Full time Schnitz
Blijf op de hoogte en volg Jamie
25 Maart 2013 | Australië, Melbourne
Vrijdag 18 januari 2013
De timing is perfect want ik ben in de buurt van Melbourne en laat dat nou net de stad zijn waar jaarlijks de Australian Open wordt gehouden. Dus ga ik vandaag naar de Australian Open. Bij de rij voor de kassa stond een vrouw aan de zijkant met een ticket in haar handen. Iets wat je eigenlijk niet moet doen is kaartjes kopen van iemand op straat, maar mijn nieuwsgierigheid was te groot en het was duidelijk wat de vrouw probeerde te doen. Nu ben ik hier achteraf zo blij, want de vrouw had inderdaad een kaartje over en tegen een vrienden prijsje heb ik haar ticket gekocht. Hiermee mocht ik in de Hisens Arena. En dat was zo gaaf! Met een gewone dag pas kan je alleen maar de buiten banen bekijken. Nu heb ik in de arena de wedstrijd tussen Ana Ivanovic en Jelena Jankovic kunnen zien. En dat was echt super!
Maandag 21 januari 2013
Het restaurant Schnitz is gevestigd in de mall 'just down the road.' Dit betekent voor de locals 5 minuten met de auto via de highway waar je 80 km per uur mag rijden. Voor mij is het een uur wandelen, maar je hoort me niet klagen hoor. Alles behalve dat.
Het lopen naar werk en de gym sessies in de ochtend doe ik graag, alhoewel het een beetje dweilen met de kraan open is. Ik wordt zo verwend in huize Fabris. Omdat ik het eten zo lekker vind wordt Renzo steeds enthousiaster en nu maakt hij ook de lekkerste desserts. Brownies, fruit taartjes en banana cake, ik vrees dat ik tonnetje rond wordt hier.
Éénmaal aangekomen bij Schnitz krijg ik een t-shirt, haarbandje en schoortje en ga ik officieel aan de slag. Ik start bij de salade bar. Het is heel simpel. De meisjes achter de kassa's nemen de bestelling op. De bestelling wordt dan gemaakt door diegene die achter de salade bar staan. Dit wordt vervolgens doorgegeven aan die gene die bij de uitgifte staat en diegene op de vloer brengen de bestellingen naar de tafels.
Het klinkt misschien simpel, maar het is best lastig. Zeker wanneer je weet dat er minimaal 15 verschillende soorten wraps en burgers zijn. Met schnitzel, schnitzel parmezaan, marrocan of spicy chicken, met beef of met een veggie burger. En dan gaat in de ene wrap, tasty cheese, geroosterde uitjes, champignons, tomaat, komkommer en bbq-relish saus. In de Swiss wrap gaat, avocado, Swiss cheese, zon gedroogde tomaatjes, baby spinazie en sweet chilli mayo. En dit zijn slechts twee varianten. En niet te vergeten dat het allemaal op een hoog tempo gaat. Gelukkig zijn de collega's behulpzaam en geduldig, iedereen is ooit zo begonnen. Na een hele dag schnitzel wraps en burgers maken zit mijn eerste shift er op.
De rest van de week heb ik voornamelijk achter de salade bar gestaan en op de vloer. Op de vloer is het heel simpel en helemaal prima. Ik ben mijn Mise en Place skills gelukkig nog niet vergeten. Ik breng vier borden tegelijk weg en haal ongeveer acht vieze borden op van de tafels. De reacties van de collega's zijn zo leuk en lief. Ze zijn echt onder de indruk.
Het is geen hoogstaand restaurant en dus stapelen de meiden de borden op aan de tafels. Dat was bij Mise en Place absoluut not done, dus ik weet niet beter. Het resultaat van het effectieve borden lopen is dat ik de volgende week bijna de hele week op de vloer stond ingedeeld. Ach, het houdt me fit, maar gelukkig ga ik de koffie cursus volgen en dan kan ik ook officieel koffie maken.
