Nairobbery !!
Door: Jamie
Blijf op de hoogte en volg Jamie
11 Juli 2010 | Kenia, Kwale
Dinsdag 6 juli 2010
En ja hoor om 06:00 uur ging het wekkertje, met pijn en moeite kreeg ik mijn ogen open en keek naar buiten. Of het aan buiten lag, of aan het feit dat ik gewoon nog niet wakker was, maar het was nogal mistig buiten en ik zag teleurstellend weinig, dus besloot ik om de wekker een uurtje later te zetten. Snoozen zat er na 07:00 uur niet meer in want om 07:15 ging de bel en werden we aan het ontbijt verwacht.
Klaar wakker door het gerinkel van de bel keek ik naar buiten en ja, nu zijn we echt in Afrika! Oneindig reikende vlaktes met kleine boompjes en struikjes, alleen zag ik nog niet veel wild rondlopen. Terwijl ik vannacht gedroomd had dat ik olifanten, giraffen, zebra’s en leeuwen zag. Stiekem hoopte ik dat dit de realiteit zou zijn bij het ontwaken, maar helaas ik moest het met een enkele kip, geit en koe doen.
Het uitzicht is werkelijk waar adembenemend. Niet alleen omdat het zo mooi is en ver strekt, maar ook omdat alles wat je verwacht werkelijkheid wordt. De kindjes zwaaiend en bedelend langs het spoor, kippen en koeien die rustig rond scharrelen, hutjes van klei en vervallen stationnetjes. Af en toe een wrak stuk wagon dat ontspoord is. Helaas, de stad naderend, zijn de verhalen over de vuilnisbulten vol kleine vieze hutjes werkelijkheid. Dit is dan ook meteen het meest schokkende wat ik tot nu toe gezien heb en de geur die ons cabinetje in drong was niet om uit te houden. Hutjes gemaakt van afval als huisjes en kinderen die in het vuilnis struinen is echt onmenselijk.
Terwijl we de vuilnisbergen passeerden liepen Anne en ik, met een nogal dubbel gevoel, naar het ontbijt. Zo is het nu eenmaal en door je schuldig te voelen over het feit dat jij nu lekker een gebakken eitjes op toast gaat eten helpt de kinderen toch niet. Wel benadrukt het weer even hoe goed wij het hebben in Nederland.
Na het ontbijt kon ik eindelijk mijn nieuwe speeltje uit de tas halen, de spiegel reflex camera met extra zoom lens van Ber!! Na de last-minute speed cursus fotografie van Tara was ik er voor mijn gevoel helemaal klaar voor. Ik klikte er vrolijk op los. Het is hier zo mooi en alles wat ik zie wil ik vast leggen om jullie een zo goed mogelijke impressie te geven. Echter moet ik nog flink oefenen met mijn camera en laten de professionele shots nog even op zich wachten. Maar niet getreurd, beeld je een documentaire op National Giografic in en je ziet waar wij de hele ochtend van hebben kunnen genieten.
De trein hobbelt vrolijk verder en inmiddels zijn we veertien uur van Nairobi verwijderd. Nairobi, wat een stad. De hoofdstad van Kenia met drie miljoen inwoners. Kenia zelf heeft trouwens een populatie van veertig miljoen mensen. Hoe onveilig we ons in Nairobi voelde is denk ik wel duidelijk. Het is ook niet zo gek als je achteraf terug denkt dat Nairobi bekend staat als de gevaarlijkste stad van heel Afrika. Autodiefstal, drugs en alcohol misbruik, overvallen, zakkenrollen en geweld zijn daar bijna de normaalste zaak van de wereld is. En het feit dat dit voorlopig niet zal verbeteren geeft de stad ook geen leuk toekomst perspectief en zal het zijn bijnaam Nairobbery ook niet snel kwijtraken.
