Zuid-Afrika in Vietnam en Pig's Paradise
Door: Jamie
Blijf op de hoogte en volg Jamie
04 Januari 2011 | Vietnam, Hanoi
Zuid-Afrika in Vietnam
(link foto's staat onderaan verhaal)
Vrijdag 10 december 2010
Vanochtend zat ik zo fris als een hoentje aan het ontbijt, wat je niet van iedereen kan zeggen. Ik ben na dit onbewoonde eiland avontuur weer helemaal opgeladen voor de laatste twee weken Vietnam.
De boot tocht terug naar het vaste land was wederom heel relaxed. Dit mede doordat niemand de energie had om nog iets te zeggen en bijna iedereen knock out op de zon bedjes lag.
De rit van drie uur terug naar Hanoi vloog voorbij door de live entertainment op de weg. Het was er weer een gekkenhuis. Zo zie je ook kleine kindjes en baby's op de brommertjes zitten, zonder helmpje gewoon bij mama op schoot.
We kwamen gelukkig heelhuids aan in Hanoi. Het was vier uur en vanaf dat moment had ik welgeteld twee en een half uur de tijd om te doen wat ik moest doen. Voordat ik de trein in stap om naar het volgende avontuur genaamd Sapa te gaan.
Sanne is gister al naar Sapa vertrokken.
In het hostel wordt ik blij verrast door Zuid-Afrika die helemaal vanuit Koh Tao naar Vietnam is gekomen. Mitch gaat twee weekjes met ons mee reizen.
Sapa staat als eerste op de planning dus gaan we de hoognodige inkopen doen. We gaan twee dagen door de rijstvelden lopen en slapen dan bij een Vietnamese familie. Uiteindelijk nemen we mee. Twee flessen water, een bus Pringles en een rol Oreo koekjes. Een professioneel overlevingspakket, al zeg ik het zelf.
Nadat mijn reistasje vol bikini's en zomerkleding is ingeruild voor trek schoenen, lange broeken en truien ben ik er klaar voor. Sapa ligt een stuk noordelijker dan Hanoi en we gaan de bergen in waar het best fris kan zijn. Op naar het station.
Voor de nacht trein hebben we eerste klas kaartjes, dit houdt in dat we met nog twee mensen een vier persoons cabine delen. Er staan twee kleine stapelbedden en een tafeltje, meer hebben we ook niet nodig. Althans, alleen mijn laptopje dan. Waar we een filmpje op kijken en gaan dan lekker slapen.
Lang leven de kaplaarzen in Pig's Paradise
Zaterdag 11 december 2010
De trein vertrok gisteravond stipt op tijd. Ik had verwacht dat er wel wat vertraging zou zijn. Helaas was dit niet het geval, waardoor we al om vijf uur 's ochtends aan kwamen en door wild geklop op de deur wakker schrokken. Vijf uur is best wel vroeg, maar na een paar minuten ben ik wakker en stap vrolijk de trein uit.
Bij de uitgang staat er iemand klaar met mijn naam op een papiertje, deze zal ons naar het dorpje Sapa brengen. Het was even zoeken tussen alle reis gidsen met hun papiertjes maar, we vinden we toch een creatieve versie van mijn naam, Jamie Martijnison.
Sapa ligt een uurtje rijden van het station. Een uurtje slinger de slang dwars door de bergen scheuren we met een rot gang omhoog. Ik hou mijn hart vast en hoop dat er op dit vroege uurtje niet te veel tegenliggers zullen zijn. De wegen zijn namelijk nogal smal en de afgrond is nogal diep.
Om half zeven staan we in een klein reisbureau en moeten we wachten tot tien uur. Dan gaat de trip echt beginnen. We krijgen een ontbijtje geserveerd en mogen ons dan nog even douchen en klaar maken voor de trip.
Ik had gehoopt dat we mazzel zouden hebben met het weer, maar helaas had deze geen zin om mee te werken. In plaats daarvan is de lucht onheilspellend grijs en dreigt het ieder moment los te barsten. Dit dachten de gidsen blijkbaar ook. Zij droegen allemaal kaplaarzen en waren gewapend met een paraplu. Ik had mijn hardloop schoenen aan en iets in mij zei dat het niet voor niets is dat de gidsen op kaplaarzen lopen. Dus zodra de tour begon was de eerste stop bij de markt. Hier heb ik een prachtige knal roze regencape weten te scoren en een paar blauw gestipte kaplaarzen. Voorlopig is het nog droog, maar anders ben ik er helemaal klaar voor.
