Hakuna Matatta !!

Vrijdag 2 juli 2010-07-04

De dag voor vertrek ben ik meestal druk in de weer en heb ’s nachts rond twee uur mijn tas eindelijk ingepakt. Vandaag echter, moest en zou ik mijn tas om 4 uur klaar hebben staan. Ik wil natuurlijk niets van de spannende wedstrijd Brazilië – Nederland missen.
De backpack staat voor 4 uur klaar voor vertrek maar ik zou Jamie niet zijn als ik, al was het door een te lange rij bij de ABN AMRO bank, niet tien minuten te laat aan kom bij Bernard waar ik samen met Joost en Jackie voetbal ga kijken. Gelukkig had ik nog niet veel gemist. Geconcentreerd naar het scherm kijkend schieten me nog dingen te binnen die ik niet moet vergeten. Ik weet dat ik ze op moet schrijven, maar Nederland Brazilië zien verslaan is veel leuker!
Wat een spannende wedstrijd en wat een vreugde heerste er in huize Bernard toen de 2-1 gescoord werd. Het bleef spannend tot het eind en gelukkig begon mijn vakantie met een feestje!

Zaterdag 3 juli 2010

Vanochtend ging om 04:30 de wekker, een mooie tijd. Snel even douchen, eten, hup de backpack in de Smart en op naar de Meloenstraat. Anne zat al “vrolijk” aan de ontbijt tafel en was helemaal klaar om te gaan.
‘Katertje An? Of gewoon nog wat slaperig.’ De pracht avond met top prestatie van Nederland verklaard een hoop.
Na een vluchtig afscheid van alles wat ons lief is hier in Nederland stapte we in de auto. Anne haar ouders zijn zo lief om ons te brengen. Op naar Dusseldorf, daar vertrekt ons vliegtuig om 11:30. Het vertrek staat gepland om 06:00 en 06:00 it was, dus alle tijd.
De reis verliep voorspoedig tot we na zo’n vijf kwartier op een file stuiten. Een nogal stilstaande file. Zo stil dat men de motoren uit zetten, uit stapte en rustig bij elkaar ging buurten.
‘Wie weet weten zij iets meer?’ Het bleek een auto te zijn die over de kop geslagen is. Hoe lang het zou dat gaan duren wist niemand. Stress? Nee, we hebben en uur extra ingecalculeerd dus dat komt wel goed. De vader van Anne had er ook duidelijk alle vertrouwen in en stond midden op de snelweg rustig in het zonnetje zijn krantje te lezen. Na een klein uurtje begon de boel weer in beweging te komen en precies op tijd kwamen we aan op Dusseldorf Airport.
Het inchecken verliep soepel en de veertig t-shirts mochten ook mee. Deze gaan we uitdelen op de Kwale Handicap School.
Doordat alles uiteindelijk heel vlot ging hadden we nog twee uur de tijd voor we gaan boarden. Dus waar zijn we anders meisjes voor op naar de winkeltjes. En o, wat is dat? Een H&M? Goh wat leuk, zullen we even gaan kijken…een bikini broekje, haarbandje en slippers rijker liepen we trots de H&M uit.
Terwijl we naar onze stoelen in het vliegtuig liepen bedacht Anne zich te laat dat we om plekken met extra been ruimte hadden moeten vragen. Goh, wat toevallig nou dat we op rij twaalf zitten bij de nootuitgang. Natuurlijk kunnen wij de nootuitgang deur openen wanneer dat nodig is. Wat een mazzel!!
We waren trouwens de enige Nederlandse meisjes in het vliegtuig, maar wat wil je wanneer je met Turkish Airlines vliegt. Omringd door alle kleuren en geuren die het Turkse volk met zich mee bracht hebben we een goede vlucht gehad. We hebben lekker gegeten en zonder turbulentie zijn we soepeltjes op Instanbul Airport geland. Op naar vlucht nummer twee.
We hadden wat vertraging en wat is er dan leuker om bij de gate te zitten wachten terwijl je geëntertaind wordt door een enorme, nogal ongeduldige rij mede passagiers. Wat heb ik toch een mazzel dat ik iedere reis weer kostelijk vermaakt wordt.