Toch schijnt Nairobi ook leuke wijken te kennen en kan je er als toerist best leuke dingen doen en zien, hiervoor moet je wel je angst opzij zetten en weten in welke buurten je wel en juist niet moet komen. Wanneer je voor de schemer nog niet binnen in je hotel kamer bent, kan je het beste een taxi nemen. In de schemer veranderd het stadsleven enorm. De mensen die je overdag ziet lopen zoeken het binnen op en de “dodgy” mensen o.a. prostituees komen juist de straten op. Een scene waar je, je niet in wilt mengen.
Ik schilder de stad nu niet echt af op zijn best, maar zo heb ik het dan ook ervaren. Ik weet alleen bijna zeker dat wanneer we in Nederland al een hostel hadden geregeld, net even iets buiten het centrum, dat dit dan heel anders geweest zou zijn. Door alle drukte en heisa voor vertrek is dat er alleen even bij ingeschoten. En ach, het heeft ook wel wat om een keer in een stad te zijn waar ik absoluut niets voor voel om nog eens naar terug te keren. Na alles wat ik gezien heb is dit tot nu toe de enige plek op aarde die ik liever mijdt.
Goed, voor ik teveel van het verhaal afwijk. De trein minderde vaart en stopte op een klein armoedig stationnetje. Het was 09:55 en na het horen van de verhalen hadden we ons voorbereid op minimaal een uur vertraging.
‘Kijk An, dit zal wel een buitenwijk van Mombasa zijn.’
Waarop er door de speakers schalde: ‘Welcome to Mombasa Railway Station.’
‘O, toch niet.’
Het was echt een heel klein stationnetje. Er was één perron, een oud vervallen bord met de tekst Mombasa erop en er stonden een paar bankjes en meer heb je ook niet nodig.
Vanaf nu hebben we de zaakjes wat beter geregeld en liep ons, zoals afgesproken, een taxi chauffeur tegemoet. Hij bracht ons eerst langs de bank en de Safaricom winkel van Mombasa. Een écht mooie, koele, goed ruikende winkel waar we in één keer goed geholpen zijn. Vanaf nu hebben we internet. Wat een luxe en wat slecht dat we niet meer zonder kunnen.
Op naar de ferry die ons naar het vaste land en de stad Kwale brengt. Mombasa is een stad gebouwd op een eiland een paar honderd meter van de kust. Er wonen zo’n 880.000 mensen. Het is er veel rustiger en vriendelijker dan in Nairobi, maar ook hier kan je beter na de schemer niet meer te voet over straat gaan. Iets wat je trouwens in heel Kenia beter niet kan doen. De ferry wordt volgeladen met auto’s, bussen, Matatu’s, bepakte houten karren en fietsen en als dat allemaal staat worden de over gebleven gaten gevuld met een enorme stroom van mensen te voet die ook graag naar de overkant willen.
De taxi rit van een uur brengt ons naar de Kwale Girls High School. Onze thuisbasis voor de aankomende drie weken. Onderweg passeerden we, net als in de trein, de typerende beelden van een land zoals Kenia. Kleine klei hutjes, nog kleinere hutjes van takken en golfplaten dakjes, kleine houten kraampjes vol groente en fruit, vervallen huizen en heel veel Coca Cola reclame borden en gesponsorde gebouwen. Op en langs de weg zelf zie je ook van alles; auto’s groot en klein, motors, bussen, de bekende Matatu’s, fietsers, wandelaars, spelende kinderen, kippen, koeien en geitjes.
We keken onze ogen uit!
Kwale is een klein dorpje midden tussen de groen beboste heuvels en bergen. Wuivende palmen en tropische bloemen maken de omgeving tot een waar paradijs. Het is hier schitterend! De weg tot aan Kwale is geasfalteerd, het laatste stuk naar de Girls School is een verhard zandpad vol gaten, kuilen en hobbels. We werden netjes voor de deur afgezet. Letterlijk en figuurlijk! Helaas ontdekte we dit te laat en was onze, o zo vriendelijke taxi chauffeur al lang weer verdwenen. Heeft hij ook een goede dag gehad en die EUR 10,- meer of minder worden wij niet armer van, maar hij wel rijker! Voor ons is het weer een wijze les.