We zijn met een kleine groep van zeven man en de gids. Twee jongens uit Engeland, drie jongens uit Australië, Mitch en ik, allemaal met een regencape en klaar voor de strijd. Uitkijkend over een mooie vallei vol met rijstvelden starten we dan echt de wandeling. Het uitzicht is adembenemend, alleen is het erg mistig.
Onze gids is een Vietnamees meisje van 19 jaar, gekleed in traditionele kledij en kaplaarzen gaat zij ons voor. De tocht begint lekker toeristisch. We dalen af op een aangelegd pad en komen langs verschillende hutjes waar Vietnamese kindjes en hun moeders allerlei souveniertjes verkopen. Ook krijgen we wat uitleg over het verwerken van de rijst en hoe de beruchte rijstwijn wordt gemaakt.
Halverwege de afdaling begint het te druppen en niet veel later zijn we gedwongen onze regencapes aan te doen. Glibberent over het aangelegde pad, wat zich in een mum van tijd tot modder stroom heeft omgevormd, vervolgen we onze weg naar beneden. Althans iedereen behalve de gids en ik glibberen naar beneden. Die kaplaarzen zijn echt fantastisch! Eerst was ik bang dat ze niet lekker zouden zitten, ze zitten als gegoten. En de zool is super anti-slip daar kan geen bergschoen tegen op.
Beneden aangekomen steken we de rivier over en krijgen we even de tijd om naar de waterval te kijken. Het is schitterend. Zeker nu het regent en er flink wat water is wat zich van de bergen hier verzameld.
Er is hier ook een mogelijkheid om wat te eten en die kans laat ik niet aan me voorbij gaan. Ik ga voor een bamboe stokje gevuld met rijst en besprenkeld met gourmasio. Dit is een sesamzaatjes met zout mengsel. Daarbij neem ik geroosterde kastanjes. De hele kippen op een stok sla ik even over. Het is schitterend om te zien hoe vindingrijk ze hier zijn. De rijst zit in een dicht bamboe stokje, deze breek je open en het afgebroken stukje bamboe functioneert vervolgens als bestek. Echt leuk en het was nog lekker ook!
De enorme afdaling van net blijkt de enige terugweg te zijn en dus maken we ons klaar voor een flinke klim. Boven aangekomen steken we een klein pad in en lopen vanaf dat moment echt in de bush bush tussen de rijstvelden. Hier zijn geen aangelegde paden meer, maar slechts heel veel modder en plassen.
De Australiërs en Mitch lopen nog op sportschoenen, de Engelse boys moeten het met hun All-Stars gympjes doen. De eerste honderd meter deden ze nog hun best om, om de modder en plassen heen te stappen. Al gauw zagen ze in dat dit zinloos was, met gevolg dat ze nu tot hun enkels onder de modder zaten. Niet veel later volgde de Australische boys en Mitch.
Ik kon werkelijk mijn lol niet op, om de zoveel meter ging er weer iemand onderuit. De mannen zaten binnen de kortste keren tot hun knieën onder de modder. De gids en ik hadden nog steeds nergens last van. Er zat uiteraard telkens modder op mijn laarzen, maar als we dan weer wat stromend water tegen kwamen spoelde ik ze netjes weer schoon.
Het is een bijzondere ervaring om door de rijstvelden te lopen. Want dat is echt wat we deden. Dwars door de velden over de kleine paadjes. De velden zijn trapsgewijs aangelegd wat een mooi effect geeft aan de bergen en heuvels. Het enige jammere is dat het maar blijft regenen. De regencape houdt ons gelukkig goed droog, maar mooie foto's maken en genieten van uitzicht zit er niet in. Alleen als je stil gaat staan kan je rond kijken en uiteraard genieten. Zodra je loopt kan je eigenlijk alleen maar oog hebben voor het modder pad wat voor je ligt. Het is echt bijna niet te doen met zo veel plassen en modder. Er zijn delen waar ruim tien centimeter water staat. Voor ons is er opperste concentratie nodig om hier te wandelen, voor de zwijntjes die hier rond scharrelen is het een waar paradijs. De zwijntjes zijn niet de enige dieren die we tegenkomen. Er zijn hier ook water buffels, dit zijn enorme koe achtigen die rustig staan te grazen.
Na ruim vijf uur wandelen komen we aan bij een klein huisje waar we gaan lunchen. De lunch bestaat uit een broodje met gebakken ham en/of La Vache qui rit, wat tomaatjes en komkommer. Ook krijgen we een drankje aangeboden. Na het eten kunnen we nog koffie of thee krijgen. En na de maaltijd wordt vervolgens vrolijk de rekening opgediend.
