spreken was zo monotoon en dus slaap verwekkend dat je langzaam zag dat ook de aandacht bij de mede passagiers verslapte en ze één voor één afhaakten. De gids daarin tegen vertelde enthousiast, maar monotoon verder.
Na een lange rit kwamen we aan bij de eerste stop. Hier konden we even wat eten en drinken en werden we door een enorme markt geleidt. Dit uiteraard met de bedoeling dat we iets kopen. Weinig succes met een bus vol budget backpackers. Het was wel leuk en interessant om te zien hoe de meest mooie kunstwerken werden gemaakt door slechts eierschaal stukjes te gebruiken. Enorme schilderijen worden gemaakt, maar de eierschalen worden ook verwerkt in schalen, vazen en borden. Eigenlijk kan je het je zo gek niet bedenken of het is er. Van schaakborden tot wijnfles houders en van peper en zout stellen tot onderzetters.
Het is weer tijd om te gaan en terwijl verder en verder het platteland in rijden komen we uiteindelijk aan bij de Vietnam Tunnels. Hier gaat de Veteraan ons voor. Hij gaat niet alleen ons voor, er is een tweede groep toegevoegd. Nu is de uitdaging nog groter om iets van zijn verhaal te begrijpen. Niet alleen het verstaan is nu lastig, om hem überhaupt te zien staan is een uitdaging. Ook hier verslapt de aandacht al snel en zodra de groep weg is bekijken we wat er te zien is. Het is interessant en bizarre om te zien wat zich hier in die tijd heeft afgespeeld. De vallen die de Japanners hadden gemaakt waren nog goed zichtbaar. Ook enkele tunnels zijn in tact gebleven. Er was een mogelijkheid om door de tunnels te kruipen. Het deed me denken aan de piramide waar ik deze zomer in gegaan ben. Het was ook een hele kleine warme gang waar je gebukt en half kruipend door heen moest. Gek om te bedenken dat deze gangen vele levens hebben gered. Sommige ingangen zijn zo smal dat je er alleen met een Japans postuurtje door heen kan.
Ik had veel verwacht van de trip naar de tunnels, maar mede door de onverstaanbare gids en de drukte in het park zelf was het minder indrukwekkend dan ik had gedacht. En doordat het zo ver rijden is, was er helaas geen tijd meer om naar het museum te gaan. Hier schijnt het allemaal goed in beeld gebracht te zijn. Ik vind het interessant en leuk om de feiten in de verhalen te verwerken, dit maal is dat helaas niet gelukt.

'And then thel was ah tjingtjang whong tjong tap nap.'

Is alles wat ik onthouden heb.
Terug in Saigon hebben we met Dan en Alice gezellig wat gegeten. Later gaan we nog wat drinken maar eerst moeten we op jacht naar een brommer helmpje voor mij. Ik had in Hanoi een heel leuk helmpje gespot. We zijn nu alleen aan de andere kant van Vietnam en hoewel ook hier iedereen een helm draagt, zijn de winkels ver te zoeken. Uiteindelijk vinden we een straatje waar een aantal winkeltjes wat helmpjes verkopen. Wat ik zocht is niet te vinden, maar ik heb voor slechts 6,- euro een mooi helmpje op de kop weten te tikken. Licht bruin met een Burberry printje. Een classy helmpje, al zeg ik het zelf.
Enthousiast vinden we even later een leuk barretje en bestellen ons eerste drankje. Helaas hebben de bus ritten er toch flink ingehakt en zijn we eigenlijk te moe om onze ogen open te houden. Het heerlijke hotelbed dat ons te wachten staat is niet meer te weerstaan. We wensen Dan en Alice nog een fijne vakantie en gaan terug naar het hotel. Morgen ochtend vroeg vliegen we naar Bangkok.
Welterusten.

Link foto's: https://picasaweb.google.com/110499589480486761305/1519Dec10#