Zuster Jamie

Dinsdag 20 juli 2010

(link voor de foto's staat weer onderaan.)

Afgelopen weekend heb ik twee Canadese jongens ontmoet die hier ook vrijwilligers werk doen. Ze zijn in Canada 1ste jaars Geneeskunde student, maar worden hier in Kenia als volwaardig arts beschouwt. Ze werken dan ook in de Diani Beach Dispensiary. Dit is een zelfde instelling als wat we gister bezocht hebben, alleen ligt dit op slechts een half uurtje rijden van de Girls School.
Ik ga vandaag op bezoek bij Matthew en Gautem in de Dispensiary. Anne gaat met Nick en Faye een meisjes school bekijken.
De Dispensiary is wel wat groter maar steld ook vrij weinig voor, voor Nederlandse begripen dan. Hier is het een goed lopend ziekenhuisje.
'Alhoewel, goed lopend?'
Matt had een hele dag gepland alleen was de halve dagvulling niet meer mogelijk omdat het materiaal op is.
'Ja, op! Dat kan toch niet?'
Hier in Kenia wel. De wond verzorgings producten zijn op dus kunnen er vandaag geen wonden verzorgt worden. De mensen die verzorging nodig hebben moeten dus een dag wachten of naar het echte ziekenhuis gaan. Dat is alleen een plek waar ze wel veel moeten betalen.
Ik krijg eerst een rondleiding met dit maal de echte versie van het verhaal. De akelige waarheid om precies te zijn. Er is een behandel kamer waar een gewone eettafel stoel staat die als behandel stoel dient en er is één bed. Deze staat in een klein halletje. Het halletje was ooit mooi wit geverft, maar daar zit nu een vieze bruine laag overheen. Dit is niet zomaar viezigheid. Nee dit is bloed en jodium wat er met een nat doekje van afgeveegd wordt als de volgende patiënt komt.
Het doekje, net als alle andere spullen hier, wordt uitgespoeld en te drogen gehangen. Zo ook in de verloskamer. Daar is één paar groene handschoenen aanwezig en deze worden na gebruik gewassen en weer opgehangen. Toch zijn ze wel heel erg bezig met het tegen gaan van besmetting...
Vrouwen kunnen zich hier laten testen of ze HIV positief zijn. Dit gebeurd in een kamertje waar ook ondersteunede hulp wordt geboden. Hetzelfde kamertje dient ook nog als opslag ruimte voor het tuingereedschap, zoals een hooivork en kruiwagen.
Wanneer een vrouw positief blijkt te zijn wordt er gekeken naar wat de mogelijkheden zijn. Dit richt zich dan vooral op het voorkomen dat deze vrouw zwanger wordt. Een vrouw die HIV positief is heeft namelijk 90% kans dat haar kind het ook krijgt. De kans om besmet te worden met HIV wanneer je gemeenschap hebt met iemand die positief is, is 0,1%. Dat wil dus zeggen dat je tijdens 1 van de 1000 keer besmet wordt. Nog steeds te vaak, maar het grootste probleem zit hem in de vrouwen die het meegeven aan hun kinderen. Er zijn wel medicijnen waardoor de kans kleiner wordt dat je het doorgeeft, alleen is dat niet erg bekend bij de Keniaanse vrouwen.
Hygiëne is hier ook niet alles, want het afval, inclusief gebruikte naalden, wordt hier in een open stenen bak verbrand. De bacteriën zijn dan weliswaar dood maar echt ideaal is het niet. (Op de foto's zie je de gele dozen liggen, die zitten vol met gebruikte naalden.)
De kans op besmetting met HIV door een vieze naald is trouwens 0,01%. Ook niet veel, maar wel als je bedenkt dat dit 1 op de 10.000 "naald" gebruikers wereldwijd is. En het aantal drugsverslaafden is natuurlijk groot.