Tja, 1-0 voor de Vietnamezen. Hadden we maar moeten vragen of de drank inclusief was.
De lunch was prima, maar niet te vergelijken met die van de Halong Bay tour. Dat zie je bijna altijd, zodra de organisatie het uit handen geeft aan een Vietnamese organisatie wordt je grofweg genaaid waar je bij staat. Ook kwamen er na de lunch ineens allemaal kinderen uit het niet tevoorschijn om van alles en nog wat te verkopen.
Met redelijk goed gevulde magen vervolgen we onze weg. We zijn inmiddels flink afgekoeld en beginnen de regen bijna zat te raken. Gelukkig is het nog maar ruim twee uur naar ons eind doel van vandaag. Ondanks de regen kunnen we nog wel heel erg genieten van de wandeling en het uitzicht, maar we zijn wel blij dat we tegen de schemer bij de Home Stay arriveren.
Hier wordt direct het kampvuurtje aangestoken en maken we een kring rond het vuur. Dit niet alleen om op te warmen, maar ook vooral om de broeken en sokken te drogen.
De Home Stay is een groot huis waar op de boven verdieping allemaal bedjes klaar liggen voor ons. Beneden is een zithoek en buiten onder het afdakje staat een grote tafel, wat stoelen en een pooltafel. Meer hebben we niet nodig.
Niet veel later heet de eigenaar van het huis ons van harte welkom en nodigt ons uit aan tafel. Hier staat een heerlijke echt Vietnamese maaltijd klaar. Het eten is heerlijk, veel en divers.
Als dessert komt de beruchte rijstwijn op tafel. Iedereen krijgt een shot glaasje vol en het is dan ook de bedoeling dat je het in één keer op drinkt. Waarschijnlijk omdat ze donders goed weten dat het eigenlijk niet te drinken is. Het is sterk spul en heeft een nare medicijn achtige smaak. Toch valt het bij een aantal in de smaak en gaan er twee flesjes doorheen gedurende de avond.
Het is een gezellige avond. Met z'n allen rond het vuur, er wordt nog wat gezongen en gelachen en dan haakt men één voor één af. Morgen weer een dag.
link foto's: http://picasaweb.google.com/110499589480486761305/91011Dec10#
(link foto's staat onderaan verhaal)
Vrijdag 10 december 2010
Vanochtend zat ik zo fris als een hoentje aan het ontbijt, wat je niet van iedereen kan zeggen. Ik ben na dit onbewoonde eiland avontuur weer helemaal opgeladen voor de laatste twee weken Vietnam.
De boot tocht terug naar het vaste land was wederom heel relaxed. Dit mede doordat niemand de energie had om nog iets te zeggen en bijna iedereen knock out op de zon bedjes lag.
De rit van drie uur terug naar Hanoi vloog voorbij door de live entertainment op de weg. Het was er weer een gekkenhuis. Zo zie je ook kleine kindjes en baby's op de brommertjes zitten, zonder helmpje gewoon bij mama op schoot.
We kwamen gelukkig heelhuids aan in Hanoi. Het was vier uur en vanaf dat moment had ik welgeteld twee en een half uur de tijd om te doen wat ik moest doen. Voordat ik de trein in stap om naar het volgende avontuur genaamd Sapa te gaan.
Sanne is gister al naar Sapa vertrokken.
In het hostel wordt ik blij verrast door Zuid-Afrika die helemaal vanuit Koh Tao naar Vietnam is gekomen. Mitch gaat twee weekjes met ons mee reizen.
Sapa staat als eerste op de planning dus gaan we de hoognodige inkopen doen. We gaan twee dagen door de rijstvelden lopen en slapen dan bij een Vietnamese familie. Uiteindelijk nemen we mee. Twee flessen water, een bus Pringles en een rol Oreo koekjes. Een professioneel overlevingspakket, al zeg ik het zelf.
Nadat mijn reistasje vol bikini's en zomerkleding is ingeruild voor trek schoenen, lange broeken en truien ben ik er klaar voor. Sapa ligt een stuk noordelijker dan Hanoi en we gaan de bergen in waar het best fris kan zijn. Op naar het station.
Voor de nacht trein hebben we eerste klas kaartjes, dit houdt in dat we met nog twee mensen een vier persoons cabine delen. Er staan twee kleine stapelbedden en een tafeltje, meer hebben we ook niet nodig. Althans, alleen mijn laptopje dan. Waar we een filmpje op kijken en gaan dan lekker slapen.
