fast cars and movie scenes

Woensdag 22 juli 2009, om negen uur vanochtend stond ik klaar op met Brandon opnieuw San Francisco te bekijken. De fiets toer was erg goed bevallen en leek me leuk voor Brandon. En aangezien ik pas vijf keer over de brug ben gereden, gefietst en gerent kan een zesde keer er ook nog wel bij. Op naar de fiets verhuur.
Ook deze keer hadden we een goed fietsje onder de bips en gingen we op pad. Helaas voor Brandon was het niet zo helder vandaag. Na twee goede dagen met zon heb je hier altijd minimaal drie dagen fog. Na een weekje San Francisco wist ik een hoop te vertellen en speelde ik Brandon’s persoonlijke tourguide.
Na drie uurtjes, dit keer ging het een stuk sneller want Brandon had geen camera mee en ik had alles al gezien, waren we weer terug in de haven. Hier gingen we naar de In and Out. Een fast food katen die volgens Brandon ontzettend populair is in Oregon. Deze keten is alleen maar te vinden in de staat Californië. Er zijn zelfs inwoners van Oregon die speciaal voor de burgers naar Californië rijden.
Dus jawel, jawel het gaat nu toch echt gebeuren. Ik ga mijn aller eerste echte Amerikaanse cheese burger eten. Ik had met mezelf afgesproken om niet naar een fast food restaurant te gaan, maar moet nu toch een uitzondering maken.
Ik moet zeggen ik ben blij dat ik het gedaan heb en geef de inwoners van Oregon groot gelijk. Dit was absoluut de beste hamburger die ik ooit gegeten heb.
Met een volle en tevreden buik laadde we de koffers in en gingen we op weg naar Ashland. Het was ruim zes uur rijden. Onderweg heb ik wederom mijn ogen uitgekeken…alleen wilden mijn oogleden niet de hele weg mee werken. Wat ook niet zo gek is na die “vele”uurtjes slaap die ik heb gehad in San Francisco. Not!
Van Californië naar Oregon. Van heuvels en grasvelden naar bergen en naaldbomen. Het was een mooie, maar lange rit. Brandon gaf daarom flink gas om nog een beetje op tijd thuis te zijn.
Guess what happend. Alsof we plots in een film scene zaten! Met zwaaiende sirenes doemde er ineens een politie auto achter ons op. Brandon vertelde me om me stevig vast te houden en gaf plank gas. Wat ik vergeten te vertellen was, is dat hij in een Muscles car reed. Een mustang met héél veel power. Deze had hij geleend van zijn oom. Het is zijn oom’s hobby, hij heeft iets van tien Muscles auto’s (hele snelle en vooral zeer powerfulle auto’s).
Het was echt zo gaaf, Brandon kende de route op zijn duimpje en reed soepeltjes en keihard door de bergen. De politie auto was lang niet snel genoeg en na een minuut waren we ze kwijt. We zijn toen snel de weg afgereden naar een klein weg restaurantje. O MY G*D!!! We escaped from the police. That was amazing!! Niet normaal, ik had het echt niet verwacht! Ik stond werkelijk te trillen op mijn benen! Na even gewacht te hebben. Ruim een uur…voor de zekerheid. Stapte we weer in en reden rustig verder. Nog een klein half uurtje te gaan.

Hmm, ik denk dat ik geen actie boeken schrijfster moet worden. Volgens mij klinkt het niet heel overtuigend. Het viel te proberen toch?
Dat was dus niet waar. Wat helaas wel waar was. Is dat er daadwerkelijk een politie auto ons achter volgde en het sign: -Pull Over- op zijn display te voorschijn kwam. Brandon reed iets te hard. In een overigens zeer degelijke auto. Een standaard sedan model van Toyota.
De speed limit was 60 miles per uur en hij reed 84 miles per uur. Dit omdat, serieus het is geen grapje, een halve minuut verderop de limit naar 70 miles per uur gaat. Dan is 84 nog te hard maar, minder ernstig dan bij max. 60 miles per uur.
De agent vroeg om de papieren, je kent het proces wel. Na alles gecheckt te hebben bleek Brandon een keurige jongen te zijn, nu alleen met een flinke boete. Maar omdat de agent ook Brandon heette maakte hij van de 84, 80 miles per uur wat het allemaal minder ernstig maakte.
Heel even schoot mij door het hoofd om dan toch nog even een de movie scene werkelijkheid te maken door een boob flash te doen, maar het leek me verstandiger om dit niet te doen. Dat actie beschrijven gaat mij toch niet goed af.
Nou met een boete op zak reden we rustig naar Brandon’s en ook een beetje mijn huisje voor de aankomende week. Mijn helaas al weer laatste week in Amerika. De tijd vliegt!
Toen we aankwamen in Ashland had Brandon zijn huisgenootjes Will, wat snackjes voor ons klaar staan en dronken we een drankje. Zij gingen nog even een drankje doen in het centrum van het stadje. Ik was echt kapot en bleef thuis. Ik heb één nachtje slaap nodig en dan kan ik er de rest van de week wel weer tegen aan.
Na de nodige uitleg kroop ik heerlijk mijn bedje in. Op naar minimaal tien uur slaap!