De Fabris family

Vijf jaar geleden tijdens mijn wereldreis verbleef ik voor een weekje bij Julie in Melbourne. We zijn toen drankjes gaan drinken en heb ik een aantal van haar vrienden ontmoet. Zo ook Adam Fabris, een hele aardige jongen en een echte allemans vriend. We hebben, dankzij Facebook, altijd contact gehouden. Zodra ik wist dat ik weer naar Melbourne ging heb ik hem een berichtje gestuurd om te vragen of ik een paar dagen bij hem mag logeren. Dan kan ik vanuit daar proberen een baantje en een kamertje te vinden voor ongeveer 8 weken.
Even ter informatie: hij woont in Melbourne, is inmiddels 28 jaar oud en bezig met een 2e studie psychologie.

Het is nog steeds donderdag wanneer ik veilig land in Melbourne. Zoals afgesproken haalt Adam me op van het vliegveld. Het is meteen gezellig en alsof het niet 5 jaar, maar 5 weken geleden is dat we elkaar voor het laatst zagen.
We rijden ondertussen naar zijn huis, door de stad en eigenlijk steeds verder uit het centrum. Ondertussen verteld hij me dat hij zijn ouders heeft uitgelegd hoe we elkaar kennen.
'Zijn ouders? Hmm, komen die op bezoek deze aankomende dagen?'
Wanneer we ver uit het centrum zijn, maar liefst 45 minuten rijden ver, neemt Adam de afslag naar een wijk met allemaal losstaande huizen. Een echt gezin buurtje...en het kwartje valt. Dus vroeg ik hem of hij nog thuis woont?
En inderdaad, hij woont nog thuis en dacht dat ik dat wist. Uhm....nee.
Haha, lichtelijk in shock ontmoet ik de ouders en stel me netjes voor. Ik krijg een leuk kamertje aangewezen en plof neer op het bed. Ondertussen legt Adam een beetje uit hoe en wat en hoe lang ik ook al weer van plan was om te blijven. Ongeveer 8 weken toch?
Het blijkt dus dat dat helemaal oké is met zijn ouders, dat wanneer het klikt ik hier tegen een kleine vergoeding gerust 8 weken mag verblijven. Wat? Jeetje wat gastvrij!
Nog steeds een beetje erg verrast, denkende dat wanneer je 28 bent, studeert en zegt dat je in Melbourne woont. Ik eigenlijk verwachtte dat hij in een studenten woning ergens in het centrum zou wonen. Maar goed, het is een kleine verrassing in het Australië avontuur en ik ga het gewoon een paar dagen aankijken en dan zien we wel weer verder.

Zondag 13 januari 2013

Één goede morgen, het is vandaag slechts 39,4 graden Celsius en het is pas elf uur in de ochtend. Lekker weer dus hier in Melbourne. Helaas brengt het mooie weer, de hitte en de droogte ook grote risico's voor bosbranden met zich mee. In Victoria en rondom Melbourne is het dan ook flink raak dit jaar. Waar ik verblijf is het echter veilig. Terwijl het hier te droog is, wordt de oostkust in het noorden getroffen door een orkaan en dit brengt verschrikkelijk veel regen en storm met zich mee. Ook Brisbane is er slecht aan toe. De overstromingen zijn zelfs erger dan in 2011. Ik mag dan ook van geluk spreken dat ik nu in Melbourne zit en niks merk van het natuurgeweld. Simon en iedereen die ik ken in Brisbane houden het gelukkig droog.

Hoe positief en vrolijk ik altijd tijdens mijn reizen ben, het is dit maal wat anders. Er valt een kleine schaduw over mijn eeuwige rozengeur en maneschijn spirit. Ik heb het heel erg naar mijn zin hier, maar het is niet waar ik voor gekomen ben. En deels ook weer wel. Ik wilde graag het echte Australische leventje leren kennen. Wat dat aangaat doe ik het goed. Bij de boys in Brisbane en nu bij huize Fabris in Vermont South, maar helaas niet in Melbourne city.
Verdoe ik mijn tijd en moet ik gewoon uit de comfort zone stappen en naar de stad gaan? Of moet ik juist even genieten van de luxe van het gezinsleven? En zodra ik werk heb proberen veel te werken zodat ik weer even vooruit kan? Ik geef mezelf een weekje om aan te kijken hoe en wat. Wellicht vind ik snel een leuk baantje.