Lang leven de kaplaarzen in Pig's Paradise
Zaterdag 11 december 2010
De trein vertrok gisteravond stipt op tijd. Ik had verwacht dat er wel wat vertraging zou zijn. Helaas was dit niet het geval, waardoor we al om vijf uur 's ochtends aan kwamen en door wild geklop op de deur wakker schrokken. Vijf uur is best wel vroeg, maar na een paar minuten ben ik wakker en stap vrolijk de trein uit.
Bij de uitgang staat er iemand klaar met mijn naam op een papiertje, deze zal ons naar het dorpje Sapa brengen. Het was even zoeken tussen alle reis gidsen met hun papiertjes maar, we vinden we toch een creatieve versie van mijn naam, Jamie Martijnison.
Sapa ligt een uurtje rijden van het station. Een uurtje slinger de slang dwars door de bergen scheuren we met een rot gang omhoog. Ik hou mijn hart vast en hoop dat er op dit vroege uurtje niet te veel tegenliggers zullen zijn. De wegen zijn namelijk nogal smal en de afgrond is nogal diep.
Om half zeven staan we in een klein reisbureau en moeten we wachten tot tien uur. Dan gaat de trip echt beginnen. We krijgen een ontbijtje geserveerd en mogen ons dan nog even douchen en klaar maken voor de trip.
Ik had gehoopt dat we mazzel zouden hebben met het weer, maar helaas had deze geen zin om mee te werken. In plaats daarvan is de lucht onheilspellend grijs en dreigt het ieder moment los te barsten. Dit dachten de gidsen blijkbaar ook. Zij droegen allemaal kaplaarzen en waren gewapend met een paraplu. Ik had mijn hardloop schoenen aan en iets in mij zei dat het niet voor niets is dat de gidsen op kaplaarzen lopen. Dus zodra de tour begon was de eerste stop bij de markt. Hier heb ik een prachtige knal roze regencape weten te scoren en een paar blauw gestipte kaplaarzen. Voorlopig is het nog droog, maar anders ben ik er helemaal klaar voor.
We zijn met een kleine groep van zeven man en de gids. Twee jongens uit Engeland, drie jongens uit Australië, Mitch en ik, allemaal met een regencape en klaar voor de strijd. Uitkijkend over een mooie vallei vol met rijstvelden starten we dan echt de wandeling. Het uitzicht is adembenemend, alleen is het erg mistig.
Onze gids is een Vietnamees meisje van 19 jaar, gekleed in traditionele kledij en kaplaarzen gaat zij ons voor. De tocht begint lekker toeristisch. We dalen af op een aangelegd pad en komen langs verschillende hutjes waar Vietnamese kindjes en hun moeders allerlei souveniertjes verkopen. Ook krijgen we wat uitleg over het verwerken van de rijst en hoe de beruchte rijstwijn wordt gemaakt.
Halverwege de afdaling begint het te druppen en niet veel later zijn we gedwongen onze regencapes aan te doen. Glibberent over het aangelegde pad, wat zich in een mum van tijd tot modder stroom heeft omgevormd, vervolgen we onze weg naar beneden. Althans iedereen behalve de gids en ik glibberen naar beneden. Die kaplaarzen zijn echt fantastisch! Eerst was ik bang dat ze niet lekker zouden zitten, ze zitten als gegoten. En de zool is super anti-slip daar kan geen bergschoen tegen op.
Beneden aangekomen steken we de rivier over en krijgen we even de tijd om naar de waterval te kijken. Het is schitterend. Zeker nu het regent en er flink wat water is wat zich van de bergen hier verzameld.
Er is hier ook een mogelijkheid om wat te eten en die kans laat ik niet aan me voorbij gaan. Ik ga voor een bamboe stokje gevuld met rijst en besprenkeld met gourmasio. Dit is een sesamzaatjes met zout mengsel. Daarbij neem ik geroosterde kastanjes. De hele kippen op een stok sla ik even over. Het is schitterend om te zien hoe vindingrijk ze hier zijn. De rijst zit in een dicht bamboe stokje, deze breek je open en het afgebroken stukje bamboe functioneert vervolgens als bestek. Echt leuk en het was nog lekker ook!
De enorme afdaling van net blijkt de enige terugweg te zijn en dus maken we ons klaar voor een flinke klim. Boven aangekomen steken we een klein pad in en lopen vanaf dat moment echt in de bush bush tussen de rijstvelden. Hier zijn geen aangelegde paden meer, maar slechts heel veel modder en plassen.
