Hobbelweggetjes en stofwolken

Gister ben ik samen met Egbert en Onne naar het Washington Slagbaai National park gegaan. Dit park ligt in het noord-weste en neemt 1/4 van het eiland in beslag.
Het is de bedoeling dat je er met een pick-up of jeep in gaat, het is er namelijk erg hobbelig en tegenwoordig verboden om met je eigen auto er in te gaan. Ze hebben in het verleden te vaak auto's uit het park moeten weggslepen.
Dus we hadden een pick-up gehuurd, wat te eten en drinken gehaald en op naar het park.
De entree was voor 'de niet eiland bewoners' f. 17,50 (gulden). Dan krijg je een soort plastic plaatje, een tag. Deze kan je voor een jaar gebruiken. Dat hebben ze ook voor het duiken en snorkelen. Het geld wat ze met die tag's ophalen gaat naar het park zelf om dat te onderhouden. Dit geldt ook voor de 'verzorging' van de riffen om het eiland. Dit alles omdat het eiland een groot natuur reservaat is.
We namen de lange route die langs de kust gaat. Je hebt dan overal mooie uitkijk plaatsen. En die waren ook echt mooi!
Zoals de Boka Chikuta:p een grote inham in de rotsen waar de zee tegenaan slaat waardoor het water wel 4 meter omhoog spat. Met een beetje goede timing kan je daar echt mooie foto's van maken.
Zo reden we door het park heen op naar de andere uitkijk plekjes.
Trouwens niks te veel gezegd...wat een gehobbel zeg:p maar wel heel leuk hoor. En lekker veel stof, ookal had het daarvoor nog geregent.
Ik heb ook nog een stuk gereden en dat was leuk! Het ging overigens helemaal goed hoor. Alleen Onne en Egbert vonden het minder...haha. Nee hoor ze vonden het ok.
Onderweg zijn we nu wel echte wilde ezeltjes tegen gekomen en geiten. Ik heb flamingo's van heel dicht bij gezien, heel veel hegadisjes en leguanen! Papegaaitjes en! een zeearend. Wat best bijzonder is want er leven maar ongeveer 10 mannetjes en vrouwtjes op het eiland.
Leguanen trouwens, die zie je altijd met z'n 2e. Een mannetje en een vrouwtje. Zij leven namelijk hun hele leventje samen, romantisch he.
De natuur in het park was verschillend, van droge struiken met cactussen, groen beboste bergen en langs de kust zie je goed het lava gesteente. Het was een leuke mooie rit, hobbellig en stoffig. Toen we er uit reden leek het alsof we qua stof gezien, drie jaar in de kast hadden gelegen.
Na het park zijn we naar een uitkijk punt gereden. Vanaf daar kon je over een groot deel van Bonaire kijken. Ongeveer de helft. Dan zie je pas hoe klein het eiland echt is. Ik kon ook zien wat voor stuk ik laatst gefietst had...nou dat is dan wel weer een heel groot stuk;)
Op de terugweg zijn we bij een echt local restaurantje wat gaan eten. Jammie!!
Ik had menu beef, gestoofd rundvlees met rijst en salade. Gebakken banaan en fungi. Een knal gele maismeel koek. Het enige echte local food tot nu toe en...helaas dat vond ik niet echt lekker. Het is een soort dikke griesmeelpudding, maar dan in de vorm van koek, dus zo gek is het niet dat ik het niet lust toch?
Normaal had ik gister dit stukje geschreven maar, toen we gister terug waren had ik me warm aangekleed, dat houdt in een lange broek en vestje:p
Want we gingen naar de bios op het strand. Echt leuk, iedere donderdag draaien ze bij het Plaza resort een film op het strand. Je gaat dan op zo'n strand bedje liggen en kijken maar. O, en het zijn altijd de nieuwste films dus das wel leuk. Gister was het: I am legend.

Ik ga nu nog even naar het strand.

Pasa bon nochi! (fijne avond)