Hier in Australië zijn ze heel erg gesteld op hun koffie, deze moet dan ook perfect zijn. Automaat koffie is hier uit den boze. Waar je ook koffie koopt, het is altijd gemaakt met vers gemalen bonen en met een echte espresso machine. Ook krijg je een mooi patroontje in je cappuccino of cafe latte. Mijn uitdaging deze weken is dat ik dat straks ook kan. Ik wilde altijd al als barrista in een cafeetje werken en nu komt dit uit. Na de cursus wordt ik inderdaad ingedeeld bij de koffie bar en ben ik helemaal gelukkig. Cappuccino's, luxe ice coffees en chai tea's, ik kan mijn lol niet op.
Ik heb hier inmiddels een fiets, dus loop of fiets ik naar mijn werk. Wat klinkt dat grappig en officieel. Gedurende drie weken werk ik nu full time bij Schnitz. Ik vind het echt heel leuk, heb leuke collega's en de managers zijn heel relaxed. Het is weer eens wat anders dan in de kraamzorg.
De dagen dat ik vrij ben zijn Adam, zijn ouders en ik leuke dingen gaan doen. Zo zijn we een dagje naar de kust gegaan bij Melbourne city, naar de bekende wijk St. Kilda. Ook vieren we Australia day. De dag begint met een champange ontbijt met de Aussies, maar we vieren de dag ook met Dutchies. Paula, een ex collega van Mise en Place is momenteel ook in Melbourne en samen met haar en haar huisgenootjes hebben we een gezellige dag gehad. We zijn naar de Federation Square gegaan in het centrum. Daar werd op een groot scherm de vrouwen finale van de Australian Open geshowed. Om de avond af te sluiten was er een vuurwerk show. Al ben ik geen Australiër. Het feit dat ik hier mag zijn en het helemaal naar mijn zin heb, was een goede reden om dit feestje op en top te vieren.
Rond om Vermont South zijn een aantal wijngaarden en wijn boerderijen. We zijn dan ook een middagje naar een aantal mooie wijn boerderijen gegaan om wijn te proeven. Het is echter wel kleinschalig hier waardoor je niet omgeven bent met wijngaarden. Het ligt allemaal wat meer bij de bewoonde wereld in plaats van in de heuvels. Dit maakt het echter niet minder leuk, wel minder mooi. Als laatste gaan we naar een andere proeverij, namelijk die van chocola. Wat een feest! En wat veel chocola. Noem het maar op en het is er. Chocola met hete pepertjes, gekaramelliseerde cashews en met butterscotch. Echt heerlijk!!
Zaterdag 9 februari 2013
Gedurende de afgelopen weken heb ik het echte local leventje in de suburbs van Melbourne goed leren kennen. Ik ben ook met collega's naar een karaoke bar gegaan en met een aantal meiden heb ik lekker koffie'tjes gedronken. Zo zie je echter wel hoe beperkt het leven in de buitenwijken is. Het is echt te vergelijken met het platteland leven in Nederland. Alles is kleiner en meer dorps. Het bekende ons kent ons. In Brisbane zat ik ook in een buitenwijk, maar omdat de jongens zo ondernemend waren, was het totaal anders dan hier.
Ik denk dat je hier prima kan wonen met je gezinnetje, weg van de hectiek van de stad en met veel ruimte voor de kids om te spelen. Ik wil nu echter na vijf weken juist de rust en luxe achter me laten en daarom ga ik twee weken naar het bruisend centrum van Melbourne.
Ik heb het echt super gehad in huize Fabris en om ze te bedanken neem ik Renzo, Ruth en Adam mee uit eten in restaurant, hoe kan het ook anders, Schnitz. Het was een geslaagd avondje en nu heb ik een klein beetje wat terug kunnen doen. De gastvrijheid was overweldigend. Ik heb uiteraard geholpen waar ik kon helpen, maar ik heb ook zeker weer even kunnen proeven hoe fijn het is als je nog thuis bij je ouders woont. Ik voelde me dan ook helemaal thuis en als kind aan huis. Nu is het echter tijd om het “tijdelijke nest” te verlaten en om naar de grote stad Melbourne te gaan.
