Helse nacht en Te veel, te vies en te besmettelijk

Een helse nacht

(de link voor het eerste deel van de foto's staat onderaan)

Zondag 18 juli 2010

Na het uitchecken vanochtend zochten we het strand weer op. Nog even zonnebaden en dan terug naar de Girls School. Van het zonnebaden kwam echter niet heel veel. Zelfs de Keniaanse Piet Paulusma gaat mee in het landelijke polé polé en zo was ook het voorspelde weer een dag te laat.
Vandaag is het dus wel bewolkt en is de hemel drijgend grijs. Of het nog open trekt is de vraag. Deze werd al snel beantwoord met een enorme tropische regenbui. Het voordeel van tropische regenbuien is dat deze heel hevig en kort zijn. Even schuilen, dan zal het zo weer droog worden.
Nou niet dus, deze enorme stortbui was niet meer te stoppen. De shades boven de 40 Thieves hielden het zelfs niet op alle punten droog.
Deze enorme bui zorgde wel voor gezelligheid, het was een drukte van jewelste in de bar. Men bestelde spontaan warme chocolademelk met slagroom. Hilarisch om te zien en het verbaasde me dat de bar werkelijk warme chocolademelk met slagroom schonk. Wij zaten met een vers fruit sapje aan de bar, wachtend op wat droger weer zodat we terug kunnen lopen naar Stilts om dan de Matatu te pakken terug naar Kwale.
Nog steeds schuilend werden er wat mensen onrustig achter ons en sprongen op van hun stoel. Eerst dachten we dat het er lekte en ze nat werden. Even later liep er een jongen met een kussen van de bank de regen in.
Het bleek dat er een schorpioen op het kussen zat. Met mijn camera in de aanslag ging ik snel kijken. Het was een bruine schorpioen van ruim tien centimeter. De ober kwam aangesneld en nog voordat ik een foto kon nemen plette hij de schorpioen met een grote steen. Het bleek een zeer giftige schorpioen te zijn die ze dus direkt afmaken. Best gek om te bedenken dat die rondkroop tussen de kussens waar mensen dagelijks genieten van hun drankje.
Zo de schorpioen kunnen we ook van ons lijstje "de dieren de we hebben gezien in Kenia" schrappen.
Het bleef maar regenen en dus namen we een taxi terug. Als we geen spullen hadden gehad, waren we natuurlijk gaan lopen. We hadden alleen twee laptops, camera's en mobieltjes op zak en die moeten uiteraard droog blijven.
Aangekomen bij Stilts was het nog aan het gieten en twee uur later was het nog steeds niet droog. Als het nu niet heel snel stopt moeten we nog een nachtje blijven want zo kunnen we niet de Matatu nemen. Ten eerste worden alle spullen nat en ten tweede is het ook best gevaarlijk op een nat wegdek met die rond scheurende Matatu's.
Er zat niks anders op, we moeten nog een nachtje blijven. De hutjes zijn alleen volgeboekt, er zijn wel nog tentjes. Dan maar een tentje, is ook wel leuk voor een nachtje.
Of niet...het tentje was klein, klam of zegmaar gerust zeik nat geregend, beschimmeld, het stonk en het was koud. Het matras is er in gepropt en is krom getrokken omdat het te groot is voor het kleine tentje. Over het matras zit een flinterdun lakentje. De gedachte dat er al heel veel mensen hebben liggen slapen maakte het er niet beter op. Ik lag goed en wel één minuut op het vieze matras en toen ben ik eruit gekropen en samen met Anne binnen gaan liggen. Één nacht in dat tentje en ik heb een schimmelziekte, verkoudheid, longontsteking en noem maar op.
Ik heb het hier tot nu toe echt naar mijn zin en het feit dat het hier alles behalve luxe is, vind ik geen probleem. Dit gaat echter te ver.
Onze oplossing om bij de bar en lounge ruimte te gaan liggen was ook niet ideaal. Ook hier is alles klam en de temperatuur is ook erg gedaald vandaag. We hadden geen dekens en dus hebben we de hele nacht liggen rillen van de kou. De banken waren keihard en na een uur wist je eigenlijk niet meer hoe je moest liggen. Toch hebben we geprobeerd om lekker te slapen.
Welterusten!?


Te veel, te vies en te besmettelijk

Maandag 19 juli 2010

Het was eigenlijk best een helse nacht. Om zes uur werd het licht en vond ik dat ik het lang genoeg had volgehouden, ik kon toch al niet meer slapen. Ik werd wakker met onwijze buikpijn en hoopte op een warme douche. Ik was helemaal stijf en had super spierpijn. De warme douche is ver te zoeken want die zijn er alleen als de zon schijnt en die heeft zich de afgelopen 24 uur niet laten zien. Kiezen op elkaar en hup onder de koude douche. Wat opzich best wel verfrissend was.