Mevrouw Bahati, het schoolhoofd van de Girls School heette ons van harte welkom en ging ons voor naar het, ons nog volkomen onbekende, huisje. We gingen uit van het ergste, dan kan het alleen maar meevallen. En dat deed het. We hebben een mooie geheel afgesloten ruimte verdeeld in twee delen, een keuken en slaapkamer. Daar tussenin zit een afgesloten badkamer met douche en een echte toiletpot! Het water is alleen niet zo goed aangesloten en komt met kleine beetjes tegelijk uit de kraan zetten. Douchen zullen we dus met een teiltje water en een bekertje doen. En dit maakt het alleen maar leuk. Stromend water is hier in ons huisje een overbodige luxe. Buiten zijn wel kranen met stromend water.
De ramen zijn open en dus vier enorme open staande deuren voor alles wat rond kruipt en vliegt en wij liever niet in ons huisje op bezoek krijgen. We zochten naar een oplossing en vroegen of wij daar doeken voor mochten spannen, of iets van gaas. We hadden het nog niet gezegd of er werd iemand bijgeroepen. In het Swahili werden er wat bevelen uitgedeeld en nog geen uur later hadden we prachtig strakgespannen horren voor de ramen.
Dit is iets waar we echt nog aan moeten wennen. We hadden er helemaal niet om gevraagd, we vroegen alleen of wij zelf daar iets voor konden spannen. Het was absoluut geen eis naar Mevrouw Bahati. Het is zo krom, maar ze durven tegen ons geen nee te zeggen. Iets waar we nog rekening mee moeten leren houden.
Mevrouw Bahati riep één van de meisjes bij zich en Elizabeth werd gevraagd of ze ons een rondleiding wilde geven en daarna konden we mee lunchen. Het is hier ook weer schitterend. De Girls School is een internaat waar op dit moment acht honderd meisjes zitten, veel daarvan zijn weesmeisjes.
Na de rondleiding schoven we aan bij de rest van de meiden in de grote “Dining Hall”. Een enorme ruimte overdekt met een knap geconstrueerd hout en rieten puntdak. Daarvan zijn hier alle daken gemaakt. Het houdt de regen goed tegen en vooral ook de warmte. Ze worden dan ook Shades genoemd. De lunch was lekker voedzaam, een bord vol witte rijst en bruine bonen met mais.
Na de lunch kwamen Nick en Faye ons opzoeken. Zij lopen hier drie maanden stage en verblijven op de Kwale Handicap School.
Omdat we toch lekker onderweg zijn de afgelopen dagen besluiten we vanavond bij Nick en Faye te logeren op de Handicap School. Hun buurvrouw heeft haar huisje tot onze beschikking gesteld. Dus we pakken een klein tasje hoognodige spulletjes in en gaan op pad. Te voet is het een half uurtje lopen. We nemen een short cut en lopen door de bush bush naar Kwale toe. Onderweg komen we een klein beekje tegen wat dient als de plaatselijke wasserette, badplaats en drinkwater voorziening.
Dan zie je dat de kranen met stromend water echt een luxe is op de Girls School.
-De dag van vandaag is gewoon niet in een paar zinnen te beschrijven. We hebben zo veel gezien en meegemaakt vandaag en de dag is nog lang niet om, dus ik typ nog even verder.-
Zodra we het hek door zijn van de Handicap School komen de kinderen ons tegemoet. Aan alle kanten moeten we klamme natgekwijlde handjes schudden, worden we door dezelfde handjes betast en meegetrokken. Mzungu! Mzungu! Oftewel, blank mens, blank mens.
