Eind goed, al goed

Zaterdag 11 juli 2009, wauw wat is het hier mooi! Het huisje en de tuin zijn heel schattig en helemaal niet Amerikaans. Het doet me meer aan Frankrijk denken. Een klein moes tuintje in de tuin, een vuurplaats voor het kampvuur, een bbq (niet weg te denken uit Amerikaanse tuinen…wel weer Amerikaans dus) en veel bloemen en cactussen.
Ze wonen aan de rand van een heuvelachtig bos. De sfeer is super relaxed, alsof je in een soort “herstel van een burn out” relaxe centrum bent. De bergen en de heuvels, de naald bomen en de loof bomen, de bloemen en cactussen dit alles geeft een mooi contrast weer. Het is hier in de zomer lekker warm en in de winter kan je hier goed skiën. Het weer is super en gelukkig minder warm dan in Phoenix. Hier is het ruim 30 graden i.p.v. 44,6 graden.
Vandaag zijn we naar de Flagstaff High School gegaan, hier is een volleybal veld en daar hebben we gezellig met de hele familie gevolleybald. Na ruim vier uur van mooie rally’s en gekke reddingen waren we er wel klaar mee en fietsten we terug naar huis.
Ja, fietsen! Echt zo leuk, je kan hier gerust fietsen. Flagstaff is een klein gezellig stadje, voornamelijk bekend omdat het zo dicht bij de Grand Canyon ligt. Toeristen komen hier alleen om de Grand Canyon te bekijken. Als je hier door de straten fietst is het een beetje alsof je in een western film rijdt. Overal zie je leuke kleine winkeltjes, barretjes, cafeetjes en kleine veranda’s, sommige in hippie style andere in western cowboy style.
Vanavond gaan we bbq-en, mojito’s maken en een klein feestje bouwen. Het was super gezellig en aangezien we toch al een sportieve dag hadden zijn we ook nog even gaan frisbeeën in het park tegenover het huis.
Voordat ik naar bed ging, nadat ik uitgefeest was, keek ik even naar de sterren. Het is lang geleden dat ik zo’n mooie sterren hemel heb gezien. Het is hier ’s avonds heel donker omdat ze aan de rand van het stadje wonen en vanavond waren er geen wolken, top condities dus.

Zondag 12 juli, vandaag is weer één van die dagen dat ik vrees dat ik de rest van mijn leven papiertjes van de grond af moet rapen om in goede karma te blijven.
Wendy gaat vandaag naar Phoenix om daar samen met haar collega’s naar de musical Wicked te gaan. Nu bleek één van haar collega’s ziek te zijn en was er een kaartje over. Ik mocht dus mee!! Zo gaaf!
Vanochtend reden we om 10 uur Flagstaff uit. Op naar het hete Phoenix. We namen Rob zijn auto…hadden we nu toch maar Wendy haar truck genomen. Hoe dichter we bij Phoeinix kwamen hoe warmer het werd. Normaal gesproken is dit geen probleem maar in dit gevalletje wel. De airco deed zijn best maar blies voornamelijk warme lucht de auto in.
Ik zal niet te veel in details treden but we sweat our bums off!!! Het was zo ongelofelijk heet in de auto, het was bijna niet uit te houden. Ik wist niet eens dat ik zo kon zweten. Wat moesten we doen, Ramen open, airco uit, ramen toch maar dicht en airco aan, niks hielp. Ik zeg het niet graag maar, doorweekt en een beetje gegeneerd kwamen we aan bij het theater. Iedereen zag er net uit en tja, wij hadden een nogal over verhitte look. Ach wat maakt het uit, we hadden super veel lol en het was part of the adventure!
De musical was geweldig, echt super leuk, grappig en het zingen gaf me kippenvel.
Na de show zijn we in de nog steeds enorm hete auto naar Rose gereden. Rose is Wendy haar beste vriendin. Zijn woont in Phoenix. We gaan met z’n drieën wat gaan eten en daarna bleven we bij haar logeren.
Nadat we het hele avontuur hadden verteld en ons hadden opgefrist vertelde Rose ons dat het vandaag 116 graden Fahrenheit was(46,4*C). De hoogst gemeten temperatuur ooit in Phoenix is 118 graden fahrenheit(47,7*C). Het was dus ook buiten gewoon heet vandaag!