De Australiërs en Mitch lopen nog op sportschoenen, de Engelse boys moeten het met hun All-Stars gympjes doen. De eerste honderd meter deden ze nog hun best om, om de modder en plassen heen te stappen. Al gauw zagen ze in dat dit zinloos was, met gevolg dat ze nu tot hun enkels onder de modder zaten. Niet veel later volgde de Australische boys en Mitch.
Ik kon werkelijk mijn lol niet op, om de zoveel meter ging er weer iemand onderuit. De mannen zaten binnen de kortste keren tot hun knieën onder de modder. De gids en ik hadden nog steeds nergens last van. Er zat uiteraard telkens modder op mijn laarzen, maar als we dan weer wat stromend water tegen kwamen spoelde ik ze netjes weer schoon.
Het is een bijzondere ervaring om door de rijstvelden te lopen. Want dat is echt wat we deden. Dwars door de velden over de kleine paadjes. De velden zijn trapsgewijs aangelegd wat een mooi effect geeft aan de bergen en heuvels. Het enige jammere is dat het maar blijft regenen. De regencape houdt ons gelukkig goed droog, maar mooie foto's maken en genieten van uitzicht zit er niet in. Alleen als je stil gaat staan kan je rond kijken en uiteraard genieten. Zodra je loopt kan je eigenlijk alleen maar oog hebben voor het modder pad wat voor je ligt. Het is echt bijna niet te doen met zo veel plassen en modder. Er zijn delen waar ruim tien centimeter water staat. Voor ons is er opperste concentratie nodig om hier te wandelen, voor de zwijntjes die hier rond scharrelen is het een waar paradijs. De zwijntjes zijn niet de enige dieren die we tegenkomen. Er zijn hier ook water buffels, dit zijn enorme koe achtigen die rustig staan te grazen.
Na ruim vijf uur wandelen komen we aan bij een klein huisje waar we gaan lunchen. De lunch bestaat uit een broodje met gebakken ham en/of La Vache qui rit, wat tomaatjes en komkommer. Ook krijgen we een drankje aangeboden. Na het eten kunnen we nog koffie of thee krijgen. En na de maaltijd wordt vervolgens vrolijk de rekening opgediend.
Tja, 1-0 voor de Vietnamezen. Hadden we maar moeten vragen of de drank inclusief was.
De lunch was prima, maar niet te vergelijken met die van de Halong Bay tour. Dat zie je bijna altijd, zodra de organisatie het uit handen geeft aan een Vietnamese organisatie wordt je grofweg genaaid waar je bij staat. Ook kwamen er na de lunch ineens allemaal kinderen uit het niet tevoorschijn om van alles en nog wat te verkopen.
Met redelijk goed gevulde magen vervolgen we onze weg. We zijn inmiddels flink afgekoeld en beginnen de regen bijna zat te raken. Gelukkig is het nog maar ruim twee uur naar ons eind doel van vandaag. Ondanks de regen kunnen we nog wel heel erg genieten van de wandeling en het uitzicht, maar we zijn wel blij dat we tegen de schemer bij de Home Stay arriveren.
Hier wordt direct het kampvuurtje aangestoken en maken we een kring rond het vuur. Dit niet alleen om op te warmen, maar ook vooral om de broeken en sokken te drogen.
De Home Stay is een groot huis waar op de boven verdieping allemaal bedjes klaar liggen voor ons. Beneden is een zithoek en buiten onder het afdakje staat een grote tafel, wat stoelen en een pooltafel. Meer hebben we niet nodig.
Niet veel later heet de eigenaar van het huis ons van harte welkom en nodigt ons uit aan tafel. Hier staat een heerlijke echt Vietnamese maaltijd klaar. Het eten is heerlijk, veel en divers.
Als dessert komt de beruchte rijstwijn op tafel. Iedereen krijgt een shot glaasje vol en het is dan ook de bedoeling dat je het in één keer op drinkt. Waarschijnlijk omdat ze donders goed weten dat het eigenlijk niet te drinken is. Het is sterk spul en heeft een nare medicijn achtige smaak. Toch valt het bij een aantal in de smaak en gaan er twee flesjes doorheen gedurende de avond.
Het is een gezellige avond. Met z'n allen rond het vuur, er wordt nog wat gezongen en gelachen en dan haakt men één voor één af. Morgen weer een dag.
link foto's: http://picasaweb.google.com/110499589480486761305/91011Dec10#
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