Het is even wennen en nogal smerig, maar ik weet dat dit maar even duurt. Ook mag je gewoon streng nee zeggen of de kids op afstand houden. Eenmaal binnen in het huisje van Nick en Faye gaat de deur dicht en blijft dicht. Binnen mogen ze niet komen. Een paar kinderen bleven nog wat rond het huisje hangen, maar al snel werd het rustig want het is etenstijd. Na geholpen te hebben met het uitdelen van de bordjes rijst en bruine bonen, namen we zelf ook een bordje mee en ploften neer aan de tafel in het huisje. Het eerste momentje van rust van vandaag. Wat heerlijk!
Deze rust was echter van korte duur want het is inmiddels dinsdag en Nederland speelt. En dat willen we natuurlijk niet missen!! Op naar Kwale town, naar het plaatselijke filmhuis.
Een slimme Indiër heeft hier een grote ruimte gekocht, er een klein barretje gebouwd, een beemer geplaatst gericht op een enorme muur en digitale televisie aangeschaft. De locals komen hier sport en films kijken en zo ook vanavond. Alle Kenianen waren voor Nederland dus het was een gezellige boel. Het scherm was zo’n acht bij vijf meter groot en ondanks de drukte, het grote scherm en het gejoel als Robbe of van Persie aan de bal waren, geeft het toch een dubbel gevoel. Wij zitten met vier Nederlanders op een rijtje fanatiek te kijken, maar thuis is heel Nederland in rep en roer. Zeker na de winst op Uruguay en dus een plek in de finale, missen we wel het echte oranje gevoel hier. Desalniettemin staan we in de finale en zijn we super trots en wandelen zingend naar huis.
‘Hup Holland Hup laat de leeuw niet n z’n hemdje staan!!’
Terug op de Handicap school is er eigenlijk nog maar één ding waar we naar verlangen en dat is een lekker bedje en een goede nachtrust om alle nieuwe indrukken goed te verwerken en een plekje te geven. Wat een dag!!
LET OP!!! -> De foto's van de heenreis en Nairobi staan op de volgende link, dus klik hier:
http://picasaweb.google.nl/110499589480486761305/HeenreisEnNairobiWaarBenJij?authkey=Gv1sRgCPipw5DyosGa8AE#
En ja hoor om 06:00 uur ging het wekkertje, met pijn en moeite kreeg ik mijn ogen open en keek naar buiten. Of het aan buiten lag, of aan het feit dat ik gewoon nog niet wakker was, maar het was nogal mistig buiten en ik zag teleurstellend weinig, dus besloot ik om de wekker een uurtje later te zetten. Snoozen zat er na 07:00 uur niet meer in want om 07:15 ging de bel en werden we aan het ontbijt verwacht.
Klaar wakker door het gerinkel van de bel keek ik naar buiten en ja, nu zijn we echt in Afrika! Oneindig reikende vlaktes met kleine boompjes en struikjes, alleen zag ik nog niet veel wild rondlopen. Terwijl ik vannacht gedroomd had dat ik olifanten, giraffen, zebra’s en leeuwen zag. Stiekem hoopte ik dat dit de realiteit zou zijn bij het ontwaken, maar helaas ik moest het met een enkele kip, geit en koe doen.
Het uitzicht is werkelijk waar adembenemend. Niet alleen omdat het zo mooi is en ver strekt, maar ook omdat alles wat je verwacht werkelijkheid wordt. De kindjes zwaaiend en bedelend langs het spoor, kippen en koeien die rustig rond scharrelen, hutjes van klei en vervallen stationnetjes. Af en toe een wrak stuk wagon dat ontspoord is. Helaas, de stad naderend, zijn de verhalen over de vuilnisbulten vol kleine vieze hutjes werkelijkheid. Dit is dan ook meteen het meest schokkende wat ik tot nu toe gezien heb en de geur die ons cabinetje in drong was niet om uit te houden. Hutjes gemaakt van afval als huisjes en kinderen die in het vuilnis struinen is echt onmenselijk.