-Het is wel gek om na twee eerdere super geslaagde reizen, een verslag te doen wat niet geheel positief is. Dat ben ik niet gewend. Wat alleen maar een goed teken is natuurlijk. Maar goed ik ga nog even door.-

Om 09:00 uur worden we opgehaald door het Verkaart busje. We hebben van de week afgesproken met Beasy om vandaag de bush bush in te gaan. Beasy werkt voor Verkaart en regelt hier alles.
Het was de bedoeling om vandaag met drie enorme dozen koekjes de bush bush in te gaan en om dan te stoppen bij alle klei hutjes die we tegen komen. Daar koekjes uit te delen en in ruil daarvoor heel veel foto's van alle mooie kleine kindjes te maken.
Vol goede moed gaan we op pad. Onderweg naar de supermarkt vertelde Beasy wat het plan voor vandaag is. We gaan zo'n drie uur rijden naar een klein ziekenhuisje en naar een schooltje ergens in de middle of nowhere. Koekjes hebben we niet nodig want we hebben een zak met baby kleding, boekjes en zonnebrand bij ons.
Dit was helemaal niet wat ik bedoeld had. Niet dat ik hier niet voor open sta, maar uitgerekent vandaag voel ik me eigenlijk niet echt super. Ik heb nul energie en mijn buik protesteerd enorm. Maar goed, wie weet ik het wel onwijs leuk.
Daar gaan we, drie uur vanaf nu. Gelukkig heb ik goed ontbeten en heb ik tegenwoordig bijna geen last meer van mijn reisziekte, alleen vandaag betwijfel ik het.
We rijden richting Kwale, we rijden zelfs langs Kwale en de afslag naar de Girls School. Even dacht ik dat ik me hier af wilde laten zeggen om lekker mijn bedje in te duiken.
'Nee, dan mis ik vast iets,' sprak ik mezelf toe.
We rijden Kwale voorbij en vijf minuten later gaan we de verharde weg af en hobbelen en schudden we nog twee en een half uur verder. Ik zag nog net niet groen, maar echt vrolijk keek ik ook niet.
Aangekomen bij de Dispensiary stappen we uit. Het is niet echt een ziekenhuis maar een door vrijwilligers bemande hulp post. Hier kunnen zwangere vrouwen op controle komen en bevallen. Ook kunnen ze hier terecht met hun kinderen om ze te laten vaccineren. Er is een dokter aanwezig die kleine ingrepen kan doen en wonden kan behandelen.
Een vaccin kost hier trouwens EUR 0,10 en er is een aantal vrouwen die dit niet in één keer kunnen betalen. Ze komen dit in delen aflossen. Dit is echt bizar, slechts tien eurocent. De meeste Nederlanders rapen tien cent niet eens van de grond op, te veel moeite of ze generen zich ervoor. Hier redt je er levens mee!
Goed, ik zal in geur en kleur de dispensiary beschrijven. Er zijn twee gebouwen. Één gebouwtje daar wordt nog aan gewerkt en er is één gebouwtje waar veel vrouwen met hun kinderen voor zitten te wachten. Deze is verdeeld in vier kamers. Één waar de dokter zit en behandeld, één waar de zuster zit en het papierwerk regelt en waar ook meteen de apotheek zit, de baby's gewogen worden en waar je de vaccins kan halen. Er is een wachtkamer en de laatste kamer is de verloskamer, hierin staat een smerig bed met een oud kapot matras. Ook de apotheek stelt echt niks voor.
We kregen een rondleiding en het was best interessant om te horen hoe het er aan toe gaat en vooral om te zien hoe schokkerend armoedig alles hier is en hoe weinig de mensen eigenlijk hebben. In de behandel kamer stond een kartonnen doos die als afvalbak diende en lag dan ook vol met vieze bebloede watjes, verbandjes en plijsters. Te smerig en onhygienisch voor woorden!
Toen we de wachtkamer binnen stapten zat deze vol met mensen die er niet al te fris uitzagen en al helemaal niet lekker roken. Ik hield spontaan mijn adem in en liep snel naar buiten.
Ik heb niet geslapen en heb het idee dat mijn weerstand vandaag niet al te best is en misschien wel een enge ziekte niet aan kan. Dus ja ik stel me vast aan, maar op zo'n dag als vandaag is alles te veel, te vies en besmettelijk.
Na, ik denk, slechts tien minuten bedankten we de man voor de rondleiding, overhandigde we hem de zak met kleertjes en gingen we weer weg. Op naar het schooltje. Hier zijn we een lokaal binnen gelopen en hebben boekjes uitgedeeld. Een heleboel super blije oogjes keken ons aan. De kindjes zaten minimaal met z'n vieren aan kleine tafeltjes en bladerden druk door de boekjes heen. Daarna zijn we buiten op het "schoolplein" gaan staan en hebben een beetje met de kindjes gespeeld. Ze vonden het eerst reuze spannend en eng want Mzungu's zien ze hier nooit. Ze vormden dan ook een grote kring om ons heen en hielden echt afstand. Het had wat weg van een groep vlucht dieren, zodra we te dichtbij kwamen schoot de gehele groep ene meter naar achter. Een enkel kindje durfde in te gaan op ons high five spelletje en uiteindelijk kwamen meer kindjes een high five geven. Nadat we drie albino kinderen wat flesjes zonnebrand hadden gegeven was dat het weer voor vandaag en konden we weer twee en een half uur hobbelen en schudden.
Het was best interessant, maar dit is de eerste keer dat ik liever thuis was gebleven. Dit was echt zonde van onze tijd. De natuur was wel echt schitterend onderweg en natuurlijk was het ook best leerzaam.
Terug op de Girl School heb ik vrij weinig gedaan en ben lekker in bed gaan liggen. Morgen weer een dag waar ik hopelijk wel op en top van kan gaan genieten!

foto's: http://picasaweb.google.nl/110499589480486761305/9DispensiaryEnHetSchooltje#