De Vuurdoop

Woensdag 7 juli 2010

(de link voor de foto’s staat onderaan de tekst. klik op: Foto gallerie van Jamie voor alle mappen.)

We staan in de finale!!!! Zonder al die oranje gekte die hoogstwaarschijnlijk ik Nederland heerst, beseffen we ons dit eigenlijk helemaal niet.

Om 08:00 uur zaten we aan het ontbijt bij Nick en Faye. Het is hier trouwens een soort kamperen in je eigen huisje. Als er geen stromend water is, is een complete keuken helemaal ver te zoeken. Dus kook je op een soort “camping set olie reservoir” met daarin lonten doordrenkt in die olie. Dat steek je aan en door er een enorm bouwwerk overheen te schuiven, heb je zowaar een kookstel. Hier zet je een grote metalen bak op die je vasthoudt met een tang en zo hebben we vanochtend heerlijke scrammbled egg’s gemaakt en ik mijn havermout pap. Jammie! (Zie foto’s voor kookstel.)
Na het ontbijt gaat de eerste echte dag hier in Kwale voor ons beginnen op de Handicap School. We komen buiten en het is vrij rustig op het terrein omdat de lessen om 09:00 uur gestart zijn en de meeste kinderen zich ergens in een lokaal bevinden. Wij gaan met Nick en Faye mee.
Tijdens hun stage proberen zij o.a. de communicatie tussen de begeleiders en de kinderen te verbeteren. Dit doen ze mede met behulp van pictogrammen. Dus vanochtend ging ik met drie kids aan de slag. Op het programma staan de volgende woorden:

Boli = ball
Saa = watch
Kiatu = sandal
Mnazi = palm tree

Eerst vraag je de aandacht en zeg je: Angalia (kijk)
Daarna vraag je ze om het plaatje aan te wijzen: Iko wapi…boli? (welke is de bal?)
Daarna andersom wanneer jij een plaatje aanwijst: Hii nini? (wat is dit?)
Eerst: Sema Swahili (zeg het is het Swahili)
Dan: Kwa kizungu? (in het Engels)

We komen straks terug en spreken vloeiend Swahili!
Jambo! Jina langu Ni Jamie, mimi Natoka Holland.
(Hallo! Mijn naam is Jamie, ik kom uit Nederland.)