Terwijl we de vuilnisbergen passeerden liepen Anne en ik, met een nogal dubbel gevoel, naar het ontbijt. Zo is het nu eenmaal en door je schuldig te voelen over het feit dat jij nu lekker een gebakken eitjes op toast gaat eten helpt de kinderen toch niet. Wel benadrukt het weer even hoe goed wij het hebben in Nederland.
Na het ontbijt kon ik eindelijk mijn nieuwe speeltje uit de tas halen, de spiegel reflex camera met extra zoom lens van Ber!! Na de last-minute speed cursus fotografie van Tara was ik er voor mijn gevoel helemaal klaar voor. Ik klikte er vrolijk op los. Het is hier zo mooi en alles wat ik zie wil ik vast leggen om jullie een zo goed mogelijke impressie te geven. Echter moet ik nog flink oefenen met mijn camera en laten de professionele shots nog even op zich wachten. Maar niet getreurd, beeld je een documentaire op National Giografic in en je ziet waar wij de hele ochtend van hebben kunnen genieten.
De trein hobbelt vrolijk verder en inmiddels zijn we veertien uur van Nairobi verwijderd. Nairobi, wat een stad. De hoofdstad van Kenia met drie miljoen inwoners. Kenia zelf heeft trouwens een populatie van veertig miljoen mensen. Hoe onveilig we ons in Nairobi voelde is denk ik wel duidelijk. Het is ook niet zo gek als je achteraf terug denkt dat Nairobi bekend staat als de gevaarlijkste stad van heel Afrika. Autodiefstal, drugs en alcohol misbruik, overvallen, zakkenrollen en geweld zijn daar bijna de normaalste zaak van de wereld is. En het feit dat dit voorlopig niet zal verbeteren geeft de stad ook geen leuk toekomst perspectief en zal het zijn bijnaam Nairobbery ook niet snel kwijtraken.
Toch schijnt Nairobi ook leuke wijken te kennen en kan je er als toerist best leuke dingen doen en zien, hiervoor moet je wel je angst opzij zetten en weten in welke buurten je wel en juist niet moet komen. Wanneer je voor de schemer nog niet binnen in je hotel kamer bent, kan je het beste een taxi nemen. In de schemer veranderd het stadsleven enorm. De mensen die je overdag ziet lopen zoeken het binnen op en de “dodgy” mensen o.a. prostituees komen juist de straten op. Een scene waar je, je niet in wilt mengen.
Ik schilder de stad nu niet echt af op zijn best, maar zo heb ik het dan ook ervaren. Ik weet alleen bijna zeker dat wanneer we in Nederland al een hostel hadden geregeld, net even iets buiten het centrum, dat dit dan heel anders geweest zou zijn. Door alle drukte en heisa voor vertrek is dat er alleen even bij ingeschoten. En ach, het heeft ook wel wat om een keer in een stad te zijn waar ik absoluut niets voor voel om nog eens naar terug te keren. Na alles wat ik gezien heb is dit tot nu toe de enige plek op aarde die ik liever mijdt.
Goed, voor ik teveel van het verhaal afwijk. De trein minderde vaart en stopte op een klein armoedig stationnetje. Het was 09:55 en na het horen van de verhalen hadden we ons voorbereid op minimaal een uur vertraging.
‘Kijk An, dit zal wel een buitenwijk van Mombasa zijn.’
Waarop er door de speakers schalde: ‘Welcome to Mombasa Railway Station.’
‘O, toch niet.’
Het was echt een heel klein stationnetje. Er was één perron, een oud vervallen bord met de tekst Mombasa erop en er stonden een paar bankjes en meer heb je ook niet nodig.
Vanaf nu hebben we de zaakjes wat beter geregeld en liep ons, zoals afgesproken, een taxi chauffeur tegemoet. Hij bracht ons eerst langs de bank en de Safaricom winkel van Mombasa. Een écht mooie, koele, goed ruikende winkel waar we in één keer goed geholpen zijn. Vanaf nu hebben we internet. Wat een luxe en wat slecht dat we niet meer zonder kunnen.