Ciao Vermont South
De timing is perfect want ik ben in de buurt van Melbourne en laat dat nou net de stad zijn waar jaarlijks de Australian Open wordt gehouden. Dus ga ik vandaag naar de Australian Open. Bij de rij voor de kassa stond een vrouw aan de zijkant met een ticket in haar handen. Iets wat je eigenlijk niet moet doen is kaartjes kopen van iemand op straat, maar mijn nieuwsgierigheid was te groot en het was duidelijk wat de vrouw probeerde te doen. Nu ben ik hier achteraf zo blij, want de vrouw had inderdaad een kaartje over en tegen een vrienden prijsje heb ik haar ticket gekocht. Hiermee mocht ik in de Hisens Arena. En dat was zo gaaf! Met een gewone dag pas kan je alleen maar de buiten banen bekijken. Nu heb ik in de arena de wedstrijd tussen Ana Ivanovic en Jelena Jankovic kunnen zien. En dat was echt super!
Maandag 21 januari 2013
Het restaurant Schnitz is gevestigd in de mall 'just down the road.' Dit betekent voor de locals 5 minuten met de auto via de highway waar je 80 km per uur mag rijden. Voor mij is het een uur wandelen, maar je hoort me niet klagen hoor. Alles behalve dat.
Het lopen naar werk en de gym sessies in de ochtend doe ik graag, alhoewel het een beetje dweilen met de kraan open is. Ik wordt zo verwend in huize Fabris. Omdat ik het eten zo lekker vind wordt Renzo steeds enthousiaster en nu maakt hij ook de lekkerste desserts. Brownies, fruit taartjes en banana cake, ik vrees dat ik tonnetje rond wordt hier.
Éénmaal aangekomen bij Schnitz krijg ik een t-shirt, haarbandje en schoortje en ga ik officieel aan de slag. Ik start bij de salade bar. Het is heel simpel. De meisjes achter de kassa's nemen de bestelling op. De bestelling wordt dan gemaakt door diegene die achter de salade bar staan. Dit wordt vervolgens doorgegeven aan die gene die bij de uitgifte staat en diegene op de vloer brengen de bestellingen naar de tafels.
Het klinkt misschien simpel, maar het is best lastig. Zeker wanneer je weet dat er minimaal 15 verschillende soorten wraps en burgers zijn. Met schnitzel, schnitzel parmezaan, marrocan of spicy chicken, met beef of met een veggie burger. En dan gaat in de ene wrap, tasty cheese, geroosterde uitjes, champignons, tomaat, komkommer en bbq-relish saus. In de Swiss wrap gaat, avocado, Swiss cheese, zon gedroogde tomaatjes, baby spinazie en sweet chilli mayo. En dit zijn slechts twee varianten. En niet te vergeten dat het allemaal op een hoog tempo gaat. Gelukkig zijn de collega's behulpzaam en geduldig, iedereen is ooit zo begonnen. Na een hele dag schnitzel wraps en burgers maken zit mijn eerste shift er op.
De rest van de week heb ik voornamelijk achter de salade bar gestaan en op de vloer. Op de vloer is het heel simpel en helemaal prima. Ik ben mijn Mise en Place skills gelukkig nog niet vergeten. Ik breng vier borden tegelijk weg en haal ongeveer acht vieze borden op van de tafels. De reacties van de collega's zijn zo leuk en lief. Ze zijn echt onder de indruk.
Het is geen hoogstaand restaurant en dus stapelen de meiden de borden op aan de tafels. Dat was bij Mise en Place absoluut not done, dus ik weet niet beter. Het resultaat van het effectieve borden lopen is dat ik de volgende week bijna de hele week op de vloer stond ingedeeld. Ach, het houdt me fit, maar gelukkig ga ik de koffie cursus volgen en dan kan ik ook officieel koffie maken.