Na de rondleiding was het tijd voor het geven van de vaccinaties. Matt stelde me voor aan de hoofdzuster en vertelde haar dat ik ook vrijwilligers werk doe en thuis een zuster ben. Dit vond ze leuk en goed en vervolgens mocht ik de vaccinaties geven. Zo bizar, in Nederland moet je daar minimaal vier jaar voor studeren. Hier zeg je alleen dat je zuster bent en je mag zo aan de slag.
Matt en Gautem hebben hier ook al van alles en nog wat gedaan. Tenen en vingers geamputeerd, bevallingen en vervolgens ook de hechtingen gezet. De mensen denken dat blanken mensen niet liegen en heel goed zijn in wat ze doen. Ze hebben echt het volste vertrouwen in je.
Nou daar ga ik dan, de kleine baby'tjes hadden Tetanis prikken nodig en die heb ik ze, na een korte uitleg van Matt, gegeven.
'Wow, wat leuk,' mijn dag kan niet meer stuk!
Na twaalf uur worden er geen vaccinaties meer gegeven en moeten de vrouwen de volgende dag terug komen. Het is namelijk lunch tijd. Na de lunch worden normaal de mensen met wonden behandeld, maar dat gaat dus vandaag niet door. Ik vind dit eigenlijk wel heel jammer want je ziet hier de gekste dingen.
De mensen wachten hier veel te lang met naar het ziekenhuis gaan. Dit kost namelijk geld en ach, een klein ontstoken wondje gaat vast vanzelf over. Pas als een been of hele hand op springen staat of af begint te sterven gaan de mensen hier naar het ziekenhuis.
Zo was er vanochtend ook een wat oudere vrouw waarbij net haar vinger er kleine teen geamputeerd waren. Het was een noodgeval en dat wilden ze nog wel doen vanochtend. Wel was het zo dat er echt geen verband was en dat ze de vrouw dus zo veel hechtingen hebben gegeven dat er bijna geen mogelijkheid was op dat het nog zou bloeden. Zo had ze ook geen verband nodig. En dan maar hopen dat die wondjes niet opnieuw geïnfecteerd worden! Toen ik vanochtend aankwam waren ze net klaar en heb ik alleen naar het eind rusultaat kunnen kijken. Nog steeds interessant en bizar om te zien. De vrouw lag gewoon op het bed zonder iets van lakens of papier onder haar voet. Die top hygiëne hier.
Na het zustertje spelen heb ik de Matatu terug gepakt naar de Girls School. Ik heb een wasje gedaan en gekookt. Anne was inmiddels ook terug en heeft een leuke middag gehad. We zaten net rustig te eten toen we ineens heel veel gegil hoorde buiten.
Het bleek een slang te zijn, vlak voor ons huisje. Een knal groene giftige slang van twee meter lang om precies te zijn. Er werd een terrein wacht bijgeroepen en die heeft de slang vakkundig gevangen en helaas een paar flinke meppen op de kop verkocht. De slang was even buiten westen en kwam toen weer bij. Hij was alleen wel al zo erg beschadigd dat hij niet veel meer kon dan krampachtig rondjes draaien en kronkelen. Het was best een zielig gezicht dat het beestje met zijn laatste krachten probeerden weg te komen. De wachter verzekerde me dat hij bijna dood was en dat er zo iemand van het laboratorium komt om hem op te halen.
De bel ging en het was etenstijd, de slang lag er nog en de wachter ging blijkbaar ook eten en liep weg. Ruim een uur later lag de slang er nog en het ergste was dat hij nog steeds niet dood was en inmiddels al een meter verschoven was. Een meter dichter naar ons huisje toe! Ik heb één van de meisjes gevraagd of ze de wachter wilden halen en die heeft hem op mijn aandringen een laatste genade klap gegeven en toen was hij gelukkig wel echt dood. De wachter nam hem mee en heeft het slangenlijk verbrand. Blijkbaar kwam de laboratorium medewerker toch niet meer.

Sssssssssssslaap lekker!

foto's: http://picasaweb.google.nl/110499589480486761305/10ZusterJamieDag18#