Na een uurtje oefenen was het tijd voor een beetje ontspanning voor de kinderen. Het is namelijk echt zo makkelijk nog niet om ze deze woorden te leren. In het Swahili kennen ze, ze wel. Het Engels is nieuw en erg lastig voor ze. Zeker als je bedenkt dat heel slecht ziet en dwangmatig papiertjes vol kleurt. Jason is heel dromerig en afwezig is en slechts één woord tegelijk kan onthouden en dan bij ieder plaatje hetzelfde Engelse woord noemt. Peter daarin tegen heeft het syndroom van down en kan de woorden redelijk goed uit spreken en onthouden. Ook kan hij netjes tussen de lijntjes kleuren en redelijk goed schrijven. Hij houdt zichzelf dan ook rustig de hele ochtend bezig met tekenen en letters kopiëren.
Muziek, zang en dans is hier een ware ontspanning voor de kinderen. Wanneer er gezongen en gedanst wordt zie je ze helemaal opbeuren en genieten. Sulubu, een jongen van 24 jaar gaat werkelijk helemaal los tijdens het zingen van bepaalde liedjes. Hij kan niet goed praten en ziet heel slecht, maar heeft een ritme gevoel waar we allemaal jaloers op mogen zijn. (Ik zal een filmpje toevoegen op de foto site.)
Na het zingen probeer ik iets nieuws en ga met een deel van de kinderen in het Engels tellen met behulp van een, in het klas lokaal op de grond getekende, hinkelbaan. Dit is voor een deel van de kinderen erg lastig en anderen lukt het aardig. De motoriek is soms ver te zoeken. Lang leven de Eurithmie.
Na twee uur is het thee tijd, dit weten de kids maar al te goed en rennen spontaan de klas uit, op naar de eetzaal. Na het uitdelen van de thee en een sneetje wit brood gaan we naar de leraren kamer en kunnen hier zelf ook van een kopje thee genieten. Het sneetje wit brood sla ik over. Ik heb het niet zo op wit brood in combinatie met thee. Zeker niet na het zien van het schouwspel wat zich tijdens iedere maaltijd afspeelt.
De kinderen zien er sowieso niet allemaal even fris uit. De helft heeft amper door dat ze rondlopen, laat staan dat ze opletten of ze niet vies worden. Zeker wanneer het geregend heeft, dan rollen ze rustig door de modder. Daarbij komt dat sommige kids ook een aardig potje kwijlen en op alles wat ze vinden sabbelen. Dan zijn er ook nog een paar kinderen die door een nare jeugd wat dierlijke trekjes hebben. Het is heel sneu, maar hier in Kenia is een gehandicapt kind iets wat je verbergt. Het kind wordt werkelijk als een dier behandeld en menig kind hier, heeft zijn of haar eerste levensjaren opgesloten in een schuurtje tussen de dieren doorgebracht. Dit is echt heel triest en gelukkig hebben ze het nu goed op de Handicap School. Een aantal van de kinderen hebben zich hier goed aan weten te passen, een enkeling heeft nog steeds echt dierlijke trekjes. Ze eten van de grond, bijten en krabbelen en kunnen niet praten. Er is een meisje dat haar bordje eten om kiept op de grond en met haar handjes van de grond eet. Dit wordt wel zo veel mogelijk tegen gehouden en alle kinderen worden wel zo veel mogelijk opgevoed, maar dit lukt dus niet altijd.
Na de thee zijn we terug gegaan naar het huisje, hebben onze spulletjes gepakt en gaan voor het eerst Kwale Town in om boodschapjes te doen van het plaatselijke marktje. Er is heel veel rommel te koop, maar ook nuttige dingen zoals een eigen kookset, een fles olie, stukje waslijn, knijpers, groente en chapati’s voor het avond eten. De meeste spulletjes worden verkocht vanaf kleedjes. Ook zie je er de gammele, maar goed functionerende houten kraampjes staan.
Het heeft vanmiddag geregend en het is dus lekker glibberig op de zand en klei weg vol gaten en kuilen. Terwijl we nietsvermoedend balanserend op weg zijn naar de Girls School passeert ons een nogal hard rijdende auto. Ik had mazzel, maar Anne kreeg werkelijk de volle lading en zat van top tot teen onder de modder. Arme An, ze kreeg een echte vuurdoop.
Aangekomen op de Girls School was de modder opgedroogd, het is hier namelijk lekker warm en het zonnetje schijnt vaak. Kouder dan 23°C. wordt het hier niet, heerlijk dus!
Op de Girl School komt Elizabeth ons gezellig opzoeken en neemt ons om 18:00 uur mee naar de grote eetzaal voor het avond eten. We houden de schijn een beetje op dat we mee eten, maar iedere dag bonen met maïs en rijst of Ugali vinden we een beetje te groente loos. En alhoewel het echt goed smaakt en we niet ondankbaar willen zijn, zijn de chapati’s gewoon veel te lekker. Ugali is echt Keniaans, het is een witte smakeloze brei van gekookte meel. Chapati’s zijn ook echt Keniaans, het zijn een soort hartige pannenkoekjes.
Na een kleine portie bonen en een heel klein beetje Ugali wensten we de meiden een goede nacht en was het tijd om voor het eerst te koken in ons inmiddels mooi ingerichte huisje. We hebben een tafel en twee houten bouwwerken als stoelen gevonden. Met het kookstel is ons huisje echt compleet. Het koken ging super goed en het eten was werkelijk heerlijk! Witte kool, tomaten, een uitje en paprika op chapati’s.
Na de afwas hebben we heel ontspannen nog even wat gelezen en hebben onze bedjes opgezocht. Al die nieuwe ervaringen zijn best vermoeiend. Daarbij komt ook dat we, uit veiligheid redenen, niet meer over straat gaan zodra de schemer valt.
Het is hier overigens heel erg veilig op de Girls en de Handicap School. De terreinen zijn afgesloten en er is dag en nacht bewaking bij het hek. Al onze spulletjes staan in het huisje zonder dat we ons er zorgen over hoeven te maken. Wat een heerlijk gevoel is dat. We voelen ons hier nu ook echt thuis. Dus pappa’s en mamma’s jullie hoeven je geen zorgen te maken.

Slaap lekker!

Ps. De dieren die we tot nu toe gezien hebben zijn: kippen, koeien, geiten, allerlei vogeltjes, heel veel vieze insecten, enorme spinnen, hele grote mooie vlinders, giga mieren, uit de kluiten geschoten duizend poten, te grote wespen, kakkerlakken, eekhoorntjes en aapjes!

link foto's: http://picasaweb.google.nl/110499589480486761305/2Deel1TreinreisMombasaKwaleDag34?authkey=Gv1sRgCLCf8OPYr6_uag#