Hier in Australië zijn ze heel erg gesteld op hun koffie, deze moet dan ook perfect zijn. Automaat koffie is hier uit den boze. Waar je ook koffie koopt, het is altijd gemaakt met vers gemalen bonen en met een echte espresso machine. Ook krijg je een mooi patroontje in je cappuccino of cafe latte. Mijn uitdaging deze weken is dat ik dat straks ook kan. Ik wilde altijd al als barrista in een cafeetje werken en nu komt dit uit. Na de cursus wordt ik inderdaad ingedeeld bij de koffie bar en ben ik helemaal gelukkig. Cappuccino's, luxe ice coffees en chai tea's, ik kan mijn lol niet op.
Ik heb hier inmiddels een fiets, dus loop of fiets ik naar mijn werk. Wat klinkt dat grappig en officieel. Gedurende drie weken werk ik nu full time bij Schnitz. Ik vind het echt heel leuk, heb leuke collega's en de managers zijn heel relaxed. Het is weer eens wat anders dan in de kraamzorg.
De dagen dat ik vrij ben zijn Adam, zijn ouders en ik leuke dingen gaan doen. Zo zijn we een dagje naar de kust gegaan bij Melbourne city, naar de bekende wijk St. Kilda. Ook vieren we Australia day. De dag begint met een champange ontbijt met de Aussies, maar we vieren de dag ook met Dutchies. Paula, een ex collega van Mise en Place is momenteel ook in Melbourne en samen met haar en haar huisgenootjes hebben we een gezellige dag gehad. We zijn naar de Federation Square gegaan in het centrum. Daar werd op een groot scherm de vrouwen finale van de Australian Open geshowed. Om de avond af te sluiten was er een vuurwerk show. Al ben ik geen Australiër. Het feit dat ik hier mag zijn en het helemaal naar mijn zin heb, was een goede reden om dit feestje op en top te vieren.
Rond om Vermont South zijn een aantal wijngaarden en wijn boerderijen. We zijn dan ook een middagje naar een aantal mooie wijn boerderijen gegaan om wijn te proeven. Het is echter wel kleinschalig hier waardoor je niet omgeven bent met wijngaarden. Het ligt allemaal wat meer bij de bewoonde wereld in plaats van in de heuvels. Dit maakt het echter niet minder leuk, wel minder mooi. Als laatste gaan we naar een andere proeverij, namelijk die van chocola. Wat een feest! En wat veel chocola. Noem het maar op en het is er. Chocola met hete pepertjes, gekaramelliseerde cashews en met butterscotch. Echt heerlijk!!
Zaterdag 9 februari 2013
Gedurende de afgelopen weken heb ik het echte local leventje in de suburbs van Melbourne goed leren kennen. Ik ben ook met collega's naar een karaoke bar gegaan en met een aantal meiden heb ik lekker koffie'tjes gedronken. Zo zie je echter wel hoe beperkt het leven in de buitenwijken is. Het is echt te vergelijken met het platteland leven in Nederland. Alles is kleiner en meer dorps. Het bekende ons kent ons. In Brisbane zat ik ook in een buitenwijk, maar omdat de jongens zo ondernemend waren, was het totaal anders dan hier.
Ik denk dat je hier prima kan wonen met je gezinnetje, weg van de hectiek van de stad en met veel ruimte voor de kids om te spelen. Ik wil nu echter na vijf weken juist de rust en luxe achter me laten en daarom ga ik twee weken naar het bruisend centrum van Melbourne.
Ik heb het echt super gehad in huize Fabris en om ze te bedanken neem ik Renzo, Ruth en Adam mee uit eten in restaurant, hoe kan het ook anders, Schnitz. Het was een geslaagd avondje en nu heb ik een klein beetje wat terug kunnen doen. De gastvrijheid was overweldigend. Ik heb uiteraard geholpen waar ik kon helpen, maar ik heb ook zeker weer even kunnen proeven hoe fijn het is als je nog thuis bij je ouders woont. Ik voelde me dan ook helemaal thuis en als kind aan huis. Nu is het echter tijd om het “tijdelijke nest” te verlaten en om naar de grote stad Melbourne te gaan.
Ciao Vermont South
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