De afgelopen dagen heb ik overdag dan ook voornamelijk in de shopping malls doorgebracht om overal mijn CV uit te delen. Ook heb ik de lokale Irish Pub gezien, wat een leuk avondje uit was.
Ik weet inmiddels waar ik ben, in Vermont South. Een buitenwijk van Melbourne ongeveer 40 kilometer uit het centrum. Ik verblijf in een rustig buurtje en huize Fabris is erg gezellig. Met de Italiaanse vader Renzo en Australische moeder Ruth. Renzo is met pensioen en heeft het helemaal voor elkaar met zijn dagelijkse bezigheden in het huis en zijn moestuin. Hij doet zijn deel van het huishouden en kookt iedere avond de meest heerlijke maaltijden. Ruth werkt nog maar twee dagen per week en is een lekkere kletskous. Om zes uur zitten we met het hele gezin aan tafel. Het is weer eens wat anders. Adam werkt full time voor twee weken en heeft daarna vijf weken vrij voor zijn studie weer begint. En dan is er ook nog Cindy, een stok oude Beetle.

Donderdag 17 januari 2013

Ik heb inmiddels besloten hier een tijdje te verblijven, want ik heb zowaar een baantje gevonden. Ik heb bij drie verschillende cafés en restaurantjes een proef dag gedraaid en ben officieel aangenomen bij restaurant Schnitz. Ik start volgende week en werk ongeveer 35 uur per week, joepie!

Nu ik nog even een paar dagen vrij ben gaan we met het hele gezin naar het strand. Ik lach me gek hier. Renzo is heel georganiseerd en bereid de hele trip voor, terwijl Ruth nog lekker aan het rommelen is. Zij heeft het overigens goed voor elkaar. Er gaat namelijk geen dag voorbij dat Renzo niet haar ontbijtje op bed komt brengen.
Inmiddels is de auto volgeladen en vraag ik me af wat er nog meer mee moet naar het strand dan een handdoek, wat te drinken en wellicht een boek?
Het is een flinke rit van maar liefst 2,5 uur rijden, maar dan zijn we bij de Philip Island Bay. Een plek waar alle toeristen naar toe gaan om de Nobbies Islands en de pinguïns te bekijken. Wij gaan eerst naar een klein strandje en komen langs een haventje waar een stel pelikanen rond wandelen. Er wordt gestopt en ik kan wat foto's nemen. Ik ben zo dankbaar voor alle moeite die de Fabris family voor mij doet. Uiteraard genieten ze zelf ook van een dagje strand.
Wanneer we aankomen gaat alles uit de kofferbak mee naar het strand. Twee volle koeltassen, strand stoeltjes, twee bodyboards, wetsuits, strandtassen, handdoeken en een tentje verder ben ik toe aan een verfrissende duik. Het is een mooi gezicht, de complete strand uitzet nauwkeurig geplaatst zo dicht mogelijk tegen de stenen aan. Dit omdat het een klein strandje is en de vloed helemaal tot de kliffen reikt. Gedurende de dag zie je ook dat iedereen langzaam zijn weg omhoog maakt en uiteindelijk zit iedereen bijna op de stenen.
Wanneer het tijd is voor de lunch krijg ik te zien wat er in de koeltassen zit. Een complete lunch, wel vier verschillende soorten frisdrank, cake, chips, crackers, snoepjes, fruit en ik ben vast nog iets vergeten. Het is een mooi gezicht hoe dit gezin al ruim 28 jaar prima functioneert en Adam dit ook helemaal niet gek schijnt te vinden dat hij nog lekker als klein groot kind in het gezin behandeld wordt.
Na de lunch is het tijd voor een bodyboard sessie, dit maal is het mijn beurt om me als kind zo blij te voelen. Wat is dat toch leuk!!

Op de terugweg gaan we naar de Nobbies Islands en wandelen over de boardwalk langs de kust. Het is er werkelijk schitterend. De kustlijn is er ruig waardoor het helder blauwe water wit schuimt, de groene heuvels maken het plaatje compleet. Wanneer het schemert is de plek bekend voor de massa's pinguïns die er aan land komen voor de nacht. Wij blijven echter niet zo lang omdat het nog een flinke rit terug is.