Maandag 13 juli 2009, vanochtend zijn we na het ontbijt weer richting Flagstaff gaan rijden. Het was weer een lekker warme dag. Vlak voor Flagstaff ligt het stadje Sedona. Hier zijn we door heen gereden om vervolgens aan de rand van het stadje een natuur reservaat in te gaan, de auto te parkeren en ons voor te bereiden op de hike die ons leidt naar de top van de Sedona Mountains.
Met een fles water, camera, wat te eten en niet te vergeten de rots hamer op zak struinden we ons een weg de bush bush in. Na twee keer een haast ondoordring baar pad te nemen kwamen we toch echt tot de conclusie dat dit niet de start van de hike kon zijn. Na even zoeken vonden we zo’n 100 meter verder op de officiële start van de hike, and of we go!
Dat noem ik nog eens een hike. Het was super mooi en echt genieten van het uitzicht, maar het was ook echt super warm en daardoor zwaar om tegen een berg op te lopen. Maar wat kon ons het ook schelen we zijn al zo vaak bezweet geraakt, we kennen geen schaamte meer.
Op de top was het uitzicht echt heel mooi. De rode zand bergen zijn opgebouwd uit lagen en dit kon je heel goed zien. De natuur is hier heel mooi en overweldigend. Alles is groot, mooi, kleurrijk en puur.
Het is een officiële hike. Wat niet veel meer inhoudt dan een bordje aan het begin dat de naam van de hike track aan geeft. Er is geen mooi pad gevormd, we moesten ons een weg banen door de wildernis. Dit is wat het zo leuk en avontuurlijk maakt.
De weg naar beneden was gelukkig minder zwaar, onderweg stopten we omdat we op de heenweg een grote rots hadden gemarkeerd met wat stokken. Deze rots zat namelijk vol met kristallen en dat is precies wat we zochten. Dit is waar we de rots pick hamer voor hadden meegenomen.
Nadat we flink tekeer waren gegaan op de rots, hadden we een overdreven en vooral super zware tas vol met mooie stenen.
Halverwegen wees Wendy me op een kolibrie. Het bleek een baby’tje te zijn die niet kon vliegen en er uit zag alsof het ieder moment kon bezwijken onder de enorme hitte. Ik was zo aan het twijfelen. Meenemen of hier dood laten gaan. Paps, mams, jullie raden het vast al. Ja, ik heb dat arme vogeltje meegenomen.
Toen we bepakt en bezakt (inclusief vogel) en vooral over verhit beneden aankwamen zijn we regelrecht naar de rivier gelopen en met kleren en al in het water gesprongen. Wat een heerlijke verfrissing! Ook de kolibrie ging het water in en dronk zowaar wat water.
Na een klein uurtje waren we weer terug in Flagstaff. Na een koude douche voelde ik me herboren en was ik klaar om Birdy de baby kolibrie te verzorgen.
Birdy zat inmiddels in een klein kartonnen doosje met wat water en een oud t-shirt.
Goed, het heeft water en nu? Moet ik wormen gaan opgraven fijn malen en voeden? Help! Ik weet niks van kolibries.
Na een telefoontje met een specialist waren we een stuk wijzer. Kolibries eten geen wormen maar je moet ze suiker water geven.
Uiteindelijk werd het mapel siroop verdund met een beetje water. Mapel siroop is een siroop vol met goede mineralen dus hoop ik dat het wonderen doet voor de kolibrie. Met een rietje gat ik het een beetje suiker water. Wauw, het beestje moet uitgehongerd zijn. Het dronk zo ongelofelijk veel, ik ben op een gegeven moment gestopt met voeden. Anders zou het doodgaan aan een overdosis suiker.
Birdy probeerde wel te vliegen maar kwam niet van zijn plaats af, de vleugeltjes waren in ieder geval niet gebroken. Nu hopen dat Birdy in leven blijft en genoeg heeft aan de mapel siroop.
Na een uurtje was Birdy er nog en zat stil in de doos. Toen ik vijf minuutjes later weer keek was Birdy weg! Wat?! We hebben de hele tuin doorzocht maar Birdy was echt nergens te vinden en moet dus weg gevlogen zijn. Mapel siroop doet dus blijkbaar wonderen voor kolibries.
Eind goed al goed, gelukkig!