Op naar de ferry die ons naar het vaste land en de stad Kwale brengt. Mombasa is een stad gebouwd op een eiland een paar honderd meter van de kust. Er wonen zo’n 880.000 mensen. Het is er veel rustiger en vriendelijker dan in Nairobi, maar ook hier kan je beter na de schemer niet meer te voet over straat gaan. Iets wat je trouwens in heel Kenia beter niet kan doen. De ferry wordt volgeladen met auto’s, bussen, Matatu’s, bepakte houten karren en fietsen en als dat allemaal staat worden de over gebleven gaten gevuld met een enorme stroom van mensen te voet die ook graag naar de overkant willen.
De taxi rit van een uur brengt ons naar de Kwale Girls High School. Onze thuisbasis voor de aankomende drie weken. Onderweg passeerden we, net als in de trein, de typerende beelden van een land zoals Kenia. Kleine klei hutjes, nog kleinere hutjes van takken en golfplaten dakjes, kleine houten kraampjes vol groente en fruit, vervallen huizen en heel veel Coca Cola reclame borden en gesponsorde gebouwen. Op en langs de weg zelf zie je ook van alles; auto’s groot en klein, motors, bussen, de bekende Matatu’s, fietsers, wandelaars, spelende kinderen, kippen, koeien en geitjes.
We keken onze ogen uit!
Kwale is een klein dorpje midden tussen de groen beboste heuvels en bergen. Wuivende palmen en tropische bloemen maken de omgeving tot een waar paradijs. Het is hier schitterend! De weg tot aan Kwale is geasfalteerd, het laatste stuk naar de Girls School is een verhard zandpad vol gaten, kuilen en hobbels. We werden netjes voor de deur afgezet. Letterlijk en figuurlijk! Helaas ontdekte we dit te laat en was onze, o zo vriendelijke taxi chauffeur al lang weer verdwenen. Heeft hij ook een goede dag gehad en die EUR 10,- meer of minder worden wij niet armer van, maar hij wel rijker! Voor ons is het weer een wijze les.
Mevrouw Bahati, het schoolhoofd van de Girls School heette ons van harte welkom en ging ons voor naar het, ons nog volkomen onbekende, huisje. We gingen uit van het ergste, dan kan het alleen maar meevallen. En dat deed het. We hebben een mooie geheel afgesloten ruimte verdeeld in twee delen, een keuken en slaapkamer. Daar tussenin zit een afgesloten badkamer met douche en een echte toiletpot! Het water is alleen niet zo goed aangesloten en komt met kleine beetjes tegelijk uit de kraan zetten. Douchen zullen we dus met een teiltje water en een bekertje doen. En dit maakt het alleen maar leuk. Stromend water is hier in ons huisje een overbodige luxe. Buiten zijn wel kranen met stromend water.
De ramen zijn open en dus vier enorme open staande deuren voor alles wat rond kruipt en vliegt en wij liever niet in ons huisje op bezoek krijgen. We zochten naar een oplossing en vroegen of wij daar doeken voor mochten spannen, of iets van gaas. We hadden het nog niet gezegd of er werd iemand bijgeroepen. In het Swahili werden er wat bevelen uitgedeeld en nog geen uur later hadden we prachtig strakgespannen horren voor de ramen.
Dit is iets waar we echt nog aan moeten wennen. We hadden er helemaal niet om gevraagd, we vroegen alleen of wij zelf daar iets voor konden spannen. Het was absoluut geen eis naar Mevrouw Bahati. Het is zo krom, maar ze durven tegen ons geen nee te zeggen. Iets waar we nog rekening mee moeten leren houden.
Mevrouw Bahati riep één van de meisjes bij zich en Elizabeth werd gevraagd of ze ons een rondleiding wilde geven en daarna konden we mee lunchen. Het is hier ook weer schitterend. De Girls School is een internaat waar op dit moment acht honderd meisjes zitten, veel daarvan zijn weesmeisjes.
