100 kilo lichter

Zo er is vanochtend een last van wel 100 kilo van mijn schouders gevallen... Ik heb er vier dagen mee rond moeten lopen en geloof me, een backpack is er niks bij.

Woensdag de 27e bij aankomst in San Francisco ging ik net als iedereen mijn bagage ophalen...je raadt het al:
Geen bagage voor Jamie.
Wat nu? Ik was gaan vragen of er nog meer bagage zou komen, maar dat was alles. Er werd van alles gehecked maar nog steeds geen bagage. Ik moest vervolgens een "zoekgeraakte bagage" formulier invullen en mijn bagage tag werd bestudeerd. Ze ontdekte dat mijn tas nog in San Salvador was.
Gelukkig hadden ze in ieder geval nog enig idee waar hij was, maar je weet het natuurlijk nooit zeker.
Ik was echt wel een beetje ongerust, maar de man die me hielp zei dat het veel vaker voor komt dan men denkt en dat ik waarschijnlijk binnen 24 uur mijn tas wel terug zou hebben.
Goed na alles geregeld te hebben ging ik op zoek naar Rob, die me op zou halen. Ik had hem ondertussen gebeld dat het wat langer zou duren.
Ik had nu dus alleen mijn handbagage, met gelukkig al mijn belangrijke papieren maar verder niks...geen pyjama of iets. Nou geluk bij een ongeluk dat ik nu hier ben en niet ergens in Brazilie, waar ze geen Engels spreken en ik ook geen onderdak zou hebben.
Dat ik bij dit gezin slaap is dus echt heel fijn. Ze hebben ook een dochter met precies hetzefde postuur als ik. Zij is het huis uit en heeft wel vijf dozen kleren e.d. achter gelaten. Dus heb ik haar kleding kunnen lenen.
De volgende dag zouden ze ons bellen....niks gehoord. Dus hebben wij gebeld. Nou eerst kregen we zes keer het antwoord apparaat en hebben toen de algemene service van TACA airlines gebeld. We werden van het kastje naar de muur gestuurd...:s
Na twee dagen begon ik me wel zorgen te maken maar positief blijven, hij komt gewoon terug. (m'n tas)
Dag drie...zucht nog steeds geen gehoor. We zijn inmiddels naar het vliegveld gegaan maar dat hielp ook niet. Dus tijd voor wat meer actie.
Rob belde weer op en heeft nog net geen scene gemaakt maar wel heel duidelijk gemaakt dat ik al drie dagen zit te wachten en maar niks hoor en echt helemaal niks heb nu...niet eens een tandenborstel. (nu had ik die toevallig wel maar...ik heb wel iedere avond m'n ondergoed staan wassen:p)
Dag vier werden we eindelijk gebeld...blijkbaar hadden Rob zijn dreigementjes geholpen en vandaag, na vijf dagen!! hebben ze vanochtend mijn tas gebracht.
Ik was zo blij en opgelucht, dat willen jullie echt niet weten!!!

Nou dacht ik dat alles helemaal goed ging deze reis, maar zelfs mijn mooie avontuur gaat niet helemaal over roosjes.
Achteraf heb ik echt geluk gehad dat ik bij dit gezin verbleef deze week en dat ik mijn bagage terug heb!! Echt alles zat in die tas.
Ik heb nu vind ik wel mijn portie tegenslag gehad en ga vanaf nu weer alleen maar genieten!!!