Zondag 4 juli 2010

Ook deze vlucht verliep soepel en na ruim zes uur landen we in Nairobi. Wel heb ik gedurende de hele vlucht een rug massage gehad. En als ik geen keelontsteking krijg ben ik blij. Het kleine, absoluut niet stil willen zittende, mannetje achter me had de behoefte om lekker zijn beentjes te strekken, non-stop het tafeltje in en uit te klappen en om vrijwel continue te hoesten. Dit uiteraard zonder handje voor de mond.
Op het moment dat we de slurf uit stapte was het meteen duidelijk dat we in Kenia zijn. Het oogt hier allemaal oud, vervallen en lekker amateuristisch. Mooie bordjes wezen ons naar de douane en de bagage band. We slaakten een zucht van verlichting want yes, daar liggen onze backpacks en de tas met t-shirts. Op naar de info desk. Glimlachend keken we naar de welkomst tekst:
Smile you’re in Kenya!
Als twee boerinnen met kiespijn liepen we lachend verder. Ik ben vaker alleen op reis geweest, maar Kenia baadt mij meer zorgen dan de eerder bezochte landen. Ik kan me totaal geen voorstelling maken hoe het hier is en alles in zijn werk gaat. Het feit dat het, op het moment van aankomst half drie ’s nachts was en we nog geen hotel en vervoer hadden geregeld maakten het extra spannend. Misschien zou je denken dat dit dom en onvoorbereid is, maar we hadden wel degelijk een aantal hotels opgezocht en gevonden. Er waren alleen geen kamers te vinden onder de prijs van EUR 100,- p.p. per nacht. We blijven twee nachten in Nairobi en hadden dus besloten een goedkoper hotel te boeken bij aankomst op het vliegveld.
Zo gezegd zo gedaan. Een vriendelijke vrouw bij de info desk heeft ons goed geholpen en waarschijnlijk ook goed afgezet. Maar voor slechts EUR 46,- p.p. voor 2 nachten, hadden we een hotel en taxi er naar toe geregeld. Een prijs die wij het wel waard vonden.
De chauffeur ging ons voor naar buiten, naar een stille parkeer plaats waar een auto met geblindeerde ramen ons op stond te wachten. Nou ieuwks! Is dit nu wat ze bedoelen met:
‘Sommige situaties kan je beter vermijden?’
Zonder weg meer terug en vol hoop dat het goed zou gaan stapten we in. De rit was echter gezellig en we hebben uitgebreid over de winst van Nederland gekletst en over het verdere verloop van het WK. We passeerden het Hilton en wisten dat we goed zaten. Dat was namelijk één van de hotels die we opgezocht hadden. Twee blokken verder stond ons hotel, The Citywall Hotel. Slechts twee blokken verder van het Hilton maar, wat een verschil. De straten zijn bezaaid met mannen en vrouwen die er rond hangen. Allemaal gangsters in groepjes, bewakers en schaars geklede dames. Een tafereel waarbij we ons niet echt op ons gemak voelde. Gelukkig was er, bij het laatste stoplicht voor aankomst bij het hotel, iets mis met het alarm systeem van de taxi en loeide de sirenes de motorkap uit. We vielen totaal niet op. Na tien minuten in en uit stappen, deur open deur dicht en veel rommelen met de sleutel bedacht de chauffeur dat het niet anders kon en reed toch maar met gillend alarm verder. Voor het hotel hield het alarm er prompt mee op en konden de mensen hun aandacht weer ergens anders op richten. De chauffeur liep mee naar de receptie en we kregen een mooie dubbelroom. We bedankten de chauffeur die ons gedag zei met de wijze woorden:
‘Hakuna Matatta!’
Het is inmiddels 05:00 uur en eenmaal binnen met de deur op slot konden we echt ontspannen en besloten we om vanaf nu inderdaad iets minder bang en slechts op onze hoede te zijn. Het is vakantie en de wijze woorden van de taxi chauffeur zullen ons motto zijn. Hakuna Matatta!
(vertaling: Maak je geen zorgen!)