Wordt vervolgt, Flooded en Sunny home Koh Tao

Wordt vervolgt...

(link foto's staat onderaan verhaal)

Zaterdag 2 april 2011

Het is een gezellige boel op Schiphol. Niet alleen mijn vader, maar ook Tara, Anne en haar ouders zijn er om me uit te zwaaien. Tamara kwam ook nog even langs. Niet zo zeer om me uit te zwaaien, maar om een kleine digitale video camera te overhandigen.
Gister avond werd ik gebeld door Tamara van Vakantie Liefdes of ik een digitale video camera had. Tussen mijn collectie elektronische apparaten zitten wel twee camera's, een Iphone, een laptop en een duikcomputer, maar geen video camera. Nu dus wel.
Het programma wil na alle afleveringen een laatste extra uitzending maken over hoe het nu met een aantal stellen gaat. Tot dus ver is het alleen zeker dat Mitch en ik elkaar terug gaan zien en dat is dus ook wat ze graag gefilmd willen hebben. Ze sturen dit maal geen filmploeg om pols hoogte te nemen, we gaan het zelf filmen. Ik ben heel benieuwd.
Om 11:15 vertrekt mijn vliegtuig naar Singapore, dit is ongeveer 12,5 uur vliegen. Daar vandaan vlieg ik door naar Bangkok in Thailand.


Flooded?!

Zondag 3 april 2011

Na 10.509,98 kilometer gevlogen te hebben op een maximale hoogte van 11.887 meter, met een topsnelheid van 1100 km/h verlaten we de omgevingstemperatuur van gemiddeld -54 graden Celsius en landen in zo'n 33 graden Celsius. Gelukkig is er airconditioning op het vliegveld en blijft de klimaat schok me enigszins bespaard. Niet veel later stap ik het tweede vliegtuig in dat de laatste 1.415, 92 kilometers gaat afleggen.
In Bangkok aangekomen ben ik opgelucht als mijn prachtige met giraffen print koffer de band op rolt. Het zou niet de eerste keer zijn dat mijn bagage niet aankomt.
Ik ga op zoek naar de ticket verkoop van de shuttle bus naar de Khao San Road. Niet veel later staat de bus klaar en KABOEM, daar is hij dan. De muur van warme vochtige lucht, heerlijk. Slechts 36 graden Celsius in Bangkok.
De rit naar de Khao San Road omgeven door Tuk tuk's en roze taxi's verloopt goed. Ik weet nog dat ik voor de eerste keer in Thailand was en het verkeer één grote chaos vond. Sinds ik in Vietnam geweest ben, rijden ze hier echt keurig. Aangekomen boek ik meteen een krakkemikkig hotel kamertje om mijn koffer te dumpen en me om te kleden. Een trui en spijkerbroek is wat overdreven, het is snik heet buiten en het is pas half tien 's ochtends.

Ik weet niet of iedereen op de hoogte is, maar het zuiden van Thailand inclusief de eilandjes aan de zuid kant van Thailand, dus inclusief Koh Tao hebben de afgelopen week nogal last gehad van hevige regenval. Met als gevolg heftige overstromingen. Nu kreeg ik zes dagen geleden dan ook een smsje van Mitch dat de hel was los gebroken:

“The shit has hit the fan here. The island has flooded, real bad. Houses are falling down, Big Blue is gone, Choppers is gone. We are stuck, nobody can leave the island, there is hardly any network and the electricity switches on and off. I hope you get this.”

Ojee, daar gaat het leuke reisje. Alhoewel, eerst maar even Mitch bellen om te vragen hoe ernstig het nu echt is. Uiteindelijk is het absoluut naar wat er gebeurd, maar zeker niet zo erg als dat het smsje opwekt. Er is een hoop water schade en er zijn wat palen onder de hutjes weggeslagen, maar er zijn geen hele delen van het eiland weggevaagd. Pff drama queen.
Het enige is dat doordat het nog steeds stormt de boten niet varen, dus er inderdaad niemand van of op het eiland kan.