Na de rondleiding schoven we aan bij de rest van de meiden in de grote “Dining Hall”. Een enorme ruimte overdekt met een knap geconstrueerd hout en rieten puntdak. Daarvan zijn hier alle daken gemaakt. Het houdt de regen goed tegen en vooral ook de warmte. Ze worden dan ook Shades genoemd. De lunch was lekker voedzaam, een bord vol witte rijst en bruine bonen met mais.
Na de lunch kwamen Nick en Faye ons opzoeken. Zij lopen hier drie maanden stage en verblijven op de Kwale Handicap School.
Omdat we toch lekker onderweg zijn de afgelopen dagen besluiten we vanavond bij Nick en Faye te logeren op de Handicap School. Hun buurvrouw heeft haar huisje tot onze beschikking gesteld. Dus we pakken een klein tasje hoognodige spulletjes in en gaan op pad. Te voet is het een half uurtje lopen. We nemen een short cut en lopen door de bush bush naar Kwale toe. Onderweg komen we een klein beekje tegen wat dient als de plaatselijke wasserette, badplaats en drinkwater voorziening.
Dan zie je dat de kranen met stromend water echt een luxe is op de Girls School.
-De dag van vandaag is gewoon niet in een paar zinnen te beschrijven. We hebben zo veel gezien en meegemaakt vandaag en de dag is nog lang niet om, dus ik typ nog even verder.-
Zodra we het hek door zijn van de Handicap School komen de kinderen ons tegemoet. Aan alle kanten moeten we klamme natgekwijlde handjes schudden, worden we door dezelfde handjes betast en meegetrokken. Mzungu! Mzungu! Oftewel, blank mens, blank mens.
Het is even wennen en nogal smerig, maar ik weet dat dit maar even duurt. Ook mag je gewoon streng nee zeggen of de kids op afstand houden. Eenmaal binnen in het huisje van Nick en Faye gaat de deur dicht en blijft dicht. Binnen mogen ze niet komen. Een paar kinderen bleven nog wat rond het huisje hangen, maar al snel werd het rustig want het is etenstijd. Na geholpen te hebben met het uitdelen van de bordjes rijst en bruine bonen, namen we zelf ook een bordje mee en ploften neer aan de tafel in het huisje. Het eerste momentje van rust van vandaag. Wat heerlijk!
Deze rust was echter van korte duur want het is inmiddels dinsdag en Nederland speelt. En dat willen we natuurlijk niet missen!! Op naar Kwale town, naar het plaatselijke filmhuis.
Een slimme Indiër heeft hier een grote ruimte gekocht, er een klein barretje gebouwd, een beemer geplaatst gericht op een enorme muur en digitale televisie aangeschaft. De locals komen hier sport en films kijken en zo ook vanavond. Alle Kenianen waren voor Nederland dus het was een gezellige boel. Het scherm was zo’n acht bij vijf meter groot en ondanks de drukte, het grote scherm en het gejoel als Robbe of van Persie aan de bal waren, geeft het toch een dubbel gevoel. Wij zitten met vier Nederlanders op een rijtje fanatiek te kijken, maar thuis is heel Nederland in rep en roer. Zeker na de winst op Uruguay en dus een plek in de finale, missen we wel het echte oranje gevoel hier. Desalniettemin staan we in de finale en zijn we super trots en wandelen zingend naar huis.
‘Hup Holland Hup laat de leeuw niet n z’n hemdje staan!!’
Terug op de Handicap school is er eigenlijk nog maar één ding waar we naar verlangen en dat is een lekker bedje en een goede nachtrust om alle nieuwe indrukken goed te verwerken en een plekje te geven. Wat een dag!!
LET OP!!! -> De foto's van de heenreis en Nairobi staan op de volgende link, dus klik hier:
http://picasaweb.google.nl/110499589480486761305/HeenreisEnNairobiWaarBenJij?authkey=Gv1sRgCPipw5DyosGa8AE#
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
