Juf Jamie

Vrijdag 9 juli 2010

(zie onderaan de link voor de foto's)

Vandaag zijn we de dag rustig gestart. Eerst lekker wakker worden, een beetje rommelen, ontbijten, opfrissen om vervolgens een ontspannen Matatu ritje naar Ukunda te nemen. Het was redelijk ontspannen en ons record staat nu op 21 mensen.
Ukunda is de stad aan de kust bij Diani Beach. Diani Beach is het toeristische gedeelte waar we gister avond gegeten hebben. Bij Ukunda heb je, om er nog een ingewikkelde naam in te gooien, de Nakumat, dit is dé grote supermarkt. Hier hadden we afgesproken met Daniël en het Verkaart busje. Met z’n drieën gaan we met het Verkaart busje en chauffeur naar de Kingwende High School. Het is een klein uurtje rijden in the middle of no where. Eerst over de hoofdweg, die even slecht is als alle andere wegen hier. Bij een klein houten vervallen bordje slaan we links af, de zandpaden op. Na een heftige nacht met veel regen zijn deze paden omgeturnd in modderpaden. Ik heb uit voorzorg toch maar even mijn tas van de grond op de bank gezet, want ik weet niet hoe water dicht het busje is. De chauffeur moest hier om lachen en stelde me gerust dat dit gewoon goed zou gaan. Hij had gelijk, hobbelend en schuddend reden we door enorme plassen en we hielden het droog. Ongelofelijk wat er hier allemaal kan. Dat er een nog diepere kuil of juist een enorme stronk verborgen ligt in de plas, dat maakt allemaal niet uit. Daar zijn de schokdempers toch voor?
Als je de bush bush in rijdt kom je echt in het Keniaanse leven terecht. Het is hier echt prachtig! Alles is groen en tropisch en overal staan kleine hutjes van klei, riet en stokken gemaakt. Achter de hutjes komt voorzichtig het eerste kindje kijken wat er aan is komen rijden. Wanneer ze Mzungu’s zien wordt er wild gezwaaid en verschijnen er telkens meer kinderen. Als dan de doos met koekjes tevoorschijn komt en het eerste kindje een koekje te pakken heeft, dan is het hek van de dam en komen er uit alle hoeken en gaten kinderen aan rennen. Terwijl Daniël koekjes uit deelt sta ik klaar met mijn camera om deze poppetjes uitgebreid te fotograferen.
Op Kingwende worden we vriendelijk ontvangen door het schoolhoofd. Zij nodigt ons eerst uit in haar kantoortje waar ze vragen wilt beantwoorden. Totaal onvoorbereid nemen we plaats en vragen de standaard vragen. Tijdens de rondleiding die volgde kwamen de echt vragen in ons op en zijn we weer een stuk wijzer geworden.
De school, de omgeving en het terrein is hier echt ongelofelijk mooi. Kingwende is een gemengde middelbare school. Er zitten 722 leerlingen op school waarvan veel weeskinderen zijn. Ook dit is een internaat en ook hier begint de dag om 05:00 ’s ochtends en eindigt rond 21:00 uur. De kinderen hier op school hebben het voor Keniaanse begrippen echt goed. Vier jaar lang hebben ze een dak boven hun hoofd, ze krijgen te eten en hebben hierna een diploma op zak. Dat is iets heel waardevols in Kenia.
Na de rondleiding was het tijd om de lessen bij te wonen en om zelf ook een praatje te houden. Na een kort introductie verhaaltje was er even tijd om wat vragen te beantwoorden. Echter hadden we het gevoel dat de lerares heel graag haar les af wilde maken en gaven we haar weer het woord. We kregen vervolgens les over de Voltmeter en het was net alsof we weer even terug in de tijd gingen.
Na de natuurkunde les was het tijd voor nog een ronde. Anne nam een klas alleen onder haar hoede en Daniël en ik gingen voor wat meer interactie voor de klas.
We liepen een klas in waar geen leerkracht aanwezig was, dus konden we mooi de les overnemen. De klas van veertig jongens en meisjes zat netjes te wachten op de leerkracht. Toen wij echter binnen stapten werd er wat gegiecheld en gefluisterd. Op het moment dat we gedag zeiden, antwoordde heel de klas in koor:
‘Hello welcome.’
Wat een discipline zeg. We spraken af dat wanneer wij of de kinderen zelf aan het woord waren, dat de rest dan stil was. Na het introductie praatje mochten de jongens en meisjes vragen stellen. Niemand durfde iets te vragen dus vroeg Daniël aan de klas:
‘Are there no questions? Does nobody wants to know if Jamie has a boyfriend?’
De hele klas moest lachen en het ijs was gebroken. De ene na de andere vraag werd gesteld. Er waren interessante vragen bij over racisme, aids, armoede en kinderen krijgen. We hebben uitgelegd dat we in Nederland eerst naar school gaan, dan studeren en daarna hard werken om veel te kunnen sparen. Als we dan dertig jaar oud zijn, dan trouwen we pas en nemen we kinderen. Niet voor die tijd, want dan hebben we nog niet genoeg gespaard. De kinderen begonnen spontaan te applaudisseren en vinden dit heel goed.
Ook hadden we het over veilig vrijen en dat aids in Nederland niet zo veel meer voor komt omdat we goede voorlichting krijgen en voorzorgsmaatregelen nemen. Het was heel interessant om uit te leggen hoe het leven er in Nederland aan toe gaat en om zo ook meteen wat voorlichting te geven.
Af en toe moesten we de kinderen weer even tot de orde roepen en zo leek het net of ik echt even Juf Jamie was. De tijd vloog voorbij en na twee lesuren waren de kinderen nog steeds één en al oor. Wij waren echter kapot en hadden een droge mond van het praten. We sloten de les af met een liedje en een klassenfoto. Ik vond het echt super leuk om te doen en ben absoluut weer een nieuwe ervaring rijker.
Op de terugweg merkten we hoe moe we eigenlijk waren en wij hebben slechts twee uur voor de klas gestaan. Petje af voor alle leraren!
Terug op de Girls School hebben we lekker gekookt, het witte kool met tomaten en chapati gerecht verveelt ons nog steeds niet.
Na het eten hebben we de was gedaan en wat een rot werk is dat. We wilden vroeg ons bedje in maar de was, van slechts tien kledingstukken per persoon, nam gewoon twee uur in beslag.
Lang leven de luxe van een wasmachine!! En dan niet de droger vergeten. De kletsnatte kleding hebben we uitgehangen in ons huisje. We schatten zo in dat de was na het weekend wel droog zal zijn.

foto's: http://picasaweb.google.nl/110499589480486761305/5DagjeKinwendeEnLesgevenDag7#