Het was dus even de vraag of ik wel naar Koh Tao toe kon komen. Sinds gister varen de boten weer, dus is het eerste wat ik vandaag ga doen een ticket boeken. Vanavond vertrek ik om 21:00 en kom dan morgen om 08:45 aan op Koh Tao. Met dit soort dingen gaat het vaak weer zo snel als dat het komt. Dus heb ik me eigenlijk geen zorgen gemaakt.
Ik heb dus tot vanavond de tijd om Bangkok door te slenteren en alleen het hoog nodige te kopen, iets wat altijd lastig is op de Khao San Road. Ik weet me aardig goed aan mijn shopping lijstje te houden. Een paar dingen heb ik echt nodig zoals een Drybag. Super handig om je spullen droog te houden. Een echte must have voor op het eiland. Iedereen heeft er één. Helemaal blij vind een knal roze exemplaar, die zijn namelijk niet op het eiland te koop. Ben ik toch nog origineel.
De bus vertrekt redelijk op tijd. Ik heb twee stoelen voor mezelf, m'n kussentje, muziek in de oortjes en ik hoop niks anders te doen dan de hele rit te slapen. Al met al zijn het weinig uurtjes slaap geweest de afgelopen dagen.


Sunny home Koh Tao

Maandag 4 april 2011

Om 05:00 uur 's ochtends komen we aan bij Chumpom. Hier vandaan vertrekt de High speed catamaran naar Koh Tao, Koh Phangan en met eindbestemming Koh Samui. Van Chumpom is het 67 kilometer naar Koh Tao. De rit duurt ongeveer twee uur...high speed?
De laatste keer dat ik op de boot zat was in december met Sanne. De zee was flink wild die dag. Vandaag is de zee zo glad als een spiegel. Zodra de zon opkomt verdwijnen de wolken als sneeuw voor de zon. Echt het tegenover gestelde van een storm dus. Terwijl we via de stijger naar de boot lopen kijk ik in het water en zie iets wat ik nog nooit eerder gezien heb. Er drijven honderden levende kwallen in het water. Wat een gek gezicht en wat doen ze hier? Het schijnt dat ze door hevige regenval naar de oppervlakte komen, maar vraag me niet waarom.
Op de boot zoek ik binnen twee stoeltjes op en ga weer proberen te slapen, maar niet voordat ik mijn alarm om 08:30 gezet heb. Zodoende heb ik nog even de tijd heb om me op te tutten. Ik moet er natuurlijk wel tip top uit zien als ik straks van de pier af in Mitch zijn armen ren.
De boot verminderd vaart en het haventje komt dichterbij. De grote vraag is nu of hij er staat?! Gelukkig heeft hij zijn onmiskenbare felgekleurde boardshort aan en zie ik hem staan. Wat duurt het dan nog lang voordat je eindelijk op de stijger loopt en het vaste “eiland” op stapt.
Hihi, het is weer even wennen, maar wat fijn om Mitch te zien en wat fijn om hier te zijn!
De taxi rijdt ons naar de duikschool waar ik meteen twintig nieuwe gezichten te zien krijg. Trots wordt ik voorgesteld als: “Jamie, my girlfriend.”
De spullen laten we even staan want ik heb water en ontbijt nodig, wil ik niet instorten in deze hitte. Tevreden en gehydrateerd beginnen we aan de klim naar het huisje. Nouja, klim? Het is zo'n tien minuten lopen van de duikschool en aan het einde is het wat bergopwaarts. Maar met bagage lijkt het een hele klim.
Het huisje is super, koel en cosy. Morgen ga ik uitpakken en alles organiseren. Nu gaan we eerst lekker naar het strand. De zon schijnt de hele dag en het is super warm, pas als de zon onder gaat koelt het wat af. We worden tijdens een drankje drinken getrakteerd op een schitterende zonsondergang.
Na een verfrissende douche gaan we gezellig uit eten. Yum, yum, yum, Thaise green curry it is!!
Het was een heerlijke eerste dag. Ondanks dat ik Mitch onlangs een weekje gezien heb in Zuid-Afrika, was het toch weer even spannend. Dit was echter zo voorbij en nu is het helemaal leuk.

Foto's: https://picasaweb.google.com/110499589480486761305/1234April11#