Citta'di Pisa

Citta' di Pisa

Maandag 16 juli 2012

Terwijl we staan te wachten op het kleine station van San Vincenzo wordt de trein aangekondigd met een ouderwets belletje wat bevestigd is aan de muur. Geen speakers die over de perrons schallen, een simpel belletje doet hier het werk.
Voordat we instappen nemen we, a la Italiaans een kopje koffie bij het koffie barretje van het station. Dat schijn je hier zo te doen. Je bestelt een espresso en terwijl je aan de bar staat drink je in drie slokjes je kopje leeg. Wij nemen drie cappuccino's en ook nog eens take-away. We gaan dus tegen alle regels in, maar we komen er mee weg omdat we toeristen zijn.
Onderweg rijden we langs de kust en genieten van het uitzicht. Ook het binnenland is prachtig. Heuvels en bergen en alles is groen. Het is maar een uur met de trein naar Pisa en we zijn er dan ook zo.
Aangekomen in Citta'di Pisa nemen we expres niet plaats op het eerste terrasje wat je we tegen komen. We kunnen namelijk niet onder onze toeristen look uit. We nemen plaats bij een terrasje waar ook Italianen zitten en vertrouwen er op dat we goede koffie krijgen en niet zwaar worden afgezet.
De koffie zag er prachtig uit en was met een sierlijk patroontje op gediend. De koffie was echter waterig en slap, lees gerust: 'Lauw, warme melk met een hintje koffie smaak.'
Toen vervolgens de rekening kwam viel Daan (Anne's vader) bijna achterover van zijn stoel. Één cappuccino kostte om precies te zijn 5,- euro. Echt belachelijk, maar goed als de man is heeft hij braaf de rekening betaald. Ondertussen ben ik bij de locals gaan vragen wat hun kopje koffie heeft gekost. En je raadt het al, slechts 1,- euro. Petra en ik zijn vervolgens verhaal gaan houden bij het personeel achter de bar. En uiteraard was dit tevergeefs. Er hing namelijk een prijslijst met twee prijzen. Afhalen bij de bar was 1,- euro en service kosten 5,- euro. We hadden geen poot om op te staan dus. We waren 25,- euro armer en wel een wijze les rijker. Pfff.
Pisa heeft een grote oude binnenstad. Ondanks de gevoerde oorlogen zijn de steden in Italië veelal in tact gebleven. Ook kruisen oude en nieuwe architectuur elkaar niet. Hierdoor krijg je het echte Italië gevoel wanneer je door de binnenstad loopt. Het ademt geschiedenis en cultuur.
We wandelen door prachtige straatjes en ik kan dan ook niet stoppen met foto's maken. Alle gevels met sierlijke balkonnetje, steegjes en naam bordjes zijn zo mooi. Ook hebben ze hier een goed gevoel voor humor al hebben ze daar zelf geen weet van. Wanneer wij bepaalde verkeersborden direct vertalen, krijg je zeer aparte gebieden. (zie de foto's)
We zijn uiteraard op weg naar de toren van Pisa. Echt een voorstelling hadden we niet, maar het blijft gek wanneer je de hoek omslaat en hij daar zo ineens aan het einde van de straat staat. De scheve toren van Pisa.
Anne en ik zijn vervolgens een uur helemaal opgegaan in het maken van de perfecte foto. Wij moesten de toren omduwen, er tegenaan leunen en we hebben hem ook nog gekust. Daarna zijn we de toren en de rest van de omgeving gaan bekijken en het is werkelijk prachtig.
Ook het verhaal achter de toren is naar mijn mening interessant genoeg om even over uit te wijden.

De toren van Pisa is de vrijstaande klokkentoren bij de kathedraal van Pisa. De bouw begon in 1173. Na de bouw van de derde verdieping in 1178 is de toren gaan overhellen. Hierdoor viel de bouw stil. De oorlogen die Italië rond die tijd voerde zorgde ervoor dat de bouw nog gedurende honderd jaar stil lag. Dit was achteraf gezien gunstig, want in deze tijd heeft de grond kunnen zetten. Was dit niet gebeurd dan was de toren zeker omgevallen.
De bouw heeft veel voeten in de aarde gehad. Men heeft telkens geprobeerd de toren rechter te krijgen, maar het was tevergeefs. In 1284 viel de bouw weer stil en pas in 1372 heeft men de toren van Pisa afgebouwd. Het heeft dus bijna 200 jaar geduurd, maar hij staat.
De toren is tegenwoordig een grote publiek trekker en eigenlijk ook de voornaamste reden dat men het stadje Pisa bezoekt. In 1990 heeft de Italiaanse regering de toren echter moeten sluiten uit veiligheidsoverwegingen. Vervolgens werd hij gerestaureerd om toch de helling te verminderen. Na ruim tien jaar werk werd de toren weer voor het publiek geopend. De toren is sinds mei 2008 weer stabiel. Op zich is het met de moderne techniek van tegenwoordig wel mogelijk de toren helemaal recht te zetten, maar men vreest dat de toeristen hierdoor uit blijven.
Dus we zijn inmiddels ruim 900 jaar verder en de toren staat nog steeds. Hij is 55,85 meter hoog en na de enorme renovatie staat de toren maar liefst 44 centimeter rechter. In plaats van 4,5 meter, helt de toren nog maar 4 meter over. Dit heeft slechts 28 miljoen gekost.
Onderzoek in 2004 heeft uitgewezen dat de toren de eerst komende drie eeuwen niet zal instorten. We hoeven voorlopig dus niet te vrezen dat onze kleinkinderen en de kleinkinderen van die kleinkinderen de toren niet meer kunnen zien.

Helemaal blij dat we de toren van Pisa gezien hebben verenigen we ons weer met Anne haar ouders en broertje. Na een snelle lunch nemen we de trein terug naar de camping. Pisa is niet zo groot en we hebben in één ochtend makkelijk alles kunnen zien. Nu smachten we echter naar de airconditioning in de trein en het verkoelende zwembad op de camping. Het is hier echt heerlijk warm, maar in de steden mag je het gerust verschrikkelijk heet noemen.
De rest van de dag brengen we aan de rand van het zwembad door en ook de volgende dag staat in het teken van relaxen. Het is ons laatste dagje op de camping en woensdag gaat de Eurotrip voor ons echt beginnen.
De laatste avond gaan we met z'n allen uit eten op de camping. Met tiramisu en ijs voor het dessert was het een waar feestmaal en een mooie afsluiter van deel één van de Eurotrip.

Link foto's: https://picasaweb.google.com/110499589480486761305/Eurotrip